732(Ζ.Πηγή-Αγ.Φανούριος)

Πόσο όμορφα είναι σήμερα. Το σκυλί της απέναντι ταράτσας όταν μας είδε κούνησε χαριτωμένα την ουρά του μια κίνηση που κάνει μονάχα όταν το αφεντικό του αποφασίσει ότι είναι η μέρα του για βόλτα.Βρίκω ενδιαφέρον ακόμα και το σχέδιο που έκαναν στον αφρό του καφέ μου.Δεν ξέρω τι ακριβώς σχηματίζει αλλά ξέρω τι ακριβώς θύμισε σε εμένα. Όσο για εκείνο το αστείο που μου είπες μου έφτιαξε όλη την μέρα ακόμα και αν ήταν κάτι τόσο ανούσιο και παιδικό,και ξέρεις κάτι ίσως το ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο μας κάνει ένα ,άσε τις γιαγιάδες να μαλώνουν για τις θέσεις και έλα στην αγκαλιά μου αφού έτσι μας ανάγκασαν. Τελικά η κίνηση στον δρόμο είναι ένα από τα ωραιότερα φαινόμενα της σύγχρονης εποχης,την είχα παρεξηγήσει..

Bueno

Άτιτλο

Αν είχα ένα βλέμμα
Να αντικρίσω τούτη την μάτια του κόσμου
Σου είπα ότι φοβάμαι κάμποσες φορές
Λόγια δειλού και αδύναμου
Τις απαισιοδοξίες τις άφησα κλειδωμένες στο συρτάρι
Όπως και το τετράδιο μου που παραμένει κενό
Η φωνή μου
οι μπλε γραμμές του με κοιτάζουν
Και φοβάμαι να τις αντικρίσω εγώ η ίδια
Σου φώναξα "συνέχισε, προχώρα! "
όσο πιο δυνατά μπορούσα
Δεν ακούγομαι και το νερό με πνίγει
Όμως θα 'ρθουν, δεν ξεχνούν αυτοί
Θα σε αρπάξουν και θα σου σκοτώσουν τα όνειρα
Θα τα πατήσουν με τα ακριβά παπούτσια τους
Και εσύ θα με κοιτάς με τα κενά σου μάτια
Σαν να μην έγινε τίποτα
ΞΥΠΝΑ! ΞΥΠΝΑ! ΞΥΠΝΑ!
δεν έχουμε ξυπνητήρια εδώ, χάλασαν
Δεν νιώθω, είπες
συνήθισα, είπες
Είναι η ρουτίνα μου

Δ.Χ.

Άτιτλο

Με χτυπάν και δεν φωνάζω
μου επιβάλλονται και δεν μιλάω
με λένε  χοντρή
με λένε τρελή
με λένε κρύα
με λένε άχρηστη
με λένε αδιάφορη
με λένε κότα
Σαν να είμαι μισή 
σαν να είμαι λίγη 
 
Πώς να μου συγχωρέσω τόσα χρόνια σιωπής
Πώς θα με συγχωρέσουν που γεννήθηκα γυναίκα.

Ανώνυμο

Άτιτλο

Είσαι σαν το έρεβος το βράδυ της Παρασκευής και εγώ τώρα ξεκινάω με την καρδιά μου να σου στείλω ένα δέμα μέσω του οποίου η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία ώρα που ο καθένας μας έχει συνηθίσει να βλέπουμε μοντέλα και παρτιτούρες του χρόνου και θα κατέβω στο κελάρι της ψυχής σου να συναρμολογήσω το παζλ του χαρακτήρα σου.

Ο.

Πού είσαι;

Σε αναζητώ στην ζούγκλα.
Δεν είναι ζούγκλα σαν αυτή του Αμαζονίου.
Είναι τσιμεντένια ζούγκλα.
Τα δέντρα της είναι κτίρια και οι ιθαγενείς της είναι κουστουμαρισμένοι μικροαστοί που τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους.
Το όνομα της Αθήνα
Καπού εκεί μέσα βρίσκεσαι εσύ
Καπού εκεί μέσα ψάχνω να σε βρω.
Σε σταθμούς του μετρό
Σε στάσεις λεωφορείων.
Σε δημοσιές και ιδιωτικές υπηρεσίες.
Σε πολυσύχναστα καφέ και καφενεία.
Σε αμφιθέατρα και αίθρια πανεπιστημίων.
Σε πλατείες, λόφους και πάρκα
Σε μπαράκια και αφτεράδικα.
Ρωτάω ανθρώπους στον δρόμο για σένα
Γνωστούς και άγνωστους.
Ζωντανούς και νεκρούς.
Έλληνες και ξένους.
Νέους και γέρους.
Άντρες και γυναίκες.
Γκέι, μπάϊ, λεσβίες, τραβεστί.
Ζητιάνους, άστεγους, μικροπωλητές.
Βιομήχανους, έμπορους, βουλευτές.
Αριστερούς, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές.
Μπάτσους, χρυσαυγίτες, δεξιούς και ρατσιστές.
Καμιά φορά ρωτάω και τα ζώα
Τα αηδιαστικά περιστέρια που στοιχειώνουν τα μπαλκόνια,
τις ύπουλες αγριόγατες που παραμονεύουν στους κάδους
και τα νωχελικά σκυλιά που ρεμβάζουν στις πλατείες.
Όμως κανένας δεν ξέρει να μου απαντήσει.
Κανένας δεν μου λέει αυτό που τόσο λαχταρώ.
Κι εγώ συνεχίζω να σε αναζητώ.

Ανώνυμο

Του Αγίου Βαλεντίνου

Θέλω να ‘χω ένα κορίτσι ως τα μέσα του Φλεβάρη.
Θα το βάλω απόψε στόχο- ένα μήνα θα μου πάρει.

Θα αρχίσω να πηγαίνω όπου βγαίνουνε τα βράδια
όσες ψάχνουνε να βρούνε έρωτα, φιλιά και χάδια.

Θα ανοίξω πάλι τίντερ,θα φλερτάρω με όποια τύχει,
πιθανότητες να αυξήσω κι ίσως ρίξω και τον πήχη.

Πάνω από όλα όμως θέλω, δεκατέσσερις Φλεβάρη
σοκολάτες και λουλούδια για εκείνη να ‘χω πάρει.

Πελώριο Κβάντο

Κυνηγητό

Έτσι είναι άραγε οι άνθρωποι, που τρέχουν να γλιτώσουν απ’ τον εαυτό τους;
Έτσι ήμουν άραγε, εκείνον τον Σεπτέμβρη; Εγώ μπρος σαν τρομαγμένος λαγός,που ψάχνει να βρει λαγούμι να γλιτώσει το τομάρι του και πίσω ο θηρευτής εαυτός μου, να ακολουθεί ξέπνοος πια. Σαν σκύλος που κυνηγώ να δαγκώσω την ουρά μου.
Είναι κομμάτι μου, μα δεν παύει να μ’ ενοχλεί. Δυσχεραίνει τις θλιβερές νύχτες μου. Κακοφορμίζει το πληγιασμένο μυαλό μου. Όμως πώς να κόψεις την ουρά σου. Πονάει αυτό. Έτσι δεν είναι;
Θα την κόψω, το αποφάσισα. Το να τρέχω να γλιτώσω από έμενα, μ’άφησε χωρίς ανάσα, να βαλτώνω μες τον φόβο.
Θα την κόψω το αποφάσισα. Κανένας πόνος δεν θα ‘ναι μεγαλύτερος από αυτόν που νιώθω χάνοντας εμένα.

Soma.