Μαντζικ κλας

Το ξέρεις πως η απόσταση
Ονείρου-Πραγματικότητας
Δεν υπάρχει.
Αν μπορούσαμε να το δούμε,
Θα ήταν όλο
μια πανέμορφη ασυνέχεια.
Κι όμως εκεί πάλι εμείς,
Να φτιάχνουμε διαχωρισμούς και
Να παλεύουμε μελαγχολικά,
Να τους δούμε σαν κάτι
που συνέχεται. Σαν μια θλιβερή γραμμή
με το γνωστό αρχή/μέση/τέλος.
Βάλε το παλτό σου κι έλα να με βρεις.
Όχι στην αρχή, Όχι στη μέση, Όχι στο τέλος.
Μόνο σ’εκείνο το σκοτεινό δρόμο
που τώρα κάποιοι εξασκούνται
σε καινούργια ξόρκια.

ΠΣΥ