Οξύ

Ρέει στον οργανισμό
αδίστακτα
αυτό το οξύ,
που λεπταίνει
την ύπαρξη.

 Τακτικές τοξίνες κατατρώνε.
Τακτ βίας.
Τακτ αηδίας.
Μέσα μου. Στον κόσμο.

 Οι παλμοί μας σύνορα
μεταξύ φθοράς και ακαμψίας.
Παλμός και νευρόπονος.

 Οι φωτιές των δρόμων σύνορα-
μεταξύ ζωής και θανάτου.
Χαμένες
στην ψυχογεωγραφία
της μητρόπολης.

 Οι φρικτές φωνές των ανθρώπων
ανάσες με θόρυβο σε καθημερινό μακελειό.

 Κι αυτές οι ζωές στη γωνιά των συρμών
με τα θλιβερά τους λάβαρα
καγχάζουν το "τίποτα δεν έχει απομείνει".

 Σακατεμένη γενιά στα πεζούλια.
Παροξυσμός στον πολιτισμό της φυλακής.

 Σκουπιδοφάγοι, πτωματοφάγοι
κανίβαλοι, νεκρόφιλοι ή ζογκλερ.
Πάνω τους και γύρω τους και μέσα τους
λούζονται με τις ιαχές της εξουσίας.

 Και τα παιδιά τα βράδια
θλιβερές αγέλες που δεν συναντήθηκαν ποτέ.

 Δεν μας ακούμπησε ή δεν το αισθανθήκαμε( ; ) :
Το ίδιο νεκροσέντονο μας περιβάλλει.
Η ίδια ψύχρα είναι αυτό που μένει.

 Το οξύ που ρέει,
και λιώνει,
και λεπταίνει.
Στο μυαλό και την αίσθηση.

 Το οξύ: Εγκλεισμός στο σώμα.
Εγκλεισμός στο μέσα.
Σιωπή.
Αυτό το οξύ ρέει αδίστακτα.

Νωχελικός Θυμός