Κεφαλλονιά

Χάθηκε και κείνο το καράβι που αντίκρυ ετραγουδούσες
Και τα φωτάκια του πως μίκραιναν στο αέναο σκοτάδι!
Δεν ξεχωρίζω ορίζοντα, μήτε τ’ αστέρια βλέπω
Δεν θέλω πια ν’ ανακαλώ  το πλοίο του θανάτου
Ας βρει λιμάνι ασφοδέλων, πενθώ για τον χαμό του
Χάνομαι πλέοντας και γω στους πνεύμονες του σκότους
Μ’ αρρώστια βήχα και θυμό, μα που και που θυμάμαι
Την ξεχασμένη νιότη μου που πήρες συ μαζί σου
Το ξέγνοιασμα τον πυρετό και το φιλί του Ιούδα
Που όρισε τον βίο μου, μα ακόμα το ζητάω.

Ιάσων Άλυ