Άτιτλο

 

κι αν η γραφή

έστω και digital

μου έσωσε την ζωή 

κανά δυο φορές

σε σένα το χρωστάω 

κι ίσως αν και τα παγκάκια 

τα αγάπησα εξίσου 

με την καλοκαιρινή αλμύρα

και το καμένο χορτάρι 

εσύ να ευθύνεσαι 

στην κουζίνα 

της μάνας μου όταν εισβάλω

ανοίγω ντουλάπια 

να βρω μπαχαρικά 

μα δεν παίζουν τόσα

στο μπαρ 

φρέντο εσπρέσσο σκέτο

μαζί ανακαλύψαμε πως 

τα ζεστά 

μου γαμάνε το στομάχι

άρχισα να αγοράζω 

μέχρι και ρούχα

ίσως παραπάνω και από 

αυτά που χρειάζομαι

γαμώ την γρήγορη κουλτούρα

στον φίλο μας 

τον βιβλιοπώλη

κάνω κατάθεση ψυχής 

αρπάζει και αυτός κάτι νουβέλες 

με βρίσκει στις περισσότερες 

στο σουβλατζίδικο στην γωνία

δεν πατάω

κατεβαίνω απ’ τον παράλληλο 

βαρέθηκα κάθε Τετάρτη 

να με ρωτάν πώς είμαι

το σκούτερ μου το σκέπασα

με εκείνη την παλιά

πετσέτα θαλάσσης

δεν με χτυπάει αέρας πλέον 

στα μούτρα

πηγαίνοντας στην δουλειά 

τις νύχτες

μαρκάρω τα σημεία 

θυμάσαι που μου φώναζες 

κάτω από αυτόν τον φανοστάτη;

ρωτάει η γιαγιά πότε

θα έρθεις να την επισκεφτείς 

παίρνει την ίδια απάντηση κάθε πρωί

το ξεχνάει

ή δεν το πιστεύει

έκοψα επαφές 

με όποιον του έσφιξες 

τα χέρια 

μέχρι και τα αγαπημένα μου τοπία 

τα αισθάνομαι δικά σου

μετακομίζω

στο είπα;

εξωτερικό 

ξέχασα πλέον

δεν είσαι μαζί μας

σε εκείνη την χιλιοκαμένη

εκκλησία 

θα ξαναπάω 

έχω ανοιχτούς λογαριασμούς 

δεν έβαλε πλάτη

Ανώνυμος