Πώς χτίζεται, αγάπη μου, η αγάπη μου ‘χες πει μια φορά
Δεν πίστεψα στα λόγια, ήταν πολλά
Μου ‘λεγες, βέβαια, για παλιές περιπτώσεις και καταστάσεις
Πρώην φάσεις, που ‘χεις πια ξεπεράσει, σε έχουν αλλάξει
Σα μικρό παιδί σκόρπιζες γέλιο με ένα φέρσιμό σου απρόσμενο
Πληρώνω κάθε μέρα κι άλλο πρόστιμο
Για κάθε δέσιμο, για κάθε μου ταξίδι, κάθε βόλτα μικρή
Και κάθε σπατάλη
Βγήκα, έτσι για λίγο, στο μπαλκόνι, ήταν απόγευμα και
Άνοιξα να φύγει πρώτα η σκόνη
Και μετά, να φύγουν στον αέρα τα παλιά
Να μη σωριάζονται οι λύπες τα βράδια, μόνο οι χαρές
Βγήκα στο μπαλκόνι κι από πάνω ένας κόκκινος ήλιος
Και που να ‘ξερα τι γύρευε κι εκείνος
Έπιασε βροχή και, κάπως μου ‘ρθε, περίεργο πράγμα∙
Κάπως μου ‘ρθε και θυμήθηκα εσένα
Το ξέρω μπήκες στη ζωή μου στην αρχή από μια απλή συγκυρία
Τώρα φοβάμαι τι θα γίνει – κι όχι αστεία –
Μιας και κρατάς στο ένα σου χέρι το πιστόλι και στο άλλο μαχαίρι
Στην τελική όμως τι θα γίνει δεν το ξέρει κανείς
Κι αφού είμαι ως τώρα συνεπής
Ζητάω μια χάρη, το μαχαίρι να προσέχεις, μην κοπείς
Και μη με κόψεις κι εμένα∙ κι άσ’ το πιστόλι στην άκρη
Και πάμε απόψε σε ένα πάρτι
Πελώριο Κβάντο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου