Κοιτούσα απ' το λυπημένο παράθυρο τον απέραντο κόσμο. Κ' μέσα σε τόση απεραντοσύνη που να κρύψεις την μοναξιά σου.. Άπλωσα το χέρι μου κ' γύρισα τον κόσμο ανάποδα. Κατεβασμένα πρόσωπα, με την πίεση να τρέχει απ' τα μάτια. Ένας λόγος να βγάλεις την οργή σου στα πεζοδρόμια να δώσει λίγη παρηγοριά στις θλιμμένες πουτάνες. Όχι τις γυναίκες, εκείνες τις χαμένες αγάπες.
Αντέλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου