Άτιτλο

 

Ξάπλωσε δίπλα μου.

Ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, το φεγγάρι.

και μου χαμογέλασε.

κι ύστερα άπλωσε το ψυχρό λευκό πέπλο του 

με την κυνικότητα του χρόνου και την στοργή της μάνας

καθρεπτιζότανε ο παγωμένος χωροχρόνος και αντανακλούσε μέσα του, την πορφυρά λουσμένη γαία 

πώς αναδύονται σαν να'ναι ηφαίστειο τα κορμιά κι ακροβατούν ανάμεσα μας 

γέλια ακούγονται, κραυγές 

αναγεννιούνται οι ψυχές των πονεμένων, των αδικοχαμένων

εκείνων, των χρόνια καταπιεσμένων

πώς θρέφουνε τα κράτη τους, τα κτήνη 

πώς τα παιδιά αυτά - κι άλλα - πολλά παιδιά χορεύουνε 

μα είν' ο χορός ολόγυρα μας, ξένος 

τα χέρια τους απλώνουνε μα θλίβονται στο πέρασμα απ'την λήθη 

μικροπρεπείς και λίγοι 

εμείς 

άραγε, τι έπεται στην ιστορία να γραφτεί για να μας συγκινήσει; 

κι άραγε, το φεγγάρι αν εκραγεί, θα μας ξυπνήσει;

Ανώνυμο

Πληγές

 

Εν Αρχή

Έκπτωτοι από τη μήτρα 

σε κόσμο αλλόκοτο

γεννιόμαστε

Άγγελοι με δυο φτερικά 

τσακισμένα εξ αρχής 

δανεικά

Αμνιακό υγρό χαμένο

πέφτει στη σάρκα

σπασμένο  

Ωδίνες της στιγμής

το κομμάτι μιας  

αρχής

Τάσος Βακφάρης

Άτιτλο

 

Το Βλέμμα

 

«Σήμερα ήταν προσηλωμένη στη δουλειά της.

Έγραφε, έσβηνε και δοκίμαζε το καινούργιο φωτοτυπικό.

Πόσο έντονο αυτό το μαύρο στο χαρτί! 

Κάθε τι νέο τελικά δ ε ί χ ν ε ι να δουλεύει καλύτερα από το παλιό»

Όσο εσύ με παρατηρούσες να είμαι προσηλωμένη στη δουλειά μου

εγώ σε διάβαζα.

Πώς με κοιτάς όταν νομίζεις πως δε σε κοιτώ.

Κι ανοίγω το ταμείο κι αρχίζω να μετρώ:

λέξεις, μειδιάματα, απρεπή σχόλια που τα νόμιζα για πρέποντα.

ΣΥΓΓΝΩΜΗ 

Μ.Καμά

Άτιτλο

 

Φοράς ένα χαμόγελο και πας. Κοροϊδεύεις τον κόσμο πως είσαι καλά. Μα όχι εμένα. 

Πονάς, υποφέρεις, ουρλιάζεις μέσα σου, κάνω πως με ξεγελάς κι εμένα.

Πόσες φορές έχω ευχηθεί να βρω τον τρόπο να διώξω τη θλίψη σου.

Λες να υπάρχουν μαγικά ραβδιά; Να το κουνήσω και με μιας όλα να αλλάξουν. Μπα...δεν υπάρχουν. Ούτε ραβδιά, ούτε θαύματα.

Μα πως όμως να σου πάρω τον πόνο; Πώς; 

Σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ τόσο που πονάω μαζί σου κι αναρωτιέμαι τί να κάνω; Για να βρεις πάλι το χαμόγελο και την ευτυχία. 

Μα δεν το βάζω κάτω. Στο τέλος θα τα καταφέρω και δεν θα υποφέρεις πια. Ακόμη κι αν είναι να σε χάσω. Μόνο να σε δω να φοράς το πραγματικό σου χαμόγελο κι ας είσαι μακριά μου. Μόνο αυτό. 

ΑΔ