Άτιτλο

Αν δεν ξαναδώ ποτέ το πρόσωπό σου,
θα το φυλάω αιώνια μέσα μου, στην καρδιά μου.
Έτσι ώστε,
ακόμη και αν χάσω τα μάτια μου και τυφλωθώ,
ή χάσω το μυαλό μου και πέσω στη λήθη,
δεν θα στερηθώ ποτέ την εικόνα σου.
Με αυτόν τον τρόπο θα σε διαφυλάττω.
Ως κάτι το πολύτιμο,
που ποτέ μου δεν το είχα.

Σπύρος Θύμιος

Το παρόν

         
Μάταια σκαλίζω το παρελθόν,
σπασμένες εικόνες,
λευκοί θόρυβοι.
Εγκαταλειμμένος στο παρόν
και καθώς περιμένω να μην ξοδευτείς,
εγώ όλο και γερνάω.   
Ένα κορμί που φθείρεται,
δεν έχει παρελθόν,
το χαράζει μόνον ο χρόνος.
Έφτασα πια να κτίζω το παρελθόν από το παρόν.                     
Το παρόν δεν επιδέχεται προεκτάσεις·
αποκτά νόημα με το θάνατό του.
Νομίζω ότι λέω ψέμματα,
πως στην ζωή μου έζησα την κάθε μου ανάμνηση.
Έπαψα να θυμάμαι.
Ντρέπομαι όμως να παραδεχτώ,
πως κοντεύω να σε ξεχάσω.

Νίκος Ευρετός

Μισώ το ερωτοφέγγαρο

Μισώ που μας χώρισαν πολύχρωμα καράβια
με μισώ, μισώ εμένα

Πλέον πραγματικά μόνος με μισώ
με μισώ

Θερμαίνει το ερωτοφέγγος μας
όταν τα χείλη μας καλύπτονται από πάχνη
και το πιόμα θα είναι πάντα λιγοστό

Αντίσωμά σου, την καληφάτσα μου επικήρυξε
να αγωνίζομαι κόντρα στην φρέσκια σου ανοσία
στο πλακωμένο στήθος μου, μισή καρδιά

Ψηφιδωτό Εσύ σου συναρμολογούσα
έφτανε κι έπεφτε κομμάτι της ψυχής μου
Άδητης Περσεφόνης αντίο που το ζηλεύει

Έκθαμβο κοινό του Φθινοπώρου
τα πέταλα του κρίνου χείλη σου
μέλισσες νεαρές ερωτοτροπίες
μελισσοπούλες Άνοιξης πανούργας

Σκέψεις έτερου διχασμένου Χειμώνα
όταν το Καλοκαίρι είχε κάτι από σένα
έρωτα, ως μεσουράνια, γλυκόπικρα φιλιά
σε καιρό που κάθε έντεχνο τραγούδι θύμιζε Εσύ
Ίσως είμαι κακός,χωρίς τον δόλο
-η βροχή αντέχεται ασύνδετα προσωποποιημένη-
μη θολώνεις από αυτό που βλέπεις μπρος σου
είναι άθλος μου να μη σου το φορτώνω

συν ένα ποίημα για χρόνια που ξεχνιέται

…να ξέρες όμως πόσο
σε κάποιον πόσο λείπεις
μήτε σε βλέπει, μήτε σου μιλά
πόσο βρυχάται μέσα του η φωνή σου
να ξέρες πόσο
μα
πόσο κάποιος σ’ αγαπά…

Άγγελος Ηλιάδης

Άτιτλο

Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι
Σκοτώνω ότι με σκοτώνει
Με ζήτησε η ζωή πριν πεθάνω
δεν τη συνάντησα όμως ποτέ
Άφησα πίσω μου αναμνήσεις
και με άφησαν και αυτές
Ταξιδεύω στον καπνό που αφήνει το τσιγάρο μου και υποκύπτω στην επιθυμία μου
να διαλυθώ μαζί του
Θέλω να ελευθερωθώ
Το μυαλό μου δείχνει τι υπάρχει και το αποζητώ
ίσως στη μουσική
ίσως στα βιβλία
ίσως στο πρόσωπο της
Αναζητώ κατι άπειρο
να μείνει μαζί μου μέχρι να φύγω
Κάτι που θα με θυμάται και θα το θυμάμαι
Κάτι να υπάρχω,
κάτι.

Μαρία Σταματία Μπούκη

Άτιτλο

Έχει μείνει ακόμη
λίγη αλμύρα
από τότε
που ήμουν θάλασσα
και ταξίδευες πάνω μου.

Έχει μείνει ακόμη
λίγη ψυχή να δώσω,
λίγο μυαλό να χάσω.

κοδύσσεια

cherchez la femme

ξανάρχισα να ταυτίζομαι με τα κείμενα αλλωνών
τα long poetry της πόλης

στους ίδιους δρόμους που κινούμαστε όλοι
στους ίδιους δρόμους που προσπαθούμε να ξεκαυλώσουμε πηγαίνοντας στη δουλειά

παρατάω τις δουλειές που δεν έχουν νόημα
όπως το να πείσω το γάτο μου ότι το στρώμα μου δεν είναι νυχοκόπτης
ή το ότι δε ζαλίζομαι κάθε πρωί από την έλλειψη σιδήρου

ή το ότι θα σταματήσω να κοιμάμαι ανάποδα στο κρεβάτι με το μαξιλάρι στα πόδια

ή το ότι θα σταματήσω να τραγουδάω ντίσνευ μέχρι να βραχνιάσω

και συνεχίζω να πιστεύω σε μια συννεφιά που δε θα'ρθει

και συνεχίζω να σκέφτομαι με ρήματα κίνησης, όχι στατικά

παρόλο που τα πόδια μου δεν αντέχουν άλλο.

Ίσως ένα πρωί να ξυπνήσω λούτρινη
και σταματήσω να κινούμαι

τότε όμως θα δακρύζω συνεχώς
γιατί θα πονάνε τα μάτια μου κοιτώντας το ίδιο σημείο
 θα σε χρειάζομαι εκεί να με κινείς
και να μου αλλάζεις μπαταρίες,
αν φυσικά είμαι τυχερή και είμαι από εκείνα τα λούτρινα που μιλάνε
θα έχω μια φράση που θα απαντάει σε όλα

θα χωράω στην τσάντα σου
και κάθε φορά που θα την ανοιγεις θα χαίρεσαι που θα με βλέπεις
θα σου πιάνω χώρο και θα αναρωτιέσαι γιατί με πήρες μαζί

δε θα με χρειάζεσαι
αλλά θα χαίρεσαι να με αγγίζεις.

Α.

Οδηγίες προς ναυτιλομένους

Είναι εύκολο να ζεις στη πόλη..θα σου αρέσει..
Έχεις μεγάλο σπίτι με μικρά παράθυρα, ή σπίτι μικρό με τα παράθυρα ορθάνοιχτα..
Το πρωι ανοίγεις τα μάτια σου και βλαστημάς το ξυπνητήρι, μα δεν το σπας..θα το χρειαστείς ξανά.
Κρεμάς τα ρούχα σου πάνω σου, όχι στη ντουλάπα γιατί είναι πρωΐ και έπειτα περνάς τη τσάντα στους ώμους και πας προς τη πόρτα.
Ανοίγεις τη τσάντα σου να βεβαιωθείς πως έχεις το πορτοφόλι μέσα και ύστερα απο λίγο το ξανακοιτάς για να είσαι σίγουρος οτι δεν το έκανες μόνο χτες.
Κλειδώνεις πάντα δύο φορές και στη συνέχεια ανοίγεις ξανά για να κλείσεις το θερμοσίφωνο.
Ω!μα ειναι υπέροχο να ζεις στη πόλη..
Ξέρεις πάντα που να πας.
Προχωράς ευθεία, στρίβεις δεξιά και έπειτα όπως πάει ο δρόμος.
Και σαν έρθει η ώρα να περάσεις απέναντι κοιτάς πρώτα δεξιά μετά αριστερά και ύστερα μπροστά σου το φανάρι...πράσινο περνάς, κόκκινο σταματάς.
Ω!μα είναι τόσο απλό να ζεις στη πόλη..
Μα προσοχή.. είναι και κάποια πρωινά που κάνεις το ξυπνητήρι σου κομμάτια, φοράς τα ρούχα σου ανάποδα, κλειδώνεις μια φορά τη πόρτα και ο θερμοσίφωνας καίει σιωπηλός.
Και όταν φτάσεις στο φανάρι εκείνο είναι σβηστό..και τότε δεν κοιτάς ούτε δεξιά ούτε αριστερά..μόνο ορμάς συνειδητά με φόρα στη νταλίκα.
Ω, μα είναι θεσπέσιο να ζεις στη πόλη..έλα κι εσύ,θα σου αρέσει.

Κ.Ρ.

Πληγή

Έχεις  μια πληγή
έτσι γυμνός που είσαι
να αδειάζει το κενό σου .
Έχεις  μια πληγή
βαθειά στα σωθικά σου.
Μια τομή λίγο πιο πάνω απ το φαλλό σου,
τρέχει παγωμένο αίμα πάνω στο δέρμα μου
έτσι που να ξεθυμαίνω τηνκαύλα μου.
Θα σου κάνω  άλλη μια κάτω απ το στήθος
να βάλω το χέρι μου μέσα,
αδιάκριτα
και με κινήσεις μεθυσμένου
 που ψάχνει με μανία κάτιή μήπως τη χαμένη αυτοεκτίμηση του;
να ψάξω και γω για τα χαμένα σου όνειρα .
Θα σου κάνω μια πληγή στα δάκτυλα ,
δίχως αφή ,δίχως  αισθήσεις να μείνεις,
κάθε που αγγίζεις με μαύρο αίμα νεκρού εβδομάδων να τογεμίζεις,
ύστερα να κοπούν στα δυό,
να πάψεις επιτέλους  να κρύβεσαι πίσω απ το δάχτυλο σου.
Έχεις μια πληγή και ουρλιάζεις 
σα να μη σ’ ακούει κανείς .
Τρέχεις στους ανθρώπους και φωνάζεις,
ζητάς βοήθεια,
η μνήμη σου σ’ εγκατέλειψε και οι σκέψεις σου δε σε βοηθάνε άλλο.
Ζητάς βοήθεια,
έχεις ένα τέρας στο σπίτι να μεγαλώσεις ,
λίγο ακόμα μέχρι να σε καταπιεί
Ολόκληρο.

ServerNotFOUND

Άτιτλο

Τα βράδια κλαίω αλλά μην το πεις στη μαμά.
Ανησυχεί πολύ και δε θέλω.
Μη με κακολογείς.
Έτρεμαν τα πόδια μου κάτω απ το τραπέζι.
Μου χεις στερήσει το φιλί τελευταία.
Λίγο το λες εσύ;
Πειράζει που ακομη προτιμώ τα πολύχρωμα;
κι ας φοράω μαύρα.

"Ρ"

Άτιτλο

Δεν έγινε η δουλειά
Πήγα στο ταχυδρομείο να πάρω το πακέτο με το παρελθόν μου
Αλλά τελικώς πήρα τα αρχίδια μου
Δεν είχα απόδειξη για το ποιος είμαι
Λες και δεν φαίνεται ότι είμαι ένας μίζερος μαλάκας, χρειάζεται και ταυτότητα

Σήμερα ανέβασαν και ένα ποίημα μου σε μια σελίδα του φουμπού
Πήρα λάικς , και ένα σέαρ
Και μάλιστα από μια ωραία κοπέλα
Θα την έκανα και άντ
τόσο απελπισμένος είμαι

Ρε μάγκα
Έλα να ενώσουμε τις μιζέριες μας
Να χαθούμε μες στα κενά της ματιάς μας

Πάντα με απωθούσαν οι χαμογελαστές κοπέλες
Οι χαμογελαστοί άνθρωποι
Μου φαινόντουσαν ψεύτες
Μου φαίνονται γελοίοι
Μα καλά , που το βρίσκουν το χαμόγελο
Δεν βλέπουν γύρω τους;
Φαίνεται σαν ο κόσμος να πάσχει από ένα σπάνιο είδος τύφλωσης
Δεν βλέπει τίποτα πέρα από την πάρτι του
Και εγώ , ο ίδιος

Τελικά εκεί θα καταλήξω πάλι

Θα την κάνω αντ

Ανώνυμος

Ένας κήπος

Χώμα , φτυάρι
Νερό κι άνθη
Κήπος με κάγκελα
Αέρας δίχως άνοιξη
Έντομα ανάσκελα

Εσύ τον ήλιο κυνηγάς
Ξυπόλητη σε ακολουθώ
"Πότισέ το"
Ο χρόνος κυλάει από την αρχή του κόσμου, όμως
Αν σταματήσουμε εμείς
Εκείνος τέλος δε θα γνωρίσει, όμως

"Πότισέ το"
Προς τι η βιάση;
Σαν να τρέχουν τα χρόνια της νιότης
Σαν να 'ναι φθηνά ποιήματα με φθηνές ομοιοκαταληξίες
Σαν κι αυτό
Μόνο τόσο μπορείς να νιώσεις

Κι όμως, το 'πε κι ο Ελύτης
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας, μ' ακούς
Της αγάπης
Μόνο μια φορά θα ανθίσει για εμάς

Πότισέ το
Μην αργείς
Πότισέ με

ΓΣ