Νανούρισμα

Ξαπλώνω δίπλα σου.

Οι χτύποι της καρδιάς σου είναι

το μελωδικό μου νανούρισμα.

Γέρνω πλάι σου ακουμπάω

το χέρι μου στο στέρνο σου

για νιώθω τους χτύπους σαν

να είναι και δικοί μου.

Ακουμπάς το χέρι σου πάνω

στο δικό μου. Ανοίγω τα μάτια,

και σηκώνοντας λίγο το

κεφάλι, χαμογελάω, ξανά κλείνω

τα μάτια μου απολαμβάνοντας

την ησυχία που προσφέρεις στο μυαλό και τις σκέψεις μου.

Αγαπώ το νανούρισμα μου.

Έχεις αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές μου.

Έχεις κάνει μια βαθιά τομή στο

κεφάλι μου, έχεις βάλει εσένα και

όσα αγαπάς μέσα και έπειτα…έπειτα

τίποτα. Ένα χάος. Αυτό. Αυτό είναι.

Ένα χάος. Το δικό μου όμορφο χάος.

Που κάνει τις τρικυμίες μου να κοπάσουν.

Τις μετέτρεπε σε μια ήρεμη καθάρια

θάλασσα. Μαγεία. Έτσι θα μπορούσα

να το χαρακτηρίσω.

Μέσα στον ύπνο μου-και λίγο επίτηδες- πιάνω

το χέρι σου και ενώ κοιμάσαι το

κάνω να αγκαλιάσει την

μέση μου και να ακουμπήσει

την κοιλιά μου.

Λίγο ταραγμένος, σηκώνεις το

κεφάλι σου και καταλαβαίνω

ότι κοίταξες προς το μέρος μου

και ξανά κοιμήθηκες

έχοντας το χέρι στην κοιλιά

μου, να κουνάς τα

δάχτυλα σου σαν να

προσπαθείς να την χαϊδέψεις.

Το νανούρισμα μου είναι

το ομορφότερο στον κόσμο.

Χριστίνα Ντόνε