Αυτοαποκαλούνται δολοφόνοι

Σχισμές ,ατέλειες, μπαλώματα..
Κλείστηκαν μέσα σε κλουβιά και παλεύουν με τα σίδερα,
λες να σωθεί τίποτα;
Τίποτα, αυτό ακριβώς.
Έμειναν λίγα πάλι και πληθαίνουν
ξανά και ξανά..
Ορθάνοιχτα μάτια , ασταμάτητοι παλμοί , σταγόνες..
Κι έπειτα ψάχνεις την άκρη,
μακριά από εμάς ,
μακριά από αυτό που ονομάσαμε ωραίο.
Κι αυτά ;
Αυτά παίρνουν φόρα και ξεχειλίζουν..
Επαναλαμβάνονται.
Κουράζεσαι μα δεν σταματούν.
Θα σταματήσουν όταν η σάρκα σου μουχλιάσει,
όταν η ανάσα σου κοπεί.
Και τα όρια;
Όρια δεν υπάρχουν σ’ αυτά,
είναι παιδιά της αναρχίας , δεν υπάρχει εξουσία σ’ αυτά.
Είναι σαν θαμμένα κόκκαλα στο χώμα ,
δεν κλαίει κανείς άλλος πέρα από εσένα γι’ αυτά.

    Κοράκι