Άτιτλο

Και το ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί μέσα στα φώτα.Αυτό δεν μου δίνει τόσο παρηγοριά όσο ο τύπος που έφτασε τόσο κοντά όσο εγώ δεν θα πάω ποτέ.Κοιτάει επίμονα την θάλασσα και τον βλέπω είναι έτοιμος να πηδήξει.Το ξέρω ότι δεν έχω τα αρχίδια να
κάτσω στην προβλήτα με τα πόδια να αιωρούνται , μα κάποτε ήμουν τόσο ελαφρύς που μπορούσα να κρέμομαι απ’ τα χέρια του πατέρα μου πάνω από την θάλασσα κι ύστερα πίσω στην στεριά.Κάποτε.Μια άλλη εποχή.Άλλο πέλαγος.Άλλη χιλιετία.Μέχρι να τελειώσω αυτές τις γραμμές μπορεί να φωνάζω για βοήθεια για τον άνθρωπο στην θάλασσα.Μπορεί να πέσω εγώ πρώτος μα το νησί που μεγάλωσα φρόντισε τουλάχιστον να με μάθει κολύμπι και δεν έχω σκοπό να χαθεί αυτό το ποίημα ούτε η συσκευή που το φιλοξενεί.Οπότε λέω εν τέλει επιστρέψω στα φώτα μα δεν είμαι σίγουρος αν θα βρω εσένα.Η συσκευή αυτή δεν έχει μονάδες.Το κορμί αυτό δεν έχει κουράγιο για άλλες συμπληγάδες.η πόλη μας χωράει όλους και μέχρι να σε συναντήσω θα χω βρεθεί με τόσους ανθρώπους όσους δεν γνώρισα ποτέ στο μεγάλο μου νησί ή στην μικρή γειτονιά μου.Κι αν πέσω κάτω από την ζάλη δεν θα φταις εσύ.Ο καπνός και το στομάχι που δεν γέμισα.Οι στιγμές που απέρριψα τα πρωινά που σερνόμουνα σε ονειρικές παραισ΄θησεις.Το πεζούλι κρύωσε απόταμα.Ο καφές δεν περιμένεις ζεστός σε κάποιο καλλιτεχνικό καφενείο.Η έμπνευση δεν κάνει κράτηση.Η προσμονή δεν με χορταίνει και το φαγητό με περιμένει

Οκτώβρης ’15
Mismatched