Για τη Φωφώ

Έρχομαι στο σπίτι με τα αγαπημένα σου γλυκά 

Σε κοιτάζω να ατενίζεις έξω από το παράθυρο

Κάθομαι δίπλα σου και σου μιλάω

Η αύρα σου γιατί είναι τόσο ήρεμη;

Σου φωνάζω ότι σ'αγαπω αλλά η φωνή μου δεν ακούγεται

Οι λυγμοί μου με πνίγουν αλλά εσύ δεν αντιδράς 

Μου λες ότι δεν θα την άλλαζες αυτή τη ζωή παρά τα τόσα δεινά της

Και εγώ δεν καταλαβαίνω

Και ξυπνάω 

μόνο για να θυμηθώ ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά εδώ.

Δεν θα με περιμένεις 

ούτε θα σε ξαναβρώ.

Και πόσο περίεργο

μέχρι να περάσει η μέρα πάλι το ξεχνάω.

Μαρίνα