Εκείνη

 Εκείνη 

Όταν έρχεται προς τα σένα, 

όταν σε κοιτά

όταν περπατάει στους δρόμους 

Και έρχεται

Και μεγαλώνει

Και παίρνει χώρο

Και ξαφνικά γίνονται όλα εκείνη

Απλώνεται παντού 

Το δέρμα και τα μάτια της 

Γεμίζουν όλα τα διαστήματα στο ανάμεσα 

Κι είναι σαν θάλασσα 

που πέφτει στην πόλη απ’ τις πλευρές 

Και σαν ζωή που σου ταξε κάποτε ένα όνειρο 

Πριν ξυπνήσεις 

Εκείνη είναι πριν ξυπνήσεις 

Είναι ακόμη στην άμμο 

Που τρίβεται στα δάχτυλα των ποδιών

Στα κενά τους 

Αντάρτισσα μόλις κατέβηκε απ’το βουνό

Και συνεχίζει 

να σώσει κι άλλες 

Εκείνη που δε θα φοβόταν να σκοτώσει 

αν κάποιος σου έπαιρνε το κορμί ή την ψυχή

Εκείνη που ξεχνάς πάντα τη δύναμή της 

Την ταραχή που προκαλείται στην πυκνότητα της ασφάλτου 

Εκείνη που σε παίρνει απ’το χέρι 

Που είναι η μόνη που μπορεί να σε οδηγήσει κάπου 

Και δεν είναι ακριβώς φώς 

Είναι φωτιά 

Ζεματάει 

Είναι χείμαρρος 

Είναι κύμα που έρχεται και βουτάς μέσα του με το κεφάλι 

Και δεν ξέρεις αν θα βγεις 

Και αναποδογυρίζεις 2 3 4 φορές 

Απανωτά χωρίς αναπνοή 

Και μετά αναπνέεις δέκα φορές πιο αναπνοή 

Πιο αέρα 

Την ξεχνάς 

Ξέρεις πως έτσι τρομερά έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί

Αλλά ξεχνάς τη δύναμή της 

Και πως τέτοια δύναμη σε άλλον δεν είδες

Οι πιο μεγάλες συγκινήσεις είναι από γυναίκες στη ζωή σου 

Αυτές σε παίρνουν απ’το χέρι

Αυτές έχουν δρόμους να σου δείξουν 

Και φυλαχτά 

Και νανουρίσματα 

Και όπλα 

Κοιμούνται σαν λύκαινες σε λακκούβες 

Και πολεμούν το πρωί

Να μην πάρουν τη γη μας 

Να μη μας βάλουν στα γυάλινα κουτιά των ενυδρείων τους 

Εκεί ψηλά 

Εκείνη πατάει τη γη 

Και ριζώνει ως το κέντρο 

Είναι από χώμα κι από νερό κι από όνειρο 

Και την επιθυμώ 

Όπως επιθυμώ την αίσθηση του απέραντου 

Που κάποτε μαζί είχαμε φτιάξει 

Είναι δυνατή για πέταγμα 

Για αιώρηση κατευθυντική 

Για αγκαλιά που μονώνει το κάθε σημείο απ’τον πόνο

Γελάει 

και ο κόσμος έχει νόημα 

Κι έχουν περάσει τόσα χρόνια 

Και τώρα σ’αγαπάω πιο πολύ 

Μόνο που τώρα δεν μπορώ να σου το πω 

Και πρέπει να γράφω για σένα στο τρίτο πρόσωπο 

Εκείνη

θέλω να είναι κοντά μου 

Να είναι όσο πιο κοντά μου 

Να κάνουμε έρωτα 

Και να φτιάξουμε γι’αυτό μια καινούρια λέξη 

που να μην είμαστε γυναίκες 

Ούτε άνθρωποι

Να μην έχουμε δει πορνο 

Να μην έχουμε δει ζεύγη 

Να μην έχουμε δει τίποτα ως αντικείμενο 

Να μην πάτησε ποτέ κανείς κανέναν 

Να μην ανάγκασε σε φιλί 

Να μην πίεσε μουνί

Να μην έκοψε μέλη ή επιθυμίες 

Να σε γνώριζα 

και να μην είχε γεννηθεί ο κόσμος 

Αλλά με πόλεμο σ’αγάπησα συντρόφισσα

Και πώς αλλιώς 

Τον πόλεμο για έναν καλύτερο κόσμο

Έλλη Κ. 

Γράμμα που δεν θα διαβάσει ποτέ

 Μωρό μου.

Ό,τι ήταν

Έρωτας ήταν ή δεν ήταν

Αγάπη ήταν ή δεν ήταν 

Δούρειος ίππος ήταν ή δεν ήταν

Δεν θα μάθουμε ποτέ

Γίναμε κι εμείς

Αυτό που παριστάνουν όλοι οι υπόλοιποι, μωρό μου

Αντικείμενα προς κατανάλωση

Εγώ πάντως να ξέρεις

Ξέρω ότι βλέπεις πρώτος τα στόριζ μου

Ξέρω ότι δεν καταλαβαίνεις γρι από ό,τι ήμουν, είμαι και θα είμαι

Ξέρω ότι δεν ξέρεις καν ποιος είσαι εσύ, άλλωστε το είχες πει

Οι ταυτότητες πλέον συγχέονται επικίνδυνα

Θαρρείς πως κάτι πάει να αλλάξει, αλλά βλέπω τον μηδενισμό μας, μωρό μου 

Γιατί ο καπιταλισμός, δεν φταίει κανείς, δεν φταις εσύ που τίποτα δεν ήξερες να πεις, δεν φταίω εγώ που πολλά προσπάθησα να σου πω και δεν καταλάβαινες

Οι γηραιότερες και πιο σοφές γυναίκες λένε απλώς ότι δεν ήσουν αρκετός 

Λένε πως θα βρω κάποιον καλύτερο, πως τυφλώθηκα-σάμπως αυτές τι κάνανε και όλα αυτά τα ξεστομίζουν έτσι απλά 

Λένε πως θα περάσει

Πως έρωτας είναι και άλλο τίποτα

Εγώ, θέλω να στο επαναλάβω, γιατί αυτό μάλλον δεν το έχεις πιάσει σωστά σίγουρα, μωρό μου

Εγώ μπορεί να είμαι στρέιτ, αλλά με κανέναν καπιταλισμό ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν τα πήγα καλά, μωρό μου

Κι αυτό, θέλω να το ακούσεις, γιατί ξέρω ότι διαβάζεις και τα ποιήματά μου και ας μη καταλαβαίνεις τίποτα 

Για μένα, είσαι εκεί, αληθινός όπως ήσουν

Σκάρτος, ελλιπής, λάθος σε πολλά, σε πολλά που θα μάθεις αργότερα, σε πολλά που μπορεί να μη μάθεις και ποτέ

Αλλά είσαι. Εγώ για σένα, παραμένει ερώτημα μέσα μου και αυτό θέλω να λύσω, γιατί στην τελική ο καπιταλισμός μας έχει κάνει κουλουβάχατα, ρε μαλάκα και δεν ζητάω σόρι για την έκφραση, το εννοώ. Μη ξεχνάς πως είσαι μαλάκας, παρότι σε εκθειάζω, εντάξει, δεν θα τα πω εγώ τώρα, τα έχει πει ο Ντίνος πιο μπροστά, είχε και μόνιμο σπίτι, εγώ χαροπαλεύω, άσε μας. 

Τέλος πάντων, μωρό μου, τι έλεγα. 

Α, ναι. Ξέχασα. 

Αυτά που σου είπα, εκείνο το βράδυ που ήμουν κολλημένη στο αυτί σου, εσύ, 

εσύ με είχες κολλήσει στο κεφάλι σου με το χέρι σου και ήμουν από πάνω σου. 

Ναι. Και σου ψιθύριζα, δεν ξέρω καν πώς γράφεται η λέξη, γιατί αυτές οι λέξεις δεν γράφονται, όλοι φωνάζουν.

Ναι. Σου ψιθύριζα, λες και ήταν όνειρο και έχω δει πολλά. Λες και ήταν ταινία και έχω δει χιλιάδες. Λες και ήταν βιβλίο, έχω διαβάσει δεν θα σου πω πόσα. 

Και ό,τι σου είπα ήταν προσπάθεια. Να έρθω εκεί που χάνεσαι, αλλά χάθηκα κι εγώ αντί να σε βρω. Με έστειλες εκεί που σε έστειλαν, μωρό μου. 

Αδιάβατα. Όχι, αδιάβαστα. Εδώ δεν είναι ίνσταγκραμ και λυπάμαι που το ζεις έτσι. Λυπάμαι που κι εγώ προσπάθησα να αναμορφωθώ, άτομο με τέσσερα πτυχία και άλλα ποσά πιστοποιητικά, για σένα. Καλά, όλα θα γίνουν ιδιωτικά στην Ελλάδα και εγώ θα αχρηστευθώ, παρότι χάρη σε μένα πολλοί θα πάρουν πτυχία.

Ναι, μωρό μου. Και σε ρωτώ. Εκείνη τη νύχτα. Που σου μίλησα σαν να είμαστε μόνο εμείς πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Και σου έκανα μία τιμή. Όχι από αυτές που ξέρεις, αλλά από τις άλλες. Θέλω να ξέρεις, ότι δεν με έφερες εσύ σε οργασμό, αλλά εγώ. Μόνο εγώ. Και για αυτό σε ευχαριστώ. Επειδή για λίγο, ελάχιστα. Με είχες αφήσει να έλθω. 

Μετά από αυτό, εύχομαι ποτέ ξανά. Να μην αφήσω κανέναν να με καταναλώσει. Εσύ δεν φταις. Άλλωστε, από την αρχή μού είχες πει ότι δεν αποχωρίζεσαι την κόκα κόλα.

Φιλάκια. 

Χωρίς Χωρίς

Άτιτλο

Η καταστροφή είναι πάντα ίδια, είτε γιατί κάνουμε τα ίδια λάθη είτε γιατί 

αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

Τί με αναγκάζει να ριχτώ σε προδιαγεγραμμένη μάχη;

Κάτι μέσα μου σπάει έτσι κι αλλιώς, θα ήμουν ευγενικός να κρατήσω τα μιαρά μου δάχτυλα στις τσέπες μου.

Κι ας με παρακαλάν κάνα δυο μάτια, ας βρούνε τη συντριβή τους μοναχά,

δεν επιζητώ καμιά ευθύνη οι ώμοι μου είναι ήδη φορτωμένοι 

και τα μάτια σου είναι απλά μικρές κουκκίδες.

Αν ήμουν έξυπνος δε θα έγραφα τίποτα, θα εξόντωνα και την παραμικρή ενθύμηση 

η φύση βρήκε τρόπους να μας κάνει να ξεχνάμε 

και ό,τι πια δεν αγαπώ το αγαπώ σε κείνη.

(Μα ποιός μπορεί να ζήσει έτσι; Τι απάνθρωπη κουτοπονηριά!)

Οι λεύκες τράβηξαν τα κλαδιά τους μακριά μου, αηδιασμένες από την αλαζονεία μου.

Βρίσκομαι ηλιοκαμμένος να αποζητώ εσωτερικές σκιές - δε νιώθω τίποτα -

Οι λέξεις μου είναι ατσάλινες - ξέρω καλά πού να χτυπώ -

Φόρεσα τόσες πανοπλίες που πλέον δείχνουνε αστείες - δες τες πώς κρέμονται στ' ανθρώπινα κορμιά! -

Τί εύκολη λεία είναι πράγματι όλοι τους, τα δόντια μου στάζουν αγνές προθέσεις.

Έχω τις ελπίδες σου καλά κρατημένες στο πίσω μέρος του χεριού μου 

κι όσο κοιτάς τα γελαστά μου μάτια τις μεταμορφώνω.

Είμαι ο γελωτοποιός στον ουρανό, όταν τα αστέρια σβήνουν τα κρύβω στις τσέπες σου με ταχυδακτυλουργικά κόλπα 

και σε κατηγορώ ότι τα έκλεψες.

Η νύχτα με μεθά.

Η νύχτα μόνο με μεθά.

Λευτέρης Μπούμπουλας

1η Σεπτέμβρη 2023

Φθινόπωρο με άρωμα χειμώνα.

Μήτε ο ήλιος φαίνεται, 

μήτε και τ’ ακρογιάλι. 

Πίσω από του μάταιου 

                       χαθήκανε το χέρι.

Κομμάτια στάχτης πασπαλίζει ο ουρανός, 

Χειμερινές, λες, κατακρημνίσεις.

Κι εκεί, πάνω στο λιόγερμα, 

π’ άλλοτε κοίταζες το κύμα, ρυθμικά, 

στα βότσαλα να σκάει,

τώρα 

της λησμονιάς ξεβράζονται 

    τα κάρβουνα.

Αργυρώ Κρανάκη