Πού είσαι;

Σε αναζητώ στην ζούγκλα.
Δεν είναι ζούγκλα σαν αυτή του Αμαζονίου.
Είναι τσιμεντένια ζούγκλα.
Τα δέντρα της είναι κτίρια και οι ιθαγενείς της είναι κουστουμαρισμένοι μικροαστοί που τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους.
Το όνομα της Αθήνα
Καπού εκεί μέσα βρίσκεσαι εσύ
Καπού εκεί μέσα ψάχνω να σε βρω.
Σε σταθμούς του μετρό
Σε στάσεις λεωφορείων.
Σε δημοσιές και ιδιωτικές υπηρεσίες.
Σε πολυσύχναστα καφέ και καφενεία.
Σε αμφιθέατρα και αίθρια πανεπιστημίων.
Σε πλατείες, λόφους και πάρκα
Σε μπαράκια και αφτεράδικα.
Ρωτάω ανθρώπους στον δρόμο για σένα
Γνωστούς και άγνωστους.
Ζωντανούς και νεκρούς.
Έλληνες και ξένους.
Νέους και γέρους.
Άντρες και γυναίκες.
Γκέι, μπάϊ, λεσβίες, τραβεστί.
Ζητιάνους, άστεγους, μικροπωλητές.
Βιομήχανους, έμπορους, βουλευτές.
Αριστερούς, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές.
Μπάτσους, χρυσαυγίτες, δεξιούς και ρατσιστές.
Καμιά φορά ρωτάω και τα ζώα
Τα αηδιαστικά περιστέρια που στοιχειώνουν τα μπαλκόνια,
τις ύπουλες αγριόγατες που παραμονεύουν στους κάδους
και τα νωχελικά σκυλιά που ρεμβάζουν στις πλατείες.
Όμως κανένας δεν ξέρει να μου απαντήσει.
Κανένας δεν μου λέει αυτό που τόσο λαχταρώ.
Κι εγώ συνεχίζω να σε αναζητώ.

Ανώνυμο