Όχι πια ποιήματα

Νεκροί ποιητές
Πήραν σβάρνα τους δρόμους
Στο κεφάλι τους φύτρωσε στόμα
Και δεν κλείνει πια
Και ουρλιάζουν
Ουρλιάζουν
Ουρλιάζουν
Με στίχους γέμισαν τα τζάμια της πόλης
Μα ποιος διαβάζει πια
Τα ποιήματά τους ‘καναν λουλούδια
Τα χρυσά αγκάθια τους
Και τη γεμάτη αλήθεια μυρωδιά τους
Κανείς δεν ακουμπά
Κανείς δεν μυρίζει πια

Άλλωστε ποιος κατέχει ακόμη την κηπουρική

Στην αγορά ψέλνουν
Ποιήματα αγγελικά
Και άλλα στην κόλαση πλασμένα
Όμως κανείς δεν ακούει πια

Στο χώμα αίμα
Στο τσιμέντο αίμα
Στο νερό αίμα
Στο βήχα αίμα
Κανείς δε ανατριχιάζει πια

Πρεσβυωπία υπαρξιακή

Κανείς δεν άκουσε
Κανείς δεν είδε
Κανείς δεν ξέρει
Κανείς
Και ας ουρλιάζουν
Οι μάνες
               Η θάλασσα
                                  Οι ποιητές
                                                Και πότε πότε
                                                                           Εγώ

Κάρολος