Για αυτούς που δεν τους ξέρει κανείς

Ξαφνικά αποφασίζουν όλοι από κάτι να πιαστούν,
αρχίζουν να γράφουν ποίηση ,
να λένε τραγούδια ,
να χορεύουν ,
να σχεδιάζουν,
να κάνουν τα όνειρα τους πλαστελίνη.
Εγώ, την τέχνη την ονομάζω πίστη.
Κι είναι για αυτούς που κανείς δεν τους ξέρει
,είναι για αυτούς,
που περπατάνε στους δρόμους της πόλης σκυφτοί,
που κάθονται με τις ώρες και κοιτάνε το κενό,
που δεν λένε ποτέ τους την αλήθεια,
χωρίς αυτό να τους κάνει ψεύτες..
γιατί πάντα υπάρχει η δική τους αλήθεια.
Υπάρχει πάντα η δικιά μας αλήθεια,
μέσα στις λέξεις που αραδιάζουμε κάθε μέρα,
μέσα στους τοίχους των δωματίων μας,
μέσα στις αυθόρμητες φωτογραφίες.
Πίσω από τις κουρτίνες της ρουτίνας.
Κάπου εκεί..
Εκεί πίσω,
είναι τα γυάλινα μας όνειρα.
Μην φοβάσαι.
Πιάσε το χέρι μου κι έλα να κάνουμε τα όνειρα μας πλαστελίνη.

Κοράκι