Άτιτλο

Είναι, ξέρεις, κάτι νύχτες ολίγον τι επικίνδυνες
Τυλίγουνε σα φίδι γύρω απ᾽ το λαιμό
Τον έναστρο ουρανό, του σκότους το άπειρο
Έρπον τυφλά και βάλον δηλητήριο
Ήττα ο πνιγμός αυτός αιώνια
Κι η ασφυξία άθελά της τόσο λαίμαργη

Είναι και κάτι νύχτες που γίνονται πρωινά
Δίχως να κλείσει ούτ᾽ ένα βλέφαρο
Μα όσο τον ήλιο προσπαθείς να ξεγελάσεις
Τον εαυτό σου, φως μου, θα προδίδεις
Δεν ανατέλλει πια καμιά Σελήνη
Ο αλλοτινός στις χίμαιρές σου σύμμαχος

Και τότε ποιο θεωρείς ως πιο επίφοβο
Τ᾽ όνειρο εκείνο που κάνεις ξυπνητός
Με γνώση ολική του απωθημένου σου
Ή διάτρητη σκιά ονείρου ανύπαρκτου
Που σ᾽οδηγεί όσο υπνοβατείς
Μα εσύ αγνοείς πως στο κενό σε παρασύρει

Νάρκωση ολική τώρα η ζωή μας
Ενέσεις ψευδαισθήσεων τα ποιήματά μας
Παιδιά της στείρας έμπνευσης που σ´ έφερε ως εδώ
Απόπειρες ζωής αμώμου σύλληψης

Μαίριλυ Βλόντζου