Φθινόπωρο με άρωμα χειμώνα.
Μήτε ο ήλιος φαίνεται,
μήτε και τ’ ακρογιάλι.
Πίσω από του μάταιου
χαθήκανε το χέρι.
Κομμάτια στάχτης πασπαλίζει ο ουρανός,
Χειμερινές, λες, κατακρημνίσεις.
Κι εκεί, πάνω στο λιόγερμα,
π’ άλλοτε κοίταζες το κύμα, ρυθμικά,
στα βότσαλα να σκάει,
τώρα
της λησμονιάς ξεβράζονται
τα κάρβουνα.
Αργυρώ Κρανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου