Προδοσία

που δεν είναι άλλη απ' το δικό της καλημεεεέραααααα και το δικό μου σκοτωμένο καλημέρα.
Σκοτωμένο, όπως το βλέμμα σου που χαμηλώνει πάντα στο πάτωμα, λες και κρύβει τα πολλά έψιλον και τα πολλά άλφα.

Α.Κ.

Εποχές απάθειας

Κάθονται στην γωνιά τους τα ζάρια.
Δεν παίζουν το παιχνίδι.
Κι εμείς , καθόμαστε και τα κοιτάμε, δεν έχουμε αριθμούς, πώς θα μετρήσουμε τα βήματα;
Μόνο σαν πιόνια μπορούμε να λειτουργούμε.
Πιόνια οποιασδήποτε κατάστασης.
Όπως κι αν ονομάζεται , οτιδήποτε κι αν είναι…
Η καθοδήγηση μας γέννησε.
Μόνος δεν μπορεί κανείς.
Εκτός κι αν  ρίξεις την ζαριά,
αν αφήσεις τα ζάρια στο τραπέζι,
αν μετρήσεις μέχρι τον αριθμό που έφεραν
και μετά κλέψεις και συνεχίσεις να παίζεις.

Κοράκι

άτιτλο

κάθε φορά που έρχεσαι
δηλώνω ανέτοιμη
με λίγα λόγια
πιο έτοιμη από ποτέ

ευχήθηκα να’ μαι το ποίημα
κι από τότε
δε γράφω μόνο νιώθω

και με γράφεις
τόσο ωραία
που θα μπορούσα να σε

λίγα λόγια είπαμε
άσε τα άλλα
παρηγοριά στις μονες μας ώρες

έλα να το ζήσουμε ρε αλάνι

ανώνυμο 2

Κάτι Κυριακές

Κι είναι κι αυτές οι Κυριακές
Που κόβεις βόλτες σε αγγεία και νευρώνες
Το άρωμά σου διαχέεται στους τοίχους
Μία εικόνα σου γεμίζει τις οθόνες

Δεν σου ζητώ να μ’ αγαπάς
Ούτε καν να μου μιλάς
Θέλω μονάχα πού και πού να με θυμάσαι

Και τα φιλιά που ονειρεύτηκα
να μη μείνουν αναπάντητα

Γάμμα Βήτα

Άτιτλο

Τέμνομαι μεταξύ δίκαιου και αδικίας
Τα όρια συγκεχυμένα κάθε φορά που πατώ σε ένα πλαίσιο.
Υποκατάστατα νόμων με  άνωθεν ισχύ τα πρόσωπα και ο χρόνος.
Δακτύλιοι φωτιάς στα βήματα μου.

Ισορροπώ  σε αυτό το  ασπρόμαυρο δίχτυ του άγχους  που χρόνια μας χωρίζει
Και τα χέρια μας κρυώνει, τώρα που αντί να τα σφίξουμε υποχρεούμαι μιαν απάντηση να δώσω.
Και η ματαιοδοξία μηχανική την κίνηση μου κάνει και αγκαλιά δε θα σε πάρω γιατί τα μάτια δεν αντέχονται να θωρούνται με ντροπή.
Και τώρα ένα μάτσο εκφράσεις στολίδια που τόσο αριστοτεχνικά και άκοπα ζωγραφίζουν τα κίνητρα μας, ολισθαίνουν αργά στο πάτωμα λέξη μετά λέξης, γράμμα μετά το γράμμα.
Και μαζί τους εμείς, ως αν αποτυχημένοι Ερμή-δες της αρετής του είδους,
Πέφτουμε σαν ντόμινο σε διττή κατεύθυνση,
Ξύλο μετά ξύλου,
Ένταση στη σιωπή,
Κραυγή στην ένταση.

Δεν είμαστε παρά καρτεσιανά υβρίδια που τους αφαίρεσαν τα άκρα,
και δε δέχονται να εκθέσουν τον κορμό τους,
 δέσμιοι της ιδέας πως είναι το μόνο εφόδιο τους,
Και έτσι- το χάνουν.

Ανώνυμο

Άτιτλο

Το θολωμένο τζάμι του δωματίου μου αποκρούει τις στάλες της βροχής και με κρατά ζεστή
Τι ζεστή δηλαδή…
Μέσα μου έχει πεθάνει κάθε ίχνος ευτυχίας που υπήρχε πριν φύγεις εσύ
Μιλάω για εκείνο το δειλινό που οι δρόμοι μας χωρίστηκαν…
Ένοχοι αυτής της κίνησης είμαστε εμείς οι ίδιοι που πυροβολήσαμε ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου.
Έπειτα περιεργαστήκαμε αυθόρμητα τα χέρια μας και το μόνο που διακρίναμε ήταν η στάχτη μας…η στάχτη της σχέσης μας…τα απομεινάρια.
Φοβήθηκα τόσο πολύ που έπνιξα μετά βίας ένα ουρλιαχτό μου και εσύ ίδρωσες τόσο πολύ που δεν έβλεπες μπροστά σου από τις κηλίδες που έτρεχαν στο κατευναστικό πρόσωπό σου.
Μόνο που τώρα το πρόσωπό σου είχε αλλάξει μορφή.
Ο θυμός κυριαρχούσε στα μάτια σου τα οποία αντανακλούσαν τρικυμίες ανώνυμων ωκεανών…ξένων και αφιλόξενων.
Πριν καλά-καλά το καταλάβω είχες αποχωρήσει πρώτος από τη σκηνή.
Έπεσε η αυλαία.
Μα το πλήθος των θεατών ακόμα με κοιτά επικριτικά.
Πέφτω κάτω και σπαράζω.
Όπου να’ ναι βγαίνει ο ήλιος.

ΤζοκόνταVI

Το φιλί

Σε ένα βιβλίο διάβασα ότι οι ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής όταν ζευγαρώνουν δεν φιλιούνται.
Το φιλί γι αυτούς μοιάζει παράξενο, ακατανόητο.
Μακάρι να ζούσα ανάμεσα σε αυτούς τους λαούς.
Όλα θα ήταν πιο απλά.
Αλλά δεν ζω.
Για εμάς τους λευκούς τι σημαίνει το φιλί;
Το φιλί στο στόμα.
Γιατί για εμάς αυτή η ανταλλαγή σάλιου, όπου οι μύτες χτυπάνε άβολα και οι γλώσσες αγγίζονται, αποπνέει ερωτισμό;
Τι ένστικτα μας ξυπνάει που οι ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής δεν έχουν;
Δεν ξέρω.
Ο Ρόμπερτ Μ. Ντρεικ λέει ότι πάντα πρέπει να εκτιμάμε την στιγμή ενός πρώτου φιλιού γιατί ίσως είναι η τελευταία φορά που η καρδιά μας μας ανήκει.
Πώς γίνεται να παύει να μας ανήκει η καρδιά μας με ένα απλό φιλί;
Μα τι είναι το φιλί επιτέλους, τι σημαίνει και πώς γίνεται να μας κλέβει την καρδιά;
Πώς γίνεται να χάνουμε το μυαλό μας εξαιτίας του;
Πως είναι δυνατόν μια τόσο φαινομενικά απλή πράξη να ταλαιπωρεί τις σκέψεις μας για μέρες;
Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι σήμερα ζηλεύω πολύ τους ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής.

Ανώνυμο