Άπνοο

Ξερή πνοή η κάθε σου εικόνα
Ανεπαρκεί υδρατμών που θα υγράνουν την ψυχή μου.
Και το κορμί μου
Κουρνιασμένο εμβρυϊκά σε ξεβρακωμένο μάρμαρο
Δίχως να αποζητά τη ζέση
Μιας και πλέον
Έμαθε να ζει τυλιγμένο σε άυλο σεντόνι.
Και η πνοή αυτού;
Πιο ισχνή κι απ’ της εικόνας σου.
Μα πώς έφτασα ως εδώ;
Μάλλον ξέχασα να ενεργοποιήσω το ξυπνητήρι της ζωής τότε που χάθηκες.
Ή μήπως όταν εμφανίστηκες;
Λεπτός ο διαχωρισμός
Λες και η ύπαρξή μου είχε κρυφτεί τόσο καιρό
Και τώρα δεν ξέρω σε ποιον εαυτό να τη χρεώσω
Σε αυτόν που πλέον μετά βίας ζει
Ή σε αυτόν που χρόνια νόμιζε πως επιβιώνει δίπλα σου;

Σόφι Σολ