Έχει κάτι το ευγενικό,κάτι που μοιάζει
πολύ με τις πρώτες εικόνες που φαντάζεσαι
όταν μπαίνεις στην εφηβεία,γιατί μετά καθώς μεγαλώνεις
οι εικόνες γίνονται πολύ πιο σκοτεινές..διαφορετικές(!)
από αυτές που φανταζόσουν
(το χάδι δεν είναι πια χάδι
και η αγκαλιά κάτι παραπάνω από αγκαλιά)
Τα δάχτυλα του δεν βουλιάζουν στο σώμα σου
παρά το αγγίζουν και εξερευνούν
έως ότου έρθει η στιγμή,που σαν δύτες θα χαθούν
στα πιο απύθμενα σημεία
θα χαθούν
και ξανά ανέβουν πάλι στην στεριά
στα χείλη σου
και σε αγκαλιάσουν σαν να είσαι η μόνη άγκυρα
που εκείνη την στιγμή
μπορεί να τους κρατήσει από τον πνιγμό
τα δάχτυλα του ακουμπούν το στήθος σου
μονάχα
γιατί είναι το ομορφότερο
εσύ πάλι ακουμπάς το δικό του
γιατί δεν ξέρεις που να αγγίξεις
αν το ήξερες,τώρα που ξέρεις
θα έμενες περισσότερο
για να μπορείς όταν δεν είστε κοντά να το νιώθεις
κι'όταν περάσει καιρός
ν'ακουμπάς τον βράχο στη θάλασσα
που πήγατε μήνα Απρίλη
και τα κοχύλια να μην είναι εμπόδιο
τα δάχτυλα σου να θυμούνται ακριβώς
το σχήμα,το χρώμα,την υφή
τα δάχτυλα σου να θυμούνται ότι το στήθος του
ήταν απαλό
πολύ απαλό
ο έρωτας
κλαίει στα πάρτυ για πάρτη σου
χωρίς να πιει αλκοόλ
χορεύει μαζί σου όχι γιατί το επιβάλλει η περίσταση
ή γιατί σε κοιτάει ο πρώην
αλλά γιατί η μουσική ταιριάζει απόλυτα
στην διάθεση του
την χορευτική
όταν είναι κοντά σου
τα χείλη του σε φιλούν ακαθόριστα
και ακανόνιστα
το σώμα του είναι δικό σου
το σώμα σου,δικό του
τα φιλιά σας γράφουν ποιήματα
τα ποιήματα γράφουν για εσάς
τα σεντόνια δεν είναι ποτέ ξανά ίδια
τα χείλη του δεν πνίγουν το δέρμα σου
τα χείλη του είναι το φεγγάρι
η θάλασσα
χύνουν δάκρυα ζωής
Υγρά,παντοτινά..
Ο έρωτας είναι ευγενικός
και ο πρώτος
Αγάπη μου
Μοναδικός
Φλέρυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου