Τι είχαμε τι χάσαμε

Κάπου το χάσαμε

το βρήκαμε

το ξαναχάσαμε

το ξαναβρήκαμε

το ξαναχάσαμε

το ξαναβρήκαμε

το ξαναχάσαμε

το ξαναβρήκαμε

το ξαναχάσαμε

και η ιστορία

-ξέρεις-

είναι καταραμένη

να επαναλαμβάνεται. 

Χωρίς χωρίς

Άτιτλο

 Άτιτλο 

Δυο κορφές σαν τις πλάτες σου

Να ρεμβάζω στη μία

Να ακούω τον αντίλαλο από το χρώμα των ονείρων σου στην άλλη

Αυτό το ατελεύτητο δώσε μου!

Άφησε με να γελάω -σαν από μέθης ζάλη- και να παρατηρώ του μετώπου σου τις φλέβες να πάλλονται.

-Αναριγώ στην υπόνοια των ακροδαχτύλων σου πάνω στο κορμί μου-

Κι έχει περάσει μία εβδομάδα, 

ένας μήνας 

ίσως η αρχή του α έ ν α ο υ

αλαλαφροΐσκιωτη

Άτιτλο

η πόλη ένα ατελεύτητο εργοτάξιο / σκόνη και χώμα / ήλιος και κατεργασμένη αλμύρα / μισή φέτα φεγγάρι κι ολόγιομα ασθμαίνοντα κλιματιστικά/ καυσαέριο και φαγωμένη απ' την εξάτμιση γάμπα / βρόμικη ανάσα στο μετρό και δανεικός ιδρώτας / γιατί άραγε καιγόμαστε μονάχοι / ξυστά απ' τα διώροφα λεωφορεία τα πολύ τουριστικά / ξελαρρυγγιασμένα ψυγεία καφενείων σε ναπάλμ / για πάμε πάλ' / δουλεύω και σε σκέφτομαι / σε σκέφτομαι και δουλεύω/ ύστερα πέφτω πάνω σου / όχι επειδή προλαβαίνω / με σπρώχνουνε κάτι ανυπόμονοι πελάτες που δεν κουράζονται ποτέ να μου ζητάνε / να μου ζητάνε νερό / και να με σκάβουνε / να σκάβουν και να με τρυπάνε / ντάλα μεσημέρι / απόβραδο / μεσάνυχτα / ξημερώματα/ ως το κόκαλο / ως την κρυψώνα που σε αποθηκεύω για να μη χαθείς ξανά / σε χάνω πάλι / στη διαδρομή για τα τριάντα πέντε τετραγωνικά / γλιστράς ανάμεσα απ' τα πόδια και τα σκοτωμένα χέρια μου / πριν να σκεφτώ με σύνεση / αν θα σ' αμβλώσω τελικά / ή θα σε μεγαλώσω / με παραμύθια και δρακόντεια δανεικά / γλιστράς ανάμεσα απ' τα πόδια μου / στο δρόμο που ξεψυχάω για να προλάβω τη δεύτερη δουλειά / ασθενείς και οδοιπόροι/ ασθενείς και ιδρωμένοι πόροι / φέτος δεν θα πάμε στα νησιά / τουλάχιστον να έρθεις / να με πάρεις / με κοσμογονικές σειρήνες από τη δουλειά / να πεθάνουμε εξαντλημένοι / και ρομαντικοί / να πεθάνουμε μαζί από τη ζέστη / στα 35m² τετραγωνικά /

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Θα ήθελα

Θα ήθελα δικά μου να είναι τα τραγούδια,

που θα σε έχουν σημαδέψει.

Και που στα δύσκολα,

θα σε έκαναν να χαμογελάς και τη καρδιά θα σου είχαν κλέψει.

Θα ήθελα δικά μου να είναι τα τραγούδια,

που θα σε έχουν σημαδέψει,

και που στα δύσκολα,

θα σε έκαναν να γελάς και τη καρδιά θα σου είχαν κλέψει.

Θα ήθελα να ήμουν ένας άγνωστος,

που θα κοίταζες επίμονα στο λεωφορείο,

και κάθε σκέψη σου θα γύρναγε,

από το πως θα γνωριστούμε εμείς οι δύο. 

Θα ήθελα να ήμουν κάτι μακρινό,

που να αξίζει το ταξίδι,

και θα το έκανες για να βρεθούμε αγκαλιά,

κάποιο βράδυ στο σκοτάδι.

Θα ήθελα να ήμουν ο λόγος πίσω απ'το εισιτήριο,

η λαχτάρα πίσω απ'το σημάδι στο κορμί,

ένα γράμμα τσαλακωμένο,

μια υπόσχεση: "Θα σε περιμένω".

Κι αν τα θέλω μου εγωιστικά φαντάζουν,

μη με μισήσεις.

Συγχώρα με τη γνώμη σου για εμάς αν σου αλλάζουν.

Μα για σένα έχω νιώσει όλα τα παραπάνω,

και κάθε τι μοιάζει σαν πρώτη φορά να κάνω.

(α)

Άτιτλο

 

η θάλασσα δεν ξεβράζει πια κοχύλια

μέσα της οι άνθρωποι κείτονται δίχως ανάσα

ο ουρανός δεν έχει χώρο για ανέμελα πουλιά

μόνο ψυχές πετάνε

 

και μετράμε τους νεκρούς

σαν να ‘ναι πεφταστέρια θερινού ουρανού

και συνηθίσαμε τις βάρκες βυθισμένες

σαν να ‘ναι χάρτινες χειροτεχνίες σε ποτήρι με νερό

 

«ύπνε που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε και τούτο»

μάνα, εσύ νανούριζες το παιδί

μάνα, στο κοίμισαν άλλοι

 

alalafroiskioti

[πολιτικό σχόλιο]

Λ

Ι

Ω

Ν

Ο

Υ

Μ

Ε

Λ

Ι

Ω

Ν

Ο

Υ

Μ

Ε

αργά

και βασανιστικά

στάζει η σάρκα στο μπαλκόνι μας νερό

δεν είναι το ερκοντίσιον.

Αφροδίτη Κατσαδούρη