Έτσι είναι άραγε οι άνθρωποι, που τρέχουν να γλιτώσουν απ’ τον εαυτό τους;
Έτσι ήμουν άραγε, εκείνον τον Σεπτέμβρη; Εγώ μπρος σαν τρομαγμένος λαγός,που ψάχνει να βρει λαγούμι να γλιτώσει το τομάρι του και πίσω ο θηρευτής εαυτός μου, να ακολουθεί ξέπνοος πια. Σαν σκύλος που κυνηγώ να δαγκώσω την ουρά μου.
Είναι κομμάτι μου, μα δεν παύει να μ’ ενοχλεί. Δυσχεραίνει τις θλιβερές νύχτες μου. Κακοφορμίζει το πληγιασμένο μυαλό μου. Όμως πώς να κόψεις την ουρά σου. Πονάει αυτό. Έτσι δεν είναι;
Θα την κόψω, το αποφάσισα. Το να τρέχω να γλιτώσω από έμενα, μ’άφησε χωρίς ανάσα, να βαλτώνω μες τον φόβο.
Θα την κόψω το αποφάσισα. Κανένας πόνος δεν θα ‘ναι μεγαλύτερος από αυτόν που νιώθω χάνοντας εμένα.
Soma.
Έτσι ήμουν άραγε, εκείνον τον Σεπτέμβρη; Εγώ μπρος σαν τρομαγμένος λαγός,που ψάχνει να βρει λαγούμι να γλιτώσει το τομάρι του και πίσω ο θηρευτής εαυτός μου, να ακολουθεί ξέπνοος πια. Σαν σκύλος που κυνηγώ να δαγκώσω την ουρά μου.
Είναι κομμάτι μου, μα δεν παύει να μ’ ενοχλεί. Δυσχεραίνει τις θλιβερές νύχτες μου. Κακοφορμίζει το πληγιασμένο μυαλό μου. Όμως πώς να κόψεις την ουρά σου. Πονάει αυτό. Έτσι δεν είναι;
Θα την κόψω, το αποφάσισα. Το να τρέχω να γλιτώσω από έμενα, μ’άφησε χωρίς ανάσα, να βαλτώνω μες τον φόβο.
Θα την κόψω το αποφάσισα. Κανένας πόνος δεν θα ‘ναι μεγαλύτερος από αυτόν που νιώθω χάνοντας εμένα.
Soma.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου