Άτιτλο

και όταν χαρά θα ξεκινήσει να βρέχει,
ένα άθλιο πρωινό,
πιο άθλιο απ' τα αθλιότερα πρωινά μας
δεν θα είμαστε εκεί
θα έχουμε αποδημήσει
μα η χαρά θα βρέξει
θα πέφτει απ τον ουρανό σε πράσινη μορφή,
πράσινη φωτεινή μορφή,
και θα τους γεμίσει
και θα τους αλλάξει
και το ψέμα δεν θα υπάρχει πια
και η υποκρισία
και ο εγωισμός
και ό,τι σιχαθήκαμε όσο τίποτα
και παρόλο που θα λείπω
εγώ θα το δω
και θα σε δω να χαμογελάς
πετώντας από ψηλά
και τότε θα σε λέω χαρά μου
χωρίς καμιά αμφιβολία
χωρίς τίποτα να με στεναχωρεί
και θα με έχεις ξεπεράσει
και ό,τι και να σου συμβαίνει θα χαμογελάς
μονάχα αυτό έχει σημασία
να χαμογελάς
ό,τι και να κάνεις
να χαμογελάς

Ανώνυμο

Βουητό

Νύχτα με φεγγάρι μισό και σιωπή.
Ό,τι ήθελα δεν το είπα.
Φωτιά και καπνός.
Καλοκαίρι.
Μακρυά κάτι καίγεται.
Μυρίζει.
Αλλάζουν οι εποχές.
Είσαι εδώ μάλλον,
αλλά ακόμα και έτσι είσαι μακρινός.
Ποτέ δεν θα τερματίσουμε.
Σου φωνάζω.
Ποτέ.
Αστέρια, πολλά.
Πάρα πολλά.
Ένα, δύο, τρία.
Μην τα μετράς.
Μια μάγισσα είπε θα βγάλεις σπυριά στα χέρια.
Μάτια καστανά και σιχαμένα.
Ψηλά πέρα από το βουνό υψώνονται οι πόλεις μας.
Βουητό.
Χαμένοι κόποι πετιούνται στα έγκατα της ζωής αυτή της ανθρώπινης.
Εργάτες- γυναίκες- παιδιά.
Δρόμοι- φωνές- συνθήματα.
Όλοι μας είπαν ψέματα.
Όλα είναι και δεν είναι.
Ελευθερία ή και όχι.
Ό,τι κάτσει.
Σήμερα είπαν στον καιρό θα βρέξει.
Θα πάρω ομπρέλα.
Χωράει στη τσάντα.
Ξεκλείδωσε.
Βάλε πρώτη,
Χειρόφρενο, συμπλέκτη.
Σε αγαπούσα.
Δεν μπορώ ποτέ να το πω.

Ιωάννα Βαλς

Πικρός Παράδεισος

Σκέψου έναν ήρεµο ουρανό. Παρατήρησε τα πτηνά που περνάνε δίπλα σου· παρατήρησε τον ήλιο· µην δεις κάτω. ∆ηλαδή προσπάθησε… Είναι όµορφα εδώ πάνω, γαλήνια. Νιώθεις ελεύθερος, απαλλάσσεσαι από τα πάντα! Είσαι πάνω στον αέρα τη στιγµή που ο ήλιος δύει. Όλα ήρεµα και καθαρά. Μακάρι να ζούσα µια τέτοια στιγµή. Αυτά ζητάς λοιπόν όταν είσαι εγκλωβισµένος στην πίεση, στην ανασφάλεια… Ένα µείγµα συναισθηµάτων που ταυτόχρονα συνυπάρχει µε ένα τεράστιο κενό. Και θες εκείνη τη στιγµή να ξεσπάσεις, να ουρλιάξεις ενώ παράλληλα σκέφτεσαι ότι όλα αυτά είναι ασυναρτησίες της στιγµής. Όχι δεν είναι… Είσαι άνθρωπος µε συναισθήµατα που δεν µπορείς ολοκληρωτικά να ελέγξεις. Μπορείς να πετάξεις χωρίς φτερά; Όχι …έτσι είναι Άλλοι τα έχουν και άλλοι όχι. Έτσι είναι η ζωή. Αν Έχεις συνεχώς φτερά ποτέ δεν θα καταλάβεις την πραγµατική τους αξία. Κανείς δεν µπορεί να το κάνει αυτό. Και µόνο η σκέψη όµως βοηθάει. ∆εν πειράζει που δεν µπορείς να ζήσεις στον ιδανικό σου κόσµο, αρκεί να τον σκεφτείς. Σκέψου το ηλιοβασίλεµα, σκέψου µια θάλασσα ήρεµη σαν το λάδι. Άκουσε τον απαλό άνεµο και δες τους κόκκους άµµου να κινούνται ελαφρώς. Άφησε τα µάτια σου να παρατηρήσουν, πώς το κύµα στην αµµουδιά καλύπτει τα µικρά βότσαλα και µετά τα γδύνει αφήνοντας τους λίγο νερό, ίσα-ίσα να γυαλίσουν. Ξάπλωσε πάνω στην άµµο ανάσκελα και δες τον ουρανό να παίρνει το χρώµα των ανθών που έχεις στον κήπο σου. Νιώσε την αύρα να γαργαλάει το σώµα σου και άφησε τα µάτια σου να κλείσουν σιγανά… Μετά περπάτησε στα βρεγµένα βοτσαλάκια και άσε το δροσερό νερό της θάλασσας να σε ακουµπήσει. Στάσου! Παρατήρησε τον ορίζοντα και προσπάθησε να δεις πέρα από τη γραµµή του, άφησε τη φαντασία να σε οδηγήσει εκεί. Με απλούς τρόπους µπορώ να διώξω όλα αυτά που µε βαραίνουν. Για λίγο όµως, αλλά δεν πειράζει. Απαλλάξου από το βάρος για το οποίο µόνο εσύ έχεις πονέσει και που κανείς δε νοιάστηκε πραγµατικά για τα ερείπια που άφησε. Ναι, µπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά τι λέει η καρδιά σου γι’ αυτό; Ή να ρωτήσεις καλύτερα τη συνήθεια; Αυτή η συνήθεια…! Πολλές φορές είναι κακό πράγµα… Συνήθεια και συναίσθηµα µπορούν να γίνουν ο καλύτερος ή ο πιο επώδυνος συνδυασµός. Θες να βρεις τρόπο να απαλλαχθείς απ’ όλα αυτά; Το µόνο που έχω να σου πω: πόνεσε! ∆έξου και πόνεσε. Κανένας χρόνος δε θα σε βοηθήσει…

Χριστίνα Τζανή

Το σύμβολο της πίστεως

Πιστεύω εις έναν έρωτα, μυστηριακό και λυτρωτικό, ενοποιητή ύλης και πνεύματος, ψυχών και σωμάτων.
Και εις μιαν ηδονή την κόρη του έρωτα  του μονογαμικού, την εκ της έλξεως γεννηθήσα προ πάντων των αιώνων φωτιά εκ της φωτιάς, ηδονή αληθινή εξ έρωτος αληθινού, αγνού, άναρχου, ομοούσιο της ύπαρξης.
Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν εισέλθοντα εις τας καρδιάς και σαρκωθέντα εκ θερμού αιδίου και φαλλού διεισδυτικού.
Ισχυροποιό υπέρ ημών και διδακτικό και εξερευνητή
Και οδηγό της ευτυχίας κατά τους σοφούς
Και παρεσθέντα σε τυχαίες συναντήσεις και καθεζόμενον στο στομάχι
Και φευγαλέου και μόνιμου και ανανεωτή.
Και εις την αγάπη την ανιδιοτελή, την απαστράπτουσα και στοργική, την εκ του έρωτος εκπορευόμενη, τη συν αγκαλιάς και οργασμού συνδιάζουσα και συνδοξάζουσα.
Ευλόχυσον.

Ody 

Άτιτλο

Για τους μεγαλους ερωτες δεν θα μιλησω πολυ...
Δεν ειναι του τυπου μου αλλωστε να βουταω τη γλωσσα μου στη χρυσοσκονη και να πεταλουδιζω.
Και αν καποια βραδυα ηρθαν και χτυπησαν και το δικο μου παραθυρο τους κερασα ενα κονιακ και εξω απο τη πορτα.
Δεν ειχαν χρονο και εκεινοι ,δεν θα ειχα εμπνευση και εγω καπως ετσι θα εγιναν τα πραγματα υποθετω.
Και αν στη πορεια κοντοσταθηκα να χαζεψω και τα τοπια, γρηγορα το ξεπερασα..
Βλεπεις αυτη ειναι η αρρωστια μου..και εχω προσπαθησει πολυ να την αγαπησω.
Τωρα τη συνηθισα και δεν ξεφυσαω στριφογυρνοντας στο κρεβατι..ευκολα κλεινω τα βλεφαρα να κοιμηθω και το ιδιο ευκολα ξυπναω.
Και καμια φορα παρακολουθω σαν απο κλειδαροτρυπα τους μεγαλους ερωτες των αλλων πονταροντας καθε τοσο στο λευκο.
Και σαν κερδιζω χαμογελω κυνικα ωσπου να ματωσουν τα χειλη μου.
Και σαν χασω ζαρωνω στη γωνια μου και αναθεωρω το παιχνιδι μου.
Μα καθε τοσο ξυπνω τρομαγμενη απο φοβο πως καποιος καπου καποτε θα ζητησει και ενα δευτερο ποτηρι κονιακ...και δεν θα εχω να του δωσω. ΜΕ καταλαβαινεις;

Κωνσταντίνα Ρούσσου

Οι αδάμαστοι

Οι μεγαλύτεροι ποιητες στάθηκαν πρώτοι και τελευταίοι στη σειρά τους από περηφανια ή αηδία.

Οι μεγαλύτεροι ποιητές αγάπησαν τόσο τις ιδέες που δεν τις φυλακισαν σε ανόητα γράμματα.Πότε δεν θελησαν να εξυμνησουν την συνύπαρξη ή τη μοναξιά.

Οι μεγαλύτεροι ποιητες έλαμπαν από αγάπη κι έκλαιγαν από συνήθειο,ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη να αποτυπώσουν την ομορφιά ή την απόγνωση σε λέξεις.

Οι μεγαλύτεροι ποιητες έβλεπαν στα σκοτάδια, μιλούσαν σε αδέσποτα, λάτρευαν τα πάντα και το τίποτα.

Οι μεγαλύτεροι ποιητες ποτέ δεν φώναξαν η ψιθυρισαν στο χαρτί.Δεν το επιδίωξαν.Δεν αρκέστηκαν σε μια ματεριαλιστικη επιβράβευση.

Έψαχναν για ισότητα σ έρημωμενες πλατείες,αναζητούσαν την ηρεμία σε ξεχασμένους μονόδρομους.Ονειρευτηκαν την αγάπη σε σκουριασμενους ανεμόμυλους.

Οι μεγαλύτεροι ποιητες έζησαν τη ζωή τους όπως αυτοί όρισαν, η όπως άλλοι ορίσανε γι αυτούς .

Οι μεγαλύτεροι ποιητες θα μείνουν στην ιστορία ως άγνωστοι και ταπεινοι,ευτυχισμένοι η δυστυχισμενοι.

Κώστας Κυριακίδης

Νιάτα πολλών

Ανοίγουν οι πολλοί τα  χέρια τους να σε αγκαλιάσουν ,
θέλουν να σε σφίξουν,
θέλουν  να σου δείξουν  την αγάπη τους,
θέλουν να σου πάρουν το οξυγόνο,
να μην μπορείς να τους σταματήσεις,  ούτε να ανταποκριθείς στο κάλεσμα τους.
Σου παίρνουν τα πάντα, οι πολλοί,
αφήνουν πίσω τους κομμάτια σπασμένα.
Κομμάτια δικα σου.
Κομμάτια που σου έμειναν από τους άλλους,τους παλιούς.
Είσαι για αυτούς κάτι αναγκαίο, σαν τον πρωινό  καφέ ας πούμε,
 κατι σαν το πρώτο τσιγάρο της μέρας.
Αν δεν σε αγκαλιάσουν δεν θα αντέξουν.
Οι πολλοί  λένε, πως οι αγκαλιές είναι πηγή εμπιστοσύνης.
Μην τους ακούς .
Τους ελάχιστους να ακούς.
Μην τους κοίτας στα μάτια.
Μην χαμογελάς στους πολλούς.
Μην κλαις μπροστά τους.
Ετσι είναι οι άνθρωποι, καρδιά  μου,μην τους ζητήσεις αγκαλιές.
Η αγκαλιά που χρειάζεσαι είναι αυτή που δεν ζήτησες ποτέ.

Κοράκι

Καρκίνος

04:39

Δεν άφησα τον καρκίνο να μπει μέσα μου σήμερα, μέχρι που σε σκέφτηκα...
Το έπιασα,το έβαλα στο στόμα μου και του έδωσα την δύναμη να με καταστρέψει λίγο ακόμα...
Λιγο περισσότερο απο όσο θα έπρεπε,λιγότερο απο χθες αλλα...το έκανα.
Σε άφησα να με αφήσεις και με κατέστρεψα ξανα.
Ισως θα έπρεπε να το είχα κόψει τότε...νόμιζα πως δεν θα εθιζόμουν,πως δεν θα συνεχιζόταν...
Γελαω...για τον καρκίνο μίλαμε...εξαπλώνεται,μιας και μπει μέσα σου δεν βγαίνει.
Έτσι και εσυ, κακιά συνήθεια.
Πάω τώρα,είναι έτοιμο.
Το ανάβω και είσαι δίπλα μου,όπως ακριβώς θα ήθελα.
Κακιά συνήθεια,δεν θα φύγεις ποτέ.
Γαμημένε καρκίνε,
Σ'αγαπάω.

Ηλιοτρόπιο

Ανάσες

Μερικές φορές μου αρέσει
να συγχρονίζω τις ανάσες
μας όταν ξαπλώνουμε
το βράδυ.
Με κάνει να νιώθω πιο κοντά
σου απ’ότι ήδη είμαι.

Άλλες φορές πάλι,
περιμένω ώσπου οι ανάσες μας
να γίνουν όπως οι γωνίες
στην γεωμετρία, συμπληρωματικές.
Με κάνει να αισθάνομαι όπως
όταν θέλω να πω κάτι
και με προλαβαίνεις εσύ.

Ανώνυμο

Πώς χτίζεται η αγάπη

Πώς χτίζεται, αγάπη μου, η αγάπη μου ‘χες πει μια φορά
Δεν πίστεψα στα λόγια, ήταν πολλά
Μου ‘λεγες, βέβαια, για παλιές περιπτώσεις και καταστάσεις
Πρώην φάσεις, που ‘χεις πια ξεπεράσει, σε έχουν αλλάξει
Σα μικρό παιδί σκόρπιζες γέλιο με ένα φέρσιμό σου απρόσμενο
Πληρώνω κάθε μέρα κι άλλο πρόστιμο
Για κάθε δέσιμο, για κάθε μου ταξίδι, κάθε βόλτα μικρή
Και κάθε σπατάλη

Βγήκα, έτσι για λίγο, στο μπαλκόνι, ήταν απόγευμα και
Άνοιξα να φύγει πρώτα η σκόνη
Και μετά, να φύγουν στον αέρα τα παλιά
Να μη σωριάζονται οι λύπες τα βράδια, μόνο οι χαρές
Βγήκα στο μπαλκόνι κι από πάνω ένας κόκκινος ήλιος
Και που να ‘ξερα τι γύρευε κι εκείνος
Έπιασε βροχή και, κάπως μου ‘ρθε, περίεργο πράγμα∙
Κάπως μου ‘ρθε και θυμήθηκα εσένα

Το ξέρω μπήκες στη ζωή μου στην αρχή από μια απλή συγκυρία
Τώρα φοβάμαι τι θα γίνει – κι όχι αστεία –
Μιας και κρατάς στο ένα σου χέρι το πιστόλι και στο άλλο μαχαίρι
Στην τελική όμως τι θα γίνει δεν το ξέρει κανείς
Κι αφού είμαι ως τώρα συνεπής
Ζητάω μια χάρη, το μαχαίρι να προσέχεις, μην κοπείς
Και μη με κόψεις κι εμένα∙ κι άσ’ το πιστόλι στην άκρη
Και πάμε απόψε σε ένα πάρτι

Πελώριο Κβάντο

Οι κλώνοι

Όχι βατράχια, καλά θα ήταν. Ο άλλος δεν ξέρω τι κάνει στην προσωπική του ζωή. Μιλάνε πολύ και γρήγορα. Δηλαδή; Λένε τίποτα και σημαίνει αυτό. Γυρεύουν μόνο. Είναι χτικιά φτωχικά από μέσα. Ψάχνεις ένα αδιέξοδο. Το δικαιολογείς. Μου έκανε εντύπωση η ανάγκη για εξέλιξη της ζωής τους. Δεν λένε και κάτι σημαντικό. Κάτσε να κάνω μία τζούρα. Και μετά από αυτό. Λες πόσοι είναι πια; Τα αδιέξοδα. Μία τελεία. Μπαχαρικά. Πιστοποιητικά. Και μία μάσκα του γαϊδάρου από πάνω.

Γιόλι Μπεζ

Για αυτούς που δεν τους ξέρει κανείς

Ξαφνικά αποφασίζουν όλοι από κάτι να πιαστούν,
αρχίζουν να γράφουν ποίηση ,
να λένε τραγούδια ,
να χορεύουν ,
να σχεδιάζουν,
να κάνουν τα όνειρα τους πλαστελίνη.
Εγώ, την τέχνη την ονομάζω πίστη.
Κι είναι για αυτούς που κανείς δεν τους ξέρει
,είναι για αυτούς,
που περπατάνε στους δρόμους της πόλης σκυφτοί,
που κάθονται με τις ώρες και κοιτάνε το κενό,
που δεν λένε ποτέ τους την αλήθεια,
χωρίς αυτό να τους κάνει ψεύτες..
γιατί πάντα υπάρχει η δική τους αλήθεια.
Υπάρχει πάντα η δικιά μας αλήθεια,
μέσα στις λέξεις που αραδιάζουμε κάθε μέρα,
μέσα στους τοίχους των δωματίων μας,
μέσα στις αυθόρμητες φωτογραφίες.
Πίσω από τις κουρτίνες της ρουτίνας.
Κάπου εκεί..
Εκεί πίσω,
είναι τα γυάλινα μας όνειρα.
Μην φοβάσαι.
Πιάσε το χέρι μου κι έλα να κάνουμε τα όνειρα μας πλαστελίνη.

Κοράκι

Άτιτλο

Και το ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί μέσα στα φώτα.Αυτό δεν μου δίνει τόσο παρηγοριά όσο ο τύπος που έφτασε τόσο κοντά όσο εγώ δεν θα πάω ποτέ.Κοιτάει επίμονα την θάλασσα και τον βλέπω είναι έτοιμος να πηδήξει.Το ξέρω ότι δεν έχω τα αρχίδια να
κάτσω στην προβλήτα με τα πόδια να αιωρούνται , μα κάποτε ήμουν τόσο ελαφρύς που μπορούσα να κρέμομαι απ’ τα χέρια του πατέρα μου πάνω από την θάλασσα κι ύστερα πίσω στην στεριά.Κάποτε.Μια άλλη εποχή.Άλλο πέλαγος.Άλλη χιλιετία.Μέχρι να τελειώσω αυτές τις γραμμές μπορεί να φωνάζω για βοήθεια για τον άνθρωπο στην θάλασσα.Μπορεί να πέσω εγώ πρώτος μα το νησί που μεγάλωσα φρόντισε τουλάχιστον να με μάθει κολύμπι και δεν έχω σκοπό να χαθεί αυτό το ποίημα ούτε η συσκευή που το φιλοξενεί.Οπότε λέω εν τέλει επιστρέψω στα φώτα μα δεν είμαι σίγουρος αν θα βρω εσένα.Η συσκευή αυτή δεν έχει μονάδες.Το κορμί αυτό δεν έχει κουράγιο για άλλες συμπληγάδες.η πόλη μας χωράει όλους και μέχρι να σε συναντήσω θα χω βρεθεί με τόσους ανθρώπους όσους δεν γνώρισα ποτέ στο μεγάλο μου νησί ή στην μικρή γειτονιά μου.Κι αν πέσω κάτω από την ζάλη δεν θα φταις εσύ.Ο καπνός και το στομάχι που δεν γέμισα.Οι στιγμές που απέρριψα τα πρωινά που σερνόμουνα σε ονειρικές παραισ΄θησεις.Το πεζούλι κρύωσε απόταμα.Ο καφές δεν περιμένεις ζεστός σε κάποιο καλλιτεχνικό καφενείο.Η έμπνευση δεν κάνει κράτηση.Η προσμονή δεν με χορταίνει και το φαγητό με περιμένει

Οκτώβρης ’15
Mismatched

Άτιτλο

Ξέρεις κάτι;

Μου λείπεις.

Κάτι βραδια που δαμαζα τους φόβους μου και κάτι πρωινά που με ξυπνουσαν οι ενοχές μου.

Μου λείπεις.

Το βλέμμα σου στη σκέψη μου.
Ο τρόπος που πίνεις το κρασί σου.
Ο λόγος που μεθαω , το κορμί σου.

Λείπεις.

Οι μέρες άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο γκρίζες.

Τελικα ξέρεις κάτι,πιο πολύ απ' όλα,μου 'λειψε το χρώμα σου.

Numb - Wasn't born to follow

Εις άτοπον απαγωγή

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που τα βράδια
πλαγιάζουν
μ'ένα βιβλίο ή μια σκέψη.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ανασαίνουν βαθιά
κάτω απ' τον ίσκιο ενός δέντρου ή με το μελτέμι της θάλασσας.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που οι μελωδίες
είναι αναμνήσεις και οι στίχοι
ανείπωτα λόγια για ένα ηλιοβασίλεμα.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που βλέπουν
όλα τα πρωινά ίδια μ'αυτό που ονειρεύτηκαν
πριν κοιμηθούν.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που είτε με ήλιο είτε με φεγγάρι,
είτε με άπνοια ή καταιγίδα
θα ερωτεύονταν τον ίδιο άνθρωπο.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που μοιράστηκαν
ένα στίχο απ' αυτούς εδώ.

Άρα οι άνθρωποι αυτοί, υπάρχουν.

Αρετή Σιάχου

Τάσεις φυγής

Πονάνε τα σαγόνια μου.
Σφίγγω τα δόντια ασυναίσθητα.
Ήρθε πάλι η ώρα.
Πρέπει να φύγω.

Δεν θα προλάβω.
Δεν θα προλάβω να σταματήσω να γδέρνω το κορμί μου.
Δεν θα προλάβω να ξεχάσω για ποιο λόγο δεν κοιμάμαι.
Δεν θα προλάβω να καταλάβω από ποιον τρέχω να ξεφύγω.
Δεν θα προλάβω να σωθώ από μένα.
Δεν θα προλάβω να σπάσω το ψέμα στον καθρέφτη.
Δεν θα προλάβω να μην είμαι πια ημιτελής.

Γι’ αυτό μάλλον τ’ αφήνω όλα στη μέση,
βιβλία μισοδιαβασμένα,
τραγούδια μισογραμμένα,
τσιγάρα μισοκαπνισμένα,
συναισθήματα μισοβιωμένα.

Κόβομαι στη μέση
Και το μισό που μου απέμεινε, έμεινε μισό.
Και το μισό του μισού μου κόβεται κι αυτό,
στη μέση πάλι όλα, χωρίς τελειωμό,
κι εγώ προσπαθώ να ενώσω τα κομμάτια.
Πως θα το κάνω αυτό;
πως.θα.το.κάνω.αυτό.
ΠΩΣ;

Νομίζω δεν θα προλάβω.
Ακούς;

Πρέπει να φύγω.

Ροζάνα Λα

Καφές- ελληνικός

Έχεις φτιάξει ποτέ ελληνικό καφέ σε μάτι κουζίνας;
Όχι.
αναμενώμενο, το κάνουν μόνο όσοι έχουν υπομονή. το κάνουν αυτοί που μπορεί να τους έχει τελειώσει το γκαζάκι τέσσερις μήνες αλλά συνεχίζουν υπομονετικά την καθημερινή απογευματινή ιεροτελεστία , στο μάτι της κουζίνας.
Έτσι απλά, γιατί είναι εθισμένοι στην αναμονή.
Μάλλον όχι εθισμένοι, συνηθισμένοι. Σε αυτήν την αναμονή που σου καίει τα σωθικά. Που σου μπουκώνει τα στήθια, που σου λυγίζει τα γόνατα και αγκυλώνει τον αυχένα σου.
Έτσι και γω λοιπόν, φτιάχνω ελληνικό στο μάτι της κουζίνας.
Γιατί με έμαθες στην αναμονή.
Και όμως, ενώ περιμένω κάθε μέρα ευλαβικά να φουσκώσει ο καφές μου. Και κάθε λεπτό που περνάει παρατηρώ τη σύσταση του να αλλάζει και να αλλάζει αλλά να μη φουσκώνει όσο γρήγορα θα θελα, η αναμονή του εβδομαδιαίου τηλεφωνήματος σου με κάνει κάθε φορά να υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δε θα περιμένω ποτέ ξανά τον ελληνικό μου να φουσκώσει. Και ότι πρέπει να πάρω γκαζάκι.
Και κάθε φορά που ακούω τη φωνή σου, επιστρέφω στο μαυρισμένο μάτι της κουζίνας μου και περιμένω τον καφέ μου. όπως περιμένω και εσένα.

Ανώνυμο

Πειραιώς

Κορίτσι μου,

τ’ αστέρια κάποτε θα πέσουν στη γη
και θα’ναι χωμάτινα

Στις πελώριες τρύπες που θα σχηματιστούν
θα βουτάν’οι άνθρωποι
γιατί στην κορυφή του Έβερεστ
το έτος διαρκεί 15 μικροσεκόντ λιγότερο
απ’ότι στην επιφάνεια της θάλασσας

Kαμιά φορά περνάω από την Πειραιώς
κι η ύπαρξή μου χάνει το νόημά της στα φανάρια ∙
τόσο εύκολα
σκέφτομαι πως θα ‘ταν να ζωντάνευαν τα χέρια της τοιχογραφίας
πως θα’ταν λες να υπήρχαν δυο πελώρια χέρια που προσεύχονται σε μας
πέρα από κείνα της μητέρας μας;

Oι φίλοι μου σε μετράνε σε λεπτά
είσαι λένε τόσες το πλήθος λέξεις

Εγώ λένε σε μετράω σε ήττες
και σε μερίδες των εξήντα εμ ελ

Αθροίζω πρωινές πρώτες σκέψεις,
εφηβικές παρορμήσεις που αναδύονται
μουσκεμένες
απ’την παχιά ρευστή σκοτεινιά του
μελλοντικού μου μεσοβδόμαδου
εαυτού

Άρα αν τα βάλουμε κάτω
δεν επιτρέπεται να σε σκεφτώ μεσημέρι

Μόνη Καουμπόη

Come away to the water *

Όταν πέφτει νερό πάνω σ' ένα χαρτί,
τότε αυτό σταματάει να είναι λείο
και η μελάνη διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Βρεγμένο θα σταματήσει να είναι,
κάποια στιγμή πολύ σύντομα.
Δε θα γίνει όμως ποτέ όπως πριν.
Έτσι επιδρούν και κάποιοι άνθρωποι πάνω μας.
Καμιά φορά το νερό πέφτει απαλά, ανακουφιστικά·
σα να διψούσαμε και να μας πότισαν·
σα να ζεσταινόμασταν και να μας δρόσισαν.
Και καμιά άλλη φορά γίνεται βίαια·
το ποτήρι σπάει·
το χαρτί σκίζεται·
ή και τα δύο!
Και μπορεί να μη θυμόμαστε ακριβώς τη στιγμή που
—από κάποιο ατύχημα—
χύθηκαν πάνω μας·
δε θα 'μαστε όμως ποτέ πια οι ίδιοι.

Στεφανία Ιναρτάκ

Κινούμενο κάστρο

με ξαποστέλνεις και με τραβάς πίσω

όποτε θες

είμαι το κινούμενο κάστρο σου

χαίρετε ούτε που σε ξέρω

γιατί είσαι ανίκανος να νιώσεις

όσο εύκολα κλαις άλλο τόσο εύκολα ξεχνάς

είσαι ένας εγωιστής κι άπληστος

τα κάνεις όλα καλά

δεν έχεις αρχές κι ας βοηθάς τους πάντες και τα πάντα

από την τύψη σου

θα πεθάνεις μόνος μία μέρα

το ξέρεις ότι θα συμβεί αυτό

πολύ βαθιά το ξέρεις

με χάνεις μας χάνεις

γιατί μας σπρώχνεις μακριά

είμαστε η δική σου αλήθεια

καθρεφτίζουμε τα μικρά σου σύμπαντα

πρόσεξε γιατί θα το μετανιώσεις

μικρέ παντογνώστη άνθρωπε

Μόρτι

Έφυγα νωρίς

η ώρα που μου μιλούσες

κολλημένη στα δόντια

ήθελα να σταματήσεις

ήξερες και ήξερα

τα υγρά μου θα διαλύσεις

θα με χύσεις

και θα με αφήσεις

για μία άλλη εκείνη

Μόρτι