Πρώτη φορά

Κάποιος μου έμαθε για τις εκδοχές˙
Το χρόνο που μας βρίσκει μόνο επειδή τον ψάχνουμε.
Θυμήθηκα τα μάτια του.
Πρώτη φορά κατάλαβα.

Όπως στο σκοτάδι
Ένα αυτοκίνητο
Βγαίνει απότομα μπροστά σου
Κι έχει ήδη χαθεί
Μα εσύ είσαι τυφλός ακόμη.

Πέφτουν κομφετί λάμψεις.
Πνίγεσαι.
Τόση ηδονή στο ξέσκισμα.
Ματώνουν τα μάτια σου
Μπροστά σου μια ουρά.

Πόσο κομψά την πέρασες στο λαιμό.
Κι όλο τη σφίγγεις και γελάς.
Έτοιμος να δώσεις άφεση.
Πόση αφέλεια˙
Κι όμως τα κατάφερες.

Έλεγες πως χάθηκε το πάθος.
Κι ήρθε να σε λυτρώσει.
Κι άφησες το όνομά σου στο τελευταίο τράβηγμα.
Πρώτη φορά κατάλαβα.
Πώς αναπνέουν τώρα;

(αν σ'αγαπούν)

κίβδηλες αγάπες
που έχουν για περιτύλιγμα
ένα αστραφτερό χαρτί
τσαλακωμένο

με κάτι τρύπες μικροσκοπικές
οι οποίες είναι τα σημάδια
ενός παλιού έρωτα :
τυφλός ο παραλήπτης

Υπακούει όμως στην προσταγή :
Δεν μπορείς να τ'ανοίξεις!
και επιμένει πιστεύοντας
πως επρόκειτο για δώρο

σαν μικρό παιδί κι'αυτό
που περιμένει τα Χριστούγεννα
κάτω από το δέντρο
για ένα δώρο-έκπληξη

Γιατί στις κίβδηλες αγάπες
περιμένεις εκείνη τη μέρα
που θα βγει από το περιτύλιγμα της
και θα παραδοθεί σε σένα

με τον ίδιο τρόπο
που παραδόθηκες κι εσύ.
Ξεχνώντας ότι στην αγάπη
δεν περιμένεις ν'αγαπηθείς :

Αγαπιέσαι
Δεν περιμένεις να σωθείς
Σώζεσαι :
από τον ίδιο σου τον εαυτό

που για λίγο
νιώθει την αγάπη
να επαληθεύεται στο τώρα

Φλέρυ

Και ύστερα

Κι αυτή η καταθλιπτική μας πόλη
Δεν μας αφήνει λίγο χρόνο να λησμονήσουμε.
Μικρές οθόνες στα παγκάκια, στις γωνίες,
στις πλατείες , στα δωμάτια, στα βρώμικα κρεβάτια
που προβάλλουν όλα εκείνα που μας ταράζουν.
Και ύστερα η ποίηση, η καταπίεση και το αλκοόλ.
Ύστερα το ψύχος και η πλημμύρες.
Αλκυονίδες μέρες δεν προβλέπονται.
Η αγωνία τρομερή ξεβάφει στην μελαγχολία μας
Και φτιάχνει χρώμα πένθιμο, λευκό,
εκείνο του ματιού του σαλεμένου σκύλου.
Η αναπόληση  βασανιστική,
τα ταξίδια, ο πόνος του σώματος και της ψυχής.
Και ύστερα ο βάλτος,
πράγματα που δεν είπαμε, που δεν κάναμε,
που δεν δοκιμάσαμε βαλτώνουν στο θυμικό μας.
Και ύστερα το παραμιλητό στον ύπνο και
τα όνειρα  που δεν φτάνουν ποτέ στην επιφάνεια,
πνίγονται στην διαδρομή και αφήνουν αυτή την
πικρή γεύση στο στόμα.
Δάκρυσα… το φαγητό περιμένει στο σπίτι,
Το κρύο καφενείο της γειτονιάς με μαγνήτισε.
Γράφω για εσένα, γράφω  για εμένα…
Η χειρότερη φαγούρα είναι αυτή της ανικανότητας
να εκφράσεις με λόγια ακόμα και τα πιο απλά.
Σ’αγαπώ , σημαίνεις για εμένα το άγνωστο γι’αυτό και σε φοβάμαι ,
φωτοδοτείς  το δρόμο στα ταξίδια.
Τραγούδια, στίχοι κι αλκοόλ, αφαγία και καυγάδες,
έλλειψη   υπομονής και ματαιότης,  χαρτιά, στυλό,
ταμπάκο και φωτιά που σιγοκαίει τα δάχτυλα.

Ιάσων Άλυ

Επ-Ανάσταση

Δεν είναι τυχαίο το δεύτερο συνθετικό.
Σε ό,τι μικραίνει την ύπαρξή σου.
Στην εξουσία,
που σε κλείνει σε διαμερίσματα-κελιά
και σε μετατρέπει σε ανούσια εργατική μηχανή.
Στον Θεό,
που έχει οικειοποιηθεί όλα τα όμορφα ανθρώπινα συναισθήματα,
την συγχώρεση,
την ανιδιοτελή αγάπη
και δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις.
Στον εαυτό σου,
που παραγκωνίζεις τις επιθυμίες σου
για να ακολουθήσεις την κανονικότητα των άλλων,
και χωρίς αντικαταθλιπτικά θα βουτήξεις από το παράθυρο του τρίτου.
Επανάσταση λοιπόν,
αντίσταση,
Γενικά, άλλαξε στάση.

Εύα Κυριακάτη

Άτιτλο

Για να νιώσεις μοναξιά,
δεν είναι ανάγκη να μείνεις μόνος.
Για να νιώσεις ξένος,
Δεν είναι ανάγκη να μην ξέρεις κανέναν μέσα στο δωμάτιο.
Για να νιώσεις ζωντανός όμως,
πρέπει πρώτα να έχεις πεθάνει.

έ ρ ω τ α ς

Μαντζικ κλας

Το ξέρεις πως η απόσταση
Ονείρου-Πραγματικότητας
Δεν υπάρχει.
Αν μπορούσαμε να το δούμε,
Θα ήταν όλο
μια πανέμορφη ασυνέχεια.
Κι όμως εκεί πάλι εμείς,
Να φτιάχνουμε διαχωρισμούς και
Να παλεύουμε μελαγχολικά,
Να τους δούμε σαν κάτι
που συνέχεται. Σαν μια θλιβερή γραμμή
με το γνωστό αρχή/μέση/τέλος.
Βάλε το παλτό σου κι έλα να με βρεις.
Όχι στην αρχή, Όχι στη μέση, Όχι στο τέλος.
Μόνο σ’εκείνο το σκοτεινό δρόμο
που τώρα κάποιοι εξασκούνται
σε καινούργια ξόρκια.

ΠΣΥ

Θεωρείο

Θα έρθω πάλι κάποιο βράδυ
στο θέατρο.
Μην με περιμένεις.
Μου αρέσει να ξαφνιάζω.
Κυρίως όμως,
δεν θέλω να μου περιμένεις.
Τίποτα και κανέναν .

ΑνώνυΜος

Παραλήρημα

Κοράκια σχίζουν μια-μια
τις κόγχες των ματιών μου,
γεράκια φυτεύουν σπόρους
στη καρδιά μου.
Καθώς ένας Ιησούς Χριστός
πεθαίνει μέσα μου,
προσδοκώ το θάνατο
των επιθυμιών,
των νόθων παιδιών
του συναισθήματος.
Προσδοκώ την ώρα
της λύτρωσης μας,
Μαγδαληνή
κάτω από το κόκκινο σταυρό .

Lisette

Αντανάκλαση

Προσπαθώντας την ομορφιά σου να περιγράψω, απεγνωσμένη επιχείρηση ασφαλώς, συχνά καταφεύγω στο απόκοσμο το γκρίζο των ματιών σου, να αντανακλάται στο νερό.Η Βαλτική υπόχρεη θα μείνει.

ΓΜ

άγιοι

δε θα ξεχαστούν ποτέ τα
λερωμένα όμορφα
πρόσωπα τους
οι γεμάτες αγωνία
ματιές
τα αιωρούμενα χέρια
και οι φωνές τους
καθώς καιγόντουσαν:
«πάρτε μας γρήγορα από εδώ!
Αυτός ο κόσμος είναι
για τους πετυχημένους!»

Νίκος Σφαμένος 

Ανοιξιάτικη αίσθηση

Είσαι η μοναδική σταγόνα που θυμίζει καλοκαίρι στο μπουκαλάκι μιας χειμωνιάτικης κολώνιας.
Διαχέεσαι ταπεινά στο δωμάτιο.
Έτσι διήρκησες κοντά μου.
Ως η ευωδιαστή μυρωδιά του αγαπημένου μου αρώματος.
Ακόμη περισσότερο έζησες πάνω στο άυλο ρούχο της καθημερινότητας, όταν χάθηκες απ' αυτή.

Ελίζα

Άτιτλο

έστριψες ένα τσιγάρο το έβαλες στο στόμα σου και κοίταξες το κενό
πάντα σκεφτόσουν κάτι
σε ρώταγα άλλα πάντα έλεγες τίποτα
δεν χάνεσαι στο τίποτα
χάνεσαι όταν τα μάτια σου δεν βλέπουν τίποτα
με χάιδευες νωχελικά στην πλάτη και εγώ έψαχνα τα μάτια σου
και πάντα εκεί
έψαχναν απαντήσεις στα τίποτα
τα τσιγάρα σου
τα γαμημένα τσιγάρα σου
όσο βαθιά στα πνευμόνια σου και να στείλεις τα προβλήματά σου πάντα θα βγαίνουν και θα κυματίζουν μπροστά στα μάτια σου
και γαμώτο μ'άρεσε ο τρόπος που το έκανες
οτιδήποτε έκανες
ήσουν ήρεμος και μ' άρεσε αυτή η έλλειψη δράσης στη ζωή μου
γελάω με τις βλακείες που γράφω
δεν ήταν έλλειψη δράσης
αδιαφορία ήταν
σαν να σε μελετούσα για να δω πως θα συμπεριφερθείς στη συνέχεια και να μάθω τις κινήσεις σου
καθόμουν και σε παρατηρούσα και δεν το καταλάβαινες
θα έγραφα και θα έγραφα και θα έγραφα για σένα και το ήξερα από όταν με φίλησες πρώτη φορά
θέλω να κλείσω τα μάτια και να βρεθώ μπροστά
όχι πίσω στο χρόνο
μπροστά
να είσαι κάτι που απλώς συνέβη
όχι κάτι που επρόκειτο να συμβεί
κάτι παλιό
κάτι από αυτά που μπαίνουν σε κουτιά και φυλάσσονται επειδή υποτίθεται είναι σημαντικά αλλά δεν θα τα σκαλίσεις ποτέ για να τα θυμηθείς
απλά σου άφησαν σημάδια μέσα σου και πρέπει να θυμάσαι πως τα επούλωσες
μάλλον έχεις κοιμηθεί ώρα 4.53
εμένα μου στέρησες ύπνο όμως
για πολύ καιρό
τελικά σ' αγαπάω είδες;
είδες ρε; που δεν το πίστευες;
μην το συνηθίσεις
με κοίμιζες για μέρες με χάδια και με ξυπνούσες με χαστούκια
μεταφορικά πάντα ρε αγάπη μου
αλλά άνθρωπος είμαι και γω
και οι αλλαγές στις διαθέσεις σου και η κυκλοθυμία κατάντησε κουραστική
γράψε εκεί ένα ποίημα για μια πληγωμένη κοπέλα
στείλε μου ένα μήνυμα και πάρε με τηλέφωνο στις 3 τα ξημερώματα
κι εγώ θεέ μου θα ξαναχάσω
ξανά και ξανά
θα ξαναχάσω!
και θα ξανακερδίζεις
πάντα θα κερδίζεις
πάρε την κουβέρτα να πάρω το πάπλωμα για να κοιμηθούμε και όταν ξυπνήσουμε κάνε όπως έκανες πάντα
σαν να μην συνέβη τίποτα και ποτέ
έτσι γιατί μπορείς.
έτσι γιατί συνήθισες

Stelliferous 

φλεβάρης

Αν μου ζητήσουν μια απόδειξη
για το ότι υπήρξες
θα πω για το
σφίξιμο στο στήθος
όταν ακούω το όνομα σου
κι εκείνη τη
γεύση σαν από αίμα στο στόμα
κάθε που το προφέρω.

[ Η εξεταστική τελείωσε μα η εξορία του άδειου σπιτιού παραμένει. Τα πρωινά η καφετιέρα μου γεμίζει μία μόνο κούπα. Τα μεσημέρια ο νεροχύτης είναι άδειος. Τα βράδια οι γόπες στο τασάκι δείχνουν ότι
δεν είμαι μόνη αλλά είμαι.
Εσύ όλα καλά  ;
Χαθήκαμε. ]

κοδύσσεια

Κεφαλλονιά

Χάθηκε και κείνο το καράβι που αντίκρυ ετραγουδούσες
Και τα φωτάκια του πως μίκραιναν στο αέναο σκοτάδι!
Δεν ξεχωρίζω ορίζοντα, μήτε τ’ αστέρια βλέπω
Δεν θέλω πια ν’ ανακαλώ  το πλοίο του θανάτου
Ας βρει λιμάνι ασφοδέλων, πενθώ για τον χαμό του
Χάνομαι πλέοντας και γω στους πνεύμονες του σκότους
Μ’ αρρώστια βήχα και θυμό, μα που και που θυμάμαι
Την ξεχασμένη νιότη μου που πήρες συ μαζί σου
Το ξέγνοιασμα τον πυρετό και το φιλί του Ιούδα
Που όρισε τον βίο μου, μα ακόμα το ζητάω.

Ιάσων Άλυ

Σε αργή κίνηση

είναι αστείο, έτσι δεν είναι;
μην με κοιτάς έτσι!
ποτέ πριν δεν είχα κοιτάξει έτσι
-σε-
τόσο κοντά
από τόσο κοντά
τις λεπτομέρειες
πάνω μου
πάνω σου-
μην με κοιτάς έτσι
πως θες να σε κοιτάξω;

και μετά πέφτω
στο άλλο πλευρό
υπεκφυγές
είναι αλήθεια αστείο
πόσες φορές διστάσαμε
πόσες φορές ξεχάσαμε
πόσο αναπνέουμε άρρυθμα
καμιά φορά τα βράδια

ξέρεις όμως
μάλλον
κάποια πράγματα ακούγονται καλύτερα
χωρίς μουσική
σε θαμπό φόντο
με ανοιχτά μάτια
με μελανιασμένα γόνατα
με μελανιασμένα σώματα
στη σιωπή

α.

pierce right through me

Ακίδες
Αχινοί
Μικροσκοπικά κομμάτια γυαλιού
Τόσα πράγματα που χωρίς να τα προσκαλέσεις
διαπερνούν το δέρμα σου
και σε πονάνε
και χρειάζεται κόπος για την απομάκρυνσή τους.

Ακίδες
Αχινοί
Μικροσκοπικά κομμάτια γυαλιού
Κι εσύ.

Στεφανία Ιναρτάκ

Άτιτλο

Ψάχνω.
Όλα τα συρτάρια.
Άδειασα τα άπλυτα.
Τα σκουπίδια.
Το γραφείο σου.
Το πλυντήριο.
Ακούω ασανσέρ.
Κρατάω την ανάσα μου.
Φοβάμαι τη μικρογραφία μου.
Σκοτάδι, δεν είμαι γω.
Ανήσυχη ξανά, θα σε βρώ.
Εκατό βιβλία, κάθε σελίδα.
Τίποτα.
Τότε αναστατώνομαι πιο πολύ.
Κλειδώνω, θα βάλω φωτιά στο σπίτι.
Μαζί και γω.
Καμικάζι αγάπη μου.

‘’Ρ’’

κόκκινο .

Συναρμολόγησέ  με .
Με μεγαλύτερη επιμονή.
Κάνε με
στρατιωτάκι,
να είμαι όπου βρίσκομαι .

υπογλυκαιμία .
Δύο μέρες  χωρι-  σ  -οκολάτα .
Πώς έζησα ;

ψέμα ,
γλυκόπικρη γεύση.
Σαν το αίμα .
Αίμα σκούρο ,
Χωρίς μέτρο ,
 λικέρ .

Το αίμα που κυλά μέσα μου ,
δεν είναι όλο δικό μου .
Κάποιος  έπρεπε  να  με  σώσει .

Το αίμα που ρέει προς τα έξω μου ,
δεν είναι όλο δικό μου .
Πόνος .
Ευχαρίστηση .

Έμα ,
είτε άρρωστο, είτε υγιές ,
η ίδια Βαθιά απόχρωση .

Καυτό κυλά στις κλείδες
κάτω απ΄ το στ-ήθος -
πάνω στο λίκνισμα της μέσης .

Θρέφει το στρατιωτάκι .
Δεν
θα υπακούει ούτε στο δημιουργό του
θα αντιστέκεται όταν ο διάβολος το γλύφει.

ο τελευταίος κλείνει τα φώτα,
μα είναι ήδη ,
σκοτεινά .


. βαθύ

Ανώνυμη