Πολυτέλεια

Όταν έρχεται η ώρα του νυχτερινού ύπνου
ξαπλώνω με πρόσωπο στον τοίχο
και με πλάτη στο υπόλοιπο δωμάτιο.
Σαν να περιμένω πως
θα 'ρθείς να με αγκαλιάσεις
κουρνιάζοντας δίπλα μου
από την εξωτερική πλευρά του κρεβατιού μας.

Και ξανά το επόμενο βράδυ
και ξανά το μεθεπόμενο.

Έως ότου φανείς
και η μικρή μου δυστυχία
αποτελέσει πλέον πολυτέλεια.
Πολυτέλεια που εγώ σε έχω
ενώ άλλοι δεν έχουν κανέναν.
Πολυτέλεια που εσύ έρχεσαι συνέχεια
ενώ άλλοι δεν ήρθανε ποτέ.
Πολυτέλεια που εσύ με αγκαλιάζεις
ενώ άλλοι κοιμούνται με την πλάτη τους στον τοίχο.

Σωτήρης Ρούσσης