"Η ανθρώπινη υπόσταση μας έσπασε.
Αποκτήσαμε την υπόσταση εποχών και γίναμε αόρατοι.
Οι αγαπημένοι μας ποιητές είναι στο τραπέζι μας όποτε εμείς το επιθυμούμε και τους διαβάζουμε με τόση προσοχή και αγάπη. Είναι το πιο αγνό συναίσθημα που μας έμεινε μεγαλώνοντας.
Διαβάζουμε βιβλία που γράφτηκαν φθινόπωρο, όσο πέφταν ξεραμένα τα άνθη, απο κάποιον που ένιωθε χειμώνα - καταχείμωνο με παγετώνες και βροχές όσο διανύουμε την άνοιξη.
Ξυπνάς σε έναν χορό λουλουδιών ενώ μέσα σου παγώνει μέχρι και ο Γενάρης.
Ο δρόμος της επιστροφής είναι φθινόπωρο και άνοιξη μαζί.
Από τη μια ανθίζεις και από την άλλη μαραίνεσαι.
Μου θυμίζεις τον πιο επώδυνο χειμώνα όταν γυρνάω. Τον πιο επώδυνο χρόνο που δεν είχε ούτε άνοιξη, ούτε φθινόπωρο, ούτε καλοκαίρι. Ήταν σαν σφηνάκι ουίσκι. Μια και έξω δίχως αλλαγές ή μεταστροφές.
Χορεύεις στο κρύο και τη βροχή, έχοντας ανθίσει, σαν να είσαι 5η εποχή.
Χορεύεις και ανθίζεις στον χειμώνα με τόσο έντονους και περίεργους ρυθμούς και αναρωτιέμαι γιατί χορεύω και εγώ μαζί σου.
Ίσως τελικά όλοι να έχουν λίγο άνοιξη μέσα τους αλλά δεν θέλω να ξεχάσω το πιο βασικό: που είναι το καλοκαίρι;"
Γιώργος Κ. Ασάφεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου