Άτιτλο

 Για τον Στέφανο

Η σκιά του μου ροκάνιζε τα κόκκαλα στα φωτεινά και σκονισμένα δωμάτια,

το καταμεσήμερο έψαχνα να βρω το πρόσωπο του ανάμεσα απ’ τις ηλιαχτίδες που έπεφταν πάνω στις παλιές και θλιμμένες κουρτίνες μου

αλλά ξεθώριαζε κι έπειτα χανότανε στο βάθος

κι όταν σκοτείνιαζε, γύρω πανικός 

-ποτέ δεν άναβα το φως.

περίμενα στοργικά και υπομονετικά πλάι στην εξώπορτα μήπως και χτυπήσει 

το κουδούνι σαστισμένος και μου πει πως έχασε άλλο ένα λεωφορείο 

και πως θα πάψει πια να είναι ανεύθυνος

κι όταν πάω να ξαπλώσω απογοητευμένη,

σαν να ακούω βήματα στα σκαλοπάτια μου

και όλο τρέχω 

-τρέχω να δω 

μα δεν είναι κανείς. 

Ποτέ δεν είναι κανείς.

Ίσως καμία φορά να είναι η λίτσα, 

η αδέσποτη γάτα 

ή οι μπεκρήδες που πίνουν στο πεζούλι 

ή κάποια μάνα που ψάχνει κάπου να ξεφορτωθεί το παιδί της τα μεσάνυχτα 

επειδή δεν πρόλαβε να ζήσει,

πάντως δεν ήσουν εσύ.

Ποτέ δεν ήσουν εσύ. 

Και ποτέ δεν θα είσαι, 

μα εγώ να ξέρεις 

θα σε περιμένω πάντα στα σκαλοπάτια μου 

Αν γνωρίσεις τη λίτσα, την μάνα και τα παιδιά από απέναντι είμαι σίγουρη θα τα συμπαθήσεις. 

Μπορεί να πίνουν πολύ αλλά κι αυτοί σαν εμάς είναι, πεθαμένοι. 

Μην τους παρεξηγείς.

Το νου σου,

να προσεχείς το παιδί.

Ελένη Παπαστεργίου