Δυο Βήματα

Λέω να βγω...
Να για να μυρίσω την άνοιξη,
και για να ακούσω το βουητό του δρόμου.
 Να δω τις αμέτρητες
 λευκές πολυκατοικίες,
ίσως να δω και ερωτευμένους,
 να τρέχουν.
Μα.. σκέφτομαι πως
αν βγω τώρα
 πρέπει να αναμετρηθώ
με το ηλιοβασίλεμα.
Και θα χάσω.
 Ύστερα θα αρχίσω
 να κρεμαω ελπίδες,
στις κεραίες
που σκίζουν τον ουρανό.
Μα θα τις πάρει γρήγορα
ο ανοιξιάτικο αέρας.
Κι έτσι θα αρχίσω πάλι
να ονειρεύομαι το τίποτα.
Μα κι αυτό,
δεν θα κρατήσει πολύ
θα με ξυπνήσουν
οι μακρινές σειρήνες,
πολλές σειρήνες.
Οχι, όχι
μετάνιωσα
δεν βγαίνω
Γυρνάω πλευρό
και μου αρέσει ο ήχος
 απ τα σίδερα του κρεβατιού μου.
Άλλωστε,
εχω θέα.
Εναν λευκό,κενό τοίχο.
Κοίτα που αρχίζω να πεθαίνω
πόσο σακάτεψα το μέσα μου..
ούτε δύο βήματα προς
το μπαλκόνι μου
δεν κάνω.
Μου έπεσε βαριά
η εικόνα σου
κι όλο και σε ξεχνάω.

Αθηνά Κ.