Άτιτλο

 

η θάλασσα δεν ξεβράζει πια κοχύλια

μέσα της οι άνθρωποι κείτονται δίχως ανάσα

ο ουρανός δεν έχει χώρο για ανέμελα πουλιά

μόνο ψυχές πετάνε

 

και μετράμε τους νεκρούς

σαν να ‘ναι πεφταστέρια θερινού ουρανού

και συνηθίσαμε τις βάρκες βυθισμένες

σαν να ‘ναι χάρτινες χειροτεχνίες σε ποτήρι με νερό

 

«ύπνε που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε και τούτο»

μάνα, εσύ νανούριζες το παιδί

μάνα, στο κοίμισαν άλλοι

 

alalafroiskioti