Σου περίσσεψαν οι στίχοι, αγάπη μου,
κι οι λέξεις εκπυρσοκρότησαν επάνω μου
όλο το τίποτα της ποίησης.
Ο έσω καθρέφτης θάμπωσε,
από κάτι αναερόβιες αναπνοές,
κι ύστερα ράγισε από τη βίαιη στίξη.
Τα γράμματα στριμώχτηκαν στο περιθώριο
εξοβελίζοντας το αύριο απ τη φτηνή μαρκίζα του σήμερα,
την ώρα που το μολύβι
τσάκιζε τη μοίρα μας
απ τα κατάστιχά σου.
Το τελευταίο αίμα πάγωσε
στα κόκαλα της μνήμης,
καθώς η αντηλιά δολοφονούσε
την πιο ισχνή σκιά σου.
Τώρα πουκάμισο αδειανό,
βολεύεις με τα μέτρα σου το μνήμα
τη στάχτη αναδεύεις συνεχώς
μα είναι πια απόρθητο της λύτρωσης το ποίημα.
Ματίνα Τσιμοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου