Τώρα που το χέρι μου άφησε το δικό της και κατευθύνεται προς την προβλήτα, αναρωτιέμαι πόση μοναξιά άραγε να νιώθει ένα ανθρώπινο μέλος; Τι να πω, ίσως να ονειρεύομαι και να μπερδεύομαι πάλι.
Τα δέντρα άκουσαν γι αυτές τις βάρκες αλλά δεν τις είδαν ποτέ. Μόνο τα κουμπωμένα κορίτσια φάνηκαν να νοιάζονται για τους ποιητές που φάνηκαν στην σημαία. Μα οι ήρωες με τιμές νεκρών έφτασαν στην προβλήτα, πρώτοι απ' όλους. Πρώτοι κι από μένα.
'' Welcome lovers '' τους φώναξαν μα κανείς δεν ήξερε την νέα γλώσσα. Κάθισαν στις καρέκλες τους και περίμεναν το χέρι μου να χτυπήσει το κουδούνι.
''Τρεις η ώρα, ώρα να πηγαίνετε νεαρέ μου''. Δεν κατάλαβα και πολλά αλλά έγνεψα καταφατικά, συμφωνώντας πως ο φασισμός είναι αντίληψη και πως η αλήθεια δεν χορταίνει με νερό όπως ακριβώς και το χέρι της αγαπημένης μου.
Και τότε το κατάλαβα. Δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, μονάχα η κοροϊδία. Καμία τέχνη, καμία ιδεολογία, κανένα όνειρο. Ίσα ίσα για να χάσω το μυαλό μου κι εγώ, μαζί τους,.
Μόνο αυτό.
ανώνυμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου