Άτιτλο

Τα πρωινά που ο ήλιος τις άκρες της γης αρχίζει να γλείφει, αυτές τις ώρες με πιάνουν οι μεγαλύτερες τρέλες μου. Το κεφάλι μου σαν τροχός που κυλάει σε μια ατελείωτη κατηφόρα. Η παράνοια μου έχει αλλεπάλληλους οργασμούς και κορυφώσεις. Προσπαθώ όσο μπορώ να πυροβολώ τη φαντασία. Αλλά το κεφάλι μου πάλι τρυπάει ο δαίμονας Εαυτός.
Ως πότε; Το θάνατο έχω πάψει να φοβάμαι. Η ηθική μου είναι πλέον μια νεκρική ακολουθία. Αναβιώνω το παρελθόν, σκοτώνω το παρόν, και θάβω το μέλλον. Έτσι μεταλλαξα τη ζωή μου. Σε έναν υπόνομο σε ένα σοκάκι της πόλης. Εκεί που η λάσπη και η βρωμιά σμιγουν και τα ποντίκια βασιλεύουν. Ως πότε; Μη ρωτάς…

Φαντομάς