Άτιτλο

Έβαλα να πιω ουίσκι,
για να πάρει το αίμα μου την ημερήσια δόση του
σε αλκοόλ.
Άναψα ένα τσιγάρο
και σε σκεφτόμουν,
καθώς έβλεπα τις στάχτες να πέφτουν,
βίαια, με έναν κάπως ελεύθερο τρόπο.
Ήταν, λες και περίμεναν πολύ καιρό αυτό το πράγμα.
Μήπως τελικά, αυτό που μας καίει
είναι και αυτό που μπορεί να μας απελευθερώσει;
Δεν ξέρω.
Ξέρω πως πλέον τα πάντα άλλαξαν
και είναι αλλιώς.
Ξέρω πως τα κουρασμένα μάτια
εκφράζουν κουρασμένες καρδιές.
Ξέρω πως χρειάζεται πολλή
απελπισία
δυσαρέσκεια
και απογοήτευση
για να γράψεις κάτι.
Μήπως τελικά δεν έφυγες ποτέ;
Αυτό δεν το ξέρω,
μα διάολε,
το βλέμμα σου ακόμα με στοιχειώνει.

Σπύρος Θύμιος