Σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνω τόσο λειαίνω τις γωνίες που παλιά αποτελούσαν τις απόψεις, τις αξίες και τις αρχές μου.
Μικρή είχα ένα σωρό τεθλασμένες στο μυαλό μου• τώρα έχω καμπύλες.
Και σκέφτομαι πως κι η υπερβολή είναι μια καμπύλη και πως
κατ' αυτό τον τρόπο η υπερβολή στα μαθηματικά είναι καμπύλη,
ενώ στο μυαλό είναι ευθεία.
Οι σκέψεις με γωνίες και πολλές τεθλασμένες γραμμές,
αυτές οι σκέψεις είναι που γεννιούνται από τις υπερβολές.
Ενώ οι πιο χαλαρές και διαλλακτικές σκέψεις, αυτές γεννοούν καμπύλες,
καμπύλες όπως για παράδειγμα την υπερβολή.
Κι έτσι ούτε το μυαλό,αλλά ούτε κι η επιστήμη σε αφήνει να αποφύγεις
τις υπερβολές.
Κι έτσι είσαι καταδικασμένη να υπερβάλεις
—με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο—
να υποφέρεις
— με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο—
να θυμώνεις για τον τρόπο που νιώθεις
και να συνειδητοποιείς πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούνε τις γενικότητες
μόνο για να περιγράψουν κάτι πολύ συγκεκριμένο που νιώθουν
και που κατά πάσα πιθανότητα σε αφορά.
Μόνο τότε οι άνθρωποι καταφεύγουν στη γενικότητα,
για να είναι ειλικρινείς χωρίς να σε προσβάλλουν.
Κι έτσι με βρίσκω για δεύτερη φορά σήμερα να διαφωνώ με τα μαθηματικά
και τη φράση που συχνά χρησιμοποιείται στην μαθηματική επαγωγή,
αυτό το "χωρίς βλάβη της γενικότητας".
Αυτό βασικά σημαίνει πως αν αντικαταστήσεις κάτι γενικό
(πχ "έναν περιττό αριθμό") με κάτι πιο συγκεκριμένο ("ένα πολλαπλάσιο του 3")
αυτό δε θα αλλοιώσει το συμπέρασμά στο οποίο οδηγεί αυτό που βάλθηκες να αποδείξεις.
Το συγκεκριμένο δηλαδή, δε θα βλάψει το γενικό.
Χωρίς βλάβη της γενικότητας.
Από τις αγαπημένες μου μαθηματικές φράσεις, και πόσο διαφωνώ.
Με βλάβη της γενικότητας, κύριε Ευκλείδη μου.
Με κλασική περίπτωση βλάβης της γενικότητας.
Στεφανία Ιναρτάκ
