Άτιτλο

Το θολωμένο τζάμι του δωματίου μου αποκρούει τις στάλες της βροχής και με κρατά ζεστή
Τι ζεστή δηλαδή…
Μέσα μου έχει πεθάνει κάθε ίχνος ευτυχίας που υπήρχε πριν φύγεις εσύ
Μιλάω για εκείνο το δειλινό που οι δρόμοι μας χωρίστηκαν…
Ένοχοι αυτής της κίνησης είμαστε εμείς οι ίδιοι που πυροβολήσαμε ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου.
Έπειτα περιεργαστήκαμε αυθόρμητα τα χέρια μας και το μόνο που διακρίναμε ήταν η στάχτη μας…η στάχτη της σχέσης μας…τα απομεινάρια.
Φοβήθηκα τόσο πολύ που έπνιξα μετά βίας ένα ουρλιαχτό μου και εσύ ίδρωσες τόσο πολύ που δεν έβλεπες μπροστά σου από τις κηλίδες που έτρεχαν στο κατευναστικό πρόσωπό σου.
Μόνο που τώρα το πρόσωπό σου είχε αλλάξει μορφή.
Ο θυμός κυριαρχούσε στα μάτια σου τα οποία αντανακλούσαν τρικυμίες ανώνυμων ωκεανών…ξένων και αφιλόξενων.
Πριν καλά-καλά το καταλάβω είχες αποχωρήσει πρώτος από τη σκηνή.
Έπεσε η αυλαία.
Μα το πλήθος των θεατών ακόμα με κοιτά επικριτικά.
Πέφτω κάτω και σπαράζω.
Όπου να’ ναι βγαίνει ο ήλιος.

ΤζοκόνταVI