Άτιτλο

Για τους μεγαλους ερωτες δεν θα μιλησω πολυ...
Δεν ειναι του τυπου μου αλλωστε να βουταω τη γλωσσα μου στη χρυσοσκονη και να πεταλουδιζω.
Και αν καποια βραδυα ηρθαν και χτυπησαν και το δικο μου παραθυρο τους κερασα ενα κονιακ και εξω απο τη πορτα.
Δεν ειχαν χρονο και εκεινοι ,δεν θα ειχα εμπνευση και εγω καπως ετσι θα εγιναν τα πραγματα υποθετω.
Και αν στη πορεια κοντοσταθηκα να χαζεψω και τα τοπια, γρηγορα το ξεπερασα..
Βλεπεις αυτη ειναι η αρρωστια μου..και εχω προσπαθησει πολυ να την αγαπησω.
Τωρα τη συνηθισα και δεν ξεφυσαω στριφογυρνοντας στο κρεβατι..ευκολα κλεινω τα βλεφαρα να κοιμηθω και το ιδιο ευκολα ξυπναω.
Και καμια φορα παρακολουθω σαν απο κλειδαροτρυπα τους μεγαλους ερωτες των αλλων πονταροντας καθε τοσο στο λευκο.
Και σαν κερδιζω χαμογελω κυνικα ωσπου να ματωσουν τα χειλη μου.
Και σαν χασω ζαρωνω στη γωνια μου και αναθεωρω το παιχνιδι μου.
Μα καθε τοσο ξυπνω τρομαγμενη απο φοβο πως καποιος καπου καποτε θα ζητησει και ενα δευτερο ποτηρι κονιακ...και δεν θα εχω να του δωσω. ΜΕ καταλαβαινεις;

Κωνσταντίνα Ρούσσου