Στο σαλόνι μου νομίζω πως μια νύχτα τρελάθηκα.
Ίσως να με πείραξε το κονιάκ. Ένιωσα το παρελθόν μου τεμαχισμένο δεκαεννιά φορές να με τσιμπά και να με γδέρνει στη πλάτη. "Άπληστη σκύλα μάνα" μου φώναζε.
Κρύφτηκα κάτω από το γραφείο, έντρομη το έβλεπα να πλησιάζει.
Παίρνω φόρα και σκαρφαλώνω στη βιβλιοθήκη,μου ρίχνω πέντε χαστούκια και σταυροκοπιέμαι.Η ματωμένη μου πλάτη με πεθαίνει στον πόνο.
Με θέα μου τη φρίκη και την επανάσταση, κάνω ελεύθερη πτώση, προσγειώνομαι στο κατεδαφισμένο τραπέζι ,τρέχω και αρπάζω το ατσάλινο μπαούλο. Το πετάω με δύναμη έξω απ'το παράθυρο του τρίτου. Σπασμένα τζάμια και κακό.
Γεμίζω ένα ποτήρι κονιάκ ακόμη και συλλογιέμαι "δε θα ξαναπιάσω στα χέρια μου ξανά λογοτεχνικές αηδίες μου σακατεύουν τα μυαλά."
Αχ, τι ανόητη;
Tζένιφερ Ντέρλεθ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου