Καρδιά

Η αριστερή κοιλία μεταφέρει το αίμα σε όλο το σώμα,
όπως εσύ που μεταφέρεις όλο το ενδιαφέρον σου παντού.
Ενώ, η δεξιά κοιλία στέλνει αίμα μόνο στους πνεύμονες,
όπως εγώ δίνω την αγάπη μου μόνο σε ‘σενα.
ακόμη και με τα όργανα του κυκλοφορικού συστήματος ταυτιζόμαστε.

Ανώνυμο 

Άτιτλο

Από του κόσμου τη ψευτιά ,ξεγλιστρώ
Διάολε σε βλέπω , στη γωνιά σου.
Άσε με εμένα , πεθαίνω ολημερίς

Και οι φίλοι μου, δεν με αισθάνονται.
Μόνος πορεύομαι, μόνος πεθαίνω
Και ας είμαι εγώ, ο μεγαλύτερος ψεύτης.

Εγώ, που βάζω φωτιά σε σάπιες φιγούρες
Ελπίζω, να βγει όμορφο αγριολούλουδο.
Και ας είναι να τρυπηθώ, αίμα δεν έχω.

Μόνο εσύ δεν ήρθες, απόψε.
Χάθηκες στην φαντασίωση μου.
Τάχα πως σε γδύνω, άλυτος γρίφος.
 Ας είναι, να ζήσω έτσι.
Ομορφοκόριτσο,
 στο βλέμμα σ΄έπιασα
στο βλέμμα σ΄εγδυσα,
 και ας με σκότωσες πρώτη

Ηλίας Στράντζας 

πυρ

ήταν η εποχή που οι γάτες σέρνανε και τα μωρά κλαίγανε μέρα - νύχτα
αν δεν ήταν άνοιξη μάλλον θα ήταν φθινόπωρο
ήταν μια μεταβατική περίοδος και για τους σκύλους
αλλά εμείς επιβιώναμε γιατί ήμασταν κενά
και τα κενά χωράνε παντού
χωρέσαμε
απο συρτάρια μέχρι και σε κουτάκια απο κονσέρβα

όταν καταλάβαμε φυσικά ότι είμαστε αέρας
θέλαμε να αλλάξουμε σπίτι και πόλη
και φίλους
τότε κάναμε χειραψία με την ασφάλεια και μείναμε πίσω
γιατί μετά ήρθε ο έρωτας

όταν πια δεν είχε άλλο να μας δώσει και βαρεθήκαμε
ψάξαμε για δουλεία αλλά δεν βρήκαμε
τότε πάλι θέλαμε να αλλάξουμε τη γη και να μείνουμε σε άλλον πλανήτη

ύστερα πάλι ήρθε η διάσπαση προσοχής και τρέχαμε σαν τους ηλίθιους να επιβιώσουμε
και τρέχαμε τόσο που ξεχάσαμε και τη γη και την πόλη και το σπίτι μας
γίναμε οι καλύτεροι δρομείς με γυμνασμένες γάμπες

Μ.

14/07/16

Έχει κάτι το ευγενικό,κάτι που μοιάζει
πολύ με τις πρώτες εικόνες που φαντάζεσαι
όταν μπαίνεις στην εφηβεία,γιατί μετά καθώς μεγαλώνεις
οι εικόνες γίνονται πολύ πιο σκοτεινές..διαφορετικές(!)
από αυτές που φανταζόσουν
(το χάδι δεν είναι πια χάδι
και η αγκαλιά κάτι παραπάνω από αγκαλιά)
Τα δάχτυλα του δεν βουλιάζουν στο σώμα σου
παρά το αγγίζουν και εξερευνούν
έως ότου έρθει η στιγμή,που σαν δύτες θα χαθούν
στα πιο απύθμενα σημεία
θα χαθούν
και ξανά ανέβουν πάλι στην στεριά
στα χείλη σου
και σε αγκαλιάσουν σαν να είσαι η μόνη άγκυρα
που εκείνη την στιγμή
μπορεί να τους κρατήσει από τον πνιγμό
τα δάχτυλα του ακουμπούν το στήθος σου
μονάχα
γιατί είναι το ομορφότερο
εσύ πάλι ακουμπάς το δικό του
γιατί δεν ξέρεις που να αγγίξεις
αν το ήξερες,τώρα που ξέρεις
θα έμενες περισσότερο
για να μπορείς όταν δεν είστε κοντά να το νιώθεις
κι'όταν περάσει καιρός
ν'ακουμπάς τον βράχο στη θάλασσα
που πήγατε μήνα Απρίλη
και τα κοχύλια να μην είναι εμπόδιο
τα δάχτυλα σου να θυμούνται ακριβώς
το σχήμα,το χρώμα,την υφή
τα δάχτυλα σου να θυμούνται ότι το στήθος του
ήταν απαλό
πολύ απαλό
ο έρωτας
κλαίει στα πάρτυ για πάρτη σου
χωρίς να πιει αλκοόλ
χορεύει μαζί σου όχι γιατί το επιβάλλει η περίσταση
ή γιατί σε κοιτάει ο πρώην
αλλά γιατί η μουσική ταιριάζει απόλυτα
στην διάθεση του
την χορευτική
όταν είναι κοντά σου
τα χείλη του σε φιλούν ακαθόριστα
και ακανόνιστα
το σώμα του είναι δικό σου
το σώμα σου,δικό του
τα φιλιά σας γράφουν ποιήματα
τα ποιήματα γράφουν για εσάς
τα σεντόνια δεν είναι ποτέ ξανά ίδια
τα χείλη του δεν πνίγουν το δέρμα σου
τα χείλη του είναι το φεγγάρι
η θάλασσα
χύνουν δάκρυα ζωής
Υγρά,παντοτινά..
Ο έρωτας είναι ευγενικός
και ο πρώτος
Αγάπη μου
Μοναδικός

Φλέρυ

Άτιτλο

Νομίζετε είμαι ανώριμη
ή εσείς πολύ ώριμοι
για να ανέχεστε την ωμότητα των καιρών.
Είναι ο κόσμος των μεγάλων , των κατασταλαγμένων,
των σοβαρών και των υπευθύνων.
 Γιορτάστε, κύριοι, τη χαμένη σας αθωότητα
 Καλωσορίστε την προσαρμογή
και την υποταγή που σας χαμογελάει.
 Όλα αυτά που διδάσκετε στο παιδί
για να γίνει ο μικρός ενήλικας των ονείρων σας.
Ο ανθισμένος δρόμος της προόδου σας βρωμάει μα και ξεφτίζει.
Κι εκεί βρίσκεται η ελπίδα,
σε κάθε ιερό σας λίθο που γκρεμίζεται,
σέρνεστε πίσω του - φρουροί, να σώσετε το κατασκεύασμα των ηλιθίων.
Μα ο Βολβός μας ξεπροβάλλει πάνω στ' αποκαΐδια σας.
Φαντάσου ένα κόσμο αλλοτινό όπου, οι φωνές, τα γέλια,
οι σκέψεις των παιδιών θα έμπαιναν σ' ένα τρένο
και θα ταξίδευαν
 ελεύθερα
κυρίαρχα
 σκέψου ν' ανάβλυζε απ τα βαγόνια η φαντασία τους
να γιόμιζε ο τόπος.
Γι' αυτόν το κόσμο ζω
 Και να σου πω κάτι;
Νομίζω άκουσα ένα τσάφ τσούφ.

Λίνα Πο.

Άτιτλο

ξερνώντας με αγάπη για τη ζωή,
ούρλιαξα αίμα και κανείς δε το είδε, ακόμα κι αν ουρλιάξαν κι άλλοι
γιατί έγινε ένα με το χώμα ξανά,
κι ας το μυρίζουμε καθημερινά επειδή δήθεν μας αρέσει,
κι ας γουστάρω κι η ίδια δε τ αρνήθηκα,
όμως είδα πως τα γούστα είναι ταμπού
επειδή το σύστημα μας θέλει μηχανές.
Κρυφτήκαμε στο κουστούμι του θανάτου
επειδή ερωτευτήκαμε τη ζωή,
κι όσοι το πάθος αναζήτησαν, θαμπώθηκαν απ'τα αστέρια
ενώ προχθές τα φτύναν,
κι όλοι μαζί πριν προλάβουμε να μας δούμε κάτω απ'τις μάσκες που μας φορέσανε, ενωθήκαμε, ενώ οι δαίμονες μέσα μας,
μόλις είχαν αρχίσει να σηκώνουν το ένα τους φρύδι γελώντας.
(Ξ)έφυγα γιατί πεινούσα ενώ καύλωνα μέρα με τη μέρα
μέχρι που μου έδωσαν να φάω πτώματα,
''τρως αίμα, δίνεις αίμα'' μου παν,
κι όταν προσφέρθηκα να κεράσω μόνο,
χαμογέλασα καθώς τους έδειξα τα δόντια
φάνηκαν τα ούλα μου που ήδη είχαν αρχίζει να στάζουν
και ξεκαρδιστήκαμε.
Έγινα άντρας σφαδάζοντας από οιστρογόνα μαριονέτας,
έγινα γυναίκα κόντεψα να πνιγώ από τεστοστερόνη κλόουν,
ενώ όλοι νιώσαν ότι περιορίζεται η ανασφάλεια των, θυμήθηκα τα γούστα ξανά.
Ο Φρίντριχ κι ο Αδόλφος μου έδωσαν συγχαρητήρια
μετά από καιρό για τα ταλέντα μου αυτά
κι ας μην τους είπα ότι ο Άδωνης τελικά δε με φίλησε.
''Θελήσαμε οι άνθρωποι να είμαστε μηχανές'' μου είπαν
''πως αλλιώς ν αντέξουν την πραγματικότητα''.
Πριν δυο μέρες δεν άργησα να τους ξαναδώ σ ένα πάρτυ
πριν μπουν, φτιαχνόντουσαν.

Vapantou Panda

άτιτλο

εβαλες το πλυντηριο στο συντομο προγραμμα
δεν ειχαμε πολυ χρονο
εκατσα στον μαρμαρινο νεροχυτη
ηταν σε αθλια κατασταση
πορτοκαλια και πιατα
ποτηρια κουζινικα
να βρωμανε
μου ειπες
-με ρεγουλα να πιεις το εκχυλισμα της βανιλιας
ηταν σπιτικη
κλειστη στο βαζο και μυριζε βοτκα ολο το σακουλι
σου ειπα
-ειμαι ερωτευμενος με τον αδερφο σου
-θα την πιεις ολη την βανιλια,
θα τελειωσει σε λιγο το πληντυριο.
αυτες τις εξομολογησεις στους γεματους νεροχητες
με τα ξεχυλα τασακια
και τα πορτοκαλια
δεν τις μπορει
ουτε ο μπαμπας.
μπιπ.γκλουκ.

Τάκης Μενεξές

Νανούρισμα

Ξαπλώνω δίπλα σου.

Οι χτύποι της καρδιάς σου είναι

το μελωδικό μου νανούρισμα.

Γέρνω πλάι σου ακουμπάω

το χέρι μου στο στέρνο σου

για νιώθω τους χτύπους σαν

να είναι και δικοί μου.

Ακουμπάς το χέρι σου πάνω

στο δικό μου. Ανοίγω τα μάτια,

και σηκώνοντας λίγο το

κεφάλι, χαμογελάω, ξανά κλείνω

τα μάτια μου απολαμβάνοντας

την ησυχία που προσφέρεις στο μυαλό και τις σκέψεις μου.

Αγαπώ το νανούρισμα μου.

Έχεις αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές μου.

Έχεις κάνει μια βαθιά τομή στο

κεφάλι μου, έχεις βάλει εσένα και

όσα αγαπάς μέσα και έπειτα…έπειτα

τίποτα. Ένα χάος. Αυτό. Αυτό είναι.

Ένα χάος. Το δικό μου όμορφο χάος.

Που κάνει τις τρικυμίες μου να κοπάσουν.

Τις μετέτρεπε σε μια ήρεμη καθάρια

θάλασσα. Μαγεία. Έτσι θα μπορούσα

να το χαρακτηρίσω.

Μέσα στον ύπνο μου-και λίγο επίτηδες- πιάνω

το χέρι σου και ενώ κοιμάσαι το

κάνω να αγκαλιάσει την

μέση μου και να ακουμπήσει

την κοιλιά μου.

Λίγο ταραγμένος, σηκώνεις το

κεφάλι σου και καταλαβαίνω

ότι κοίταξες προς το μέρος μου

και ξανά κοιμήθηκες

έχοντας το χέρι στην κοιλιά

μου, να κουνάς τα

δάχτυλα σου σαν να

προσπαθείς να την χαϊδέψεις.

Το νανούρισμα μου είναι

το ομορφότερο στον κόσμο.

Χριστίνα Ντόνε

Πότε θα σταματήσει η βροχή;

Νύχτωσε πάλι και η ώρα πέρασε,
Και όπως στις περισσότερες νύχτες τελευταία,
ψάχνω πάλι, άσκοπα, να βρω νοήματα.
Λες και υπάρχει κάποιο νόημα σε οτιδήποτε από αυτά που ζω.

Υπήρξαν μέρες ηλιόλουστες, γεμάτες  χαρά.
Μα τώρα 21 Δεκέμβρη. Κρύο και μοναξιά.
Και κανείς δεν ενδιαφέρεται αν εγώ σιγολιώνω.
Αν τα μάτια μου δεν έχουν σταματήσει να κλαίνε.

Φοράω καιρό τώρα το προσωπείο του «Καλά είμαι, ναι, την παλεύω».
Μα όταν είμαι μόνος δεν υπάρχει χώρος για μασκαρέματα.
Δεν είμαι καλά. Μέσα μου χίλιοι κόμποι.
Στο μυαλό μου εκατό διαφορετικά «Γιατί;»

Γιατί έφυγες; Γιατί με ξέχασες;
Γιατί εσύ, που με είδες τραυματισμένο δε με βοηθάς;
Γιατί δε με κοιτάτε;
Γιατί δε πάτε στο διάολο να ησυχάσω;

Πάλι κοντεύω να σπάσω τα δόντια μου, από το σφίξιμο και το βάρος.
Πότε τελειώνει επιτέλους αυτό;
Πότε θα ηρεμήσω;
Πότε θα σταματήσει η βροχή;


Σ.Λ.

Κήπος των θαυμάτων

Στον κήπο των θαυμάτων
ο χρόνος δεν κυλά
κρεμάμε το ρολόι μας στη μπάρα.
Άλλοι μας από λύπη
κάποιοι από χαρά
όλοι με μία ανείπωτη λαχτάρα.
Ταράζουν τα ποτήρια μας
πολύχρωμα υγρά
χρόνια ήταν κλεισμένα στο σκοτάδι.
Λουλούδια βγάζουν ρίζωμα
άνθη χρωματιστά
κάποια θα μαραθούν αυτό το βράδυ.

Νίκος Κρίνης

Λούπα.

Στην ίδια λούπα πάλι και δεν έχει καν χρώμα.
όχι δεν είναι στο μυαλό μου ούτε φαντάζεσαι τι πέρασα-
ακόμα.
- Δεν καταλαβαίνεις , ο ρομαντισμός δεν είναι αυτοσκοπός.
Η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια.
το να φοβάσαι να την νιώσεις αυτός είναι ο εχθρός.
-Πες την αλήθεια, θέλεις να ζήσεις χωρις εμένα;
-Ναι
Μα πως;
Κι εγώ που δάκρυσα τόσο και ζητούσα μια λέξη
σφίγγω τα μάτια και εύχομαι κανείς ποτέ ξανά να μην με διαλέξει.
Γιατί τα μάτια δεν λένε πάντα την αλήθεια, και αν δεν το ξέρεις
αυτό που σε σκοτώνει είναι η συνήθεια.
Είσαι πολύ μακρυά και εκεί να μείνεις
όσο πιο κοντά τόσο αργοσβήνεις.
Σαν ξεθωριασμένο ρούχο που με δείχνει άχρωμη
σε μια απέραντη έρημο οριστικά μόνη
κι έτσι θέλω να μείνει.
Θα ήθελα το χθες να έχει έναν διακόπτη,να σβήνει.
Τα βράδια στο μπαλκόνι με ένα τσιγάρο στο χέρι όταν με πνίγει ο καπνός, σκέφτομαι :
Ήσουν τόσο δειλός.

Tea Vaxevanou

Άτιτλο

Φίλα με.
Με φιλάς ,δυο φορές δική σου.
Kαμιά υπόσταση του ‘’έρωτα’’,
χωρίς τη θέα του κορμιού σου.
Αρνούμαι τη μέρα,
Αρνούμαι τη νύχτα.
Στο ενδιάμεσο ζώ.
Οι φλέβες του χεριού σου,
οι φλέβες μου.
Ζηλεύω ότι τρώς ,
Το καταπίνεις.
Ολόκληρη μέσα σου, εγώ.
Εγώ.
Δικό σου κομμάτι,
δική σου γη,
να σπέρνεις,
να θερίζεις,
ν’ ανθίζει.
Μέσα μου, εσύ.
Κανένας πόλεμος,
Καμία δυστυχία,
Ούτε πείνα,
Ούτε χυδαιότητα.
Μέσα μου, εσύ.
Έτσι πρέπει να ορίζεται η αιωνιότητα,
Κάπου ανάμεσα στη σάρκα σου
και στη δική μου.
Φεύγεις.
Ο ήλιος καίει.
Ο ήλιος ,εσύ.

'' Ρ''

Συντεταγμένες

δε θέλω τα δικά μου χέρια
ή έστω
δε θέλω μόνο τα δικά μου χέρια
θέλω τα δικά μου μάτια
αλλά δε θέλω τα δικά μου χέρια πάνω στα δικά μου μάτια
θέλω τις δικές μου φωνητικές χορδές
αλλά δε θέλω μόνο μια γλώσσα
δε θέλω να είμαι λιγότερο από σένα
αλλά δε μου φτάνω κιόλας
θέλω να έχω την έκφρασή σου όταν σε βλέπω
θέλω οι μύες μας να συσπώνται ταυτόχρονα
θέλω να είσαι
όταν δεν είμαι
δε θέλω να είμαι
όταν δεν είσαι

Α.

Άτιτλο

Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσω εγώ και άκου πως φωνάζω, τέτοια οργή που έχω κρυμμένη πώς γίνεται να μην την ακούει κανείς;
Θα ήθελα να ήξερα τι συμβαίνει μέσα σας άνθρωποι.
δεν γίνετε να νιώθω μόνο εγώ έτσι, ξέρω ότι με ακούτε ξέρω ότι μπορείτε να με καταλάβετε το βλέπω στα μάτια σας, την ίδια θλίψη μοιραζόμαστε ,
πείτε μου κι εμένα το μυστικό σας άνθρωποι, πώς καταφέρατε να την κρύψετε τόσο βαθιά;
πώς καταφέρατε να την κάνει να μοιάζει ανύπαρκτη;
Τόσο καλοί ηθοποιοί, αλλά τί αξία έχει η παράσταση όταν μαζί με σας υποκρίνονται και οι θεατές;
Φοβηθήκατε την γύμνια και τώρα το δέρμα μας έχει χαθεί ,κανείς δεν μπορεί να το αγγίξει, ίσως να πιστέψουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ, ίσως να μην υπήρξαμε κι εμείς οι ίδιοι

Ε.Μ.

Νο φιλτερ γαμώτη μου

Ήθελα να βάλω φούστα — δε φοράω συχνά φούστες.
Είχε λάστιχο στη μέση, υπέθεσα πως δε θα μου πηγαίνει γιατί θα με πιέζει και θα με δείχνει χοντρή, κι έτσι φόρεσα ένα λαστεξ για να συμμαζέψει λίγο τους γοφούς μου.
Φόρεσα τη φούστα και τη μπλούζα που είχα διαλέξει και απογοητεύτηκα.
Με ζουλούσαν πολύ τα ρούχα και φαινόμουν χοντρή.
Στεναχωρέθηκα.
Αποφάσισα να φορέσω τελείως άλλα πράγματα.
Άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου ξεκινώντας από το λαστεξ.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη φορώντας τη φούστα, το καλσόν, και το κολλητό μπλουζάκι μου
και ήμουν πανέμορφη.
Το σώμα μου ήταν πανέμορφο.
Οι καμπύλες μου ήταν ομοιόμορφες χωρίς κάτι να προσπαθεί να τις διορθώσει.
Κι είπα ένα μεγάλο "άντε γαμηθείτε" σ' όλα τα πράγματα που φτιάχτηκαν για να μας δείχνουν πιο αδυνάτες.
Ήθελα πολύ να με βρίσω γιατί είχα αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά καλή,
χωρίς καν να το διαπιστώσω πρώτα.
Κάθε φορά που προσπαθείς να σε διορθώσεις σου λες ότι δεν είσαι αρκετά καλός.
Και δε λέω, καμιά φορά καλά κάνουμε και μας διορθώνουμε,
γιατί προφανώς δεν είμαστε σ' όλα τέλειοι.
Αλλά όχι ρε, δεν ξαναφοράω λαστέξ.
Οι καμπύλες μου είναι τέλειες.
Όλες οι καμπύλες είναι τέλειες.
Γαμώ τις ανασφάλειες.

Στεφανία Ιναρτάκ

Αφρόλουτρο

Εδώ τον πρώτο λόγο έχουν οι ταλαιπωρημένες αμφιβολίες μας,
οι γενναίες πλην αποτελεσματικές κουτουλιές στη ντουλάπα
οι χοντροκομμένες υποθέσεις.
Τη δυσωδία του αφρόλουτρου να απογυμνώνει το δέρμα απ’ τα χάδια της φθοράς
τις μαζικές δολοφονίες σε γειτονιές μικροβίων
- αδίστακτα χάπια
αδίστακτους γιατρούς, αν συναντήσεις, μη
μη λυπηθείς την απέχθεια
κοίτα την ίσια στα μάτια
χαμογέλα της πεισματικά
και γέλα, γέλα παράφωνα
γέλα παράφορα
ή
κλάψε από ανία

Βιζ