//Απο(φυγή)//

Κρασί, τσιγάρα και καλή παρέα.
Τι άλλο θέλει ένας άνθρωπος για να περάσει καλά;
Ανάθεμα και αν πρέπει να πνίξουμε στο ποτό
τα πάντα κάθε φορά.
Και πάλι ανάθεμα.
Οι καλές στιγμές μας θα ξεθωριάσουν με τον καιρό.
Αυτό είναι που μας προβληματίζει.
Θλιβερό.
Και όσο το τσιγάρο καίγεται
αυτό είναι αρκετό να σε κάνει
να βλέπεις να σχηματίζεται στον καπνό
που φεύγει οτιδήποτε βρίσκεται στο υποσυνείδητο.
Ας είμαστε ουτοπιστές.
Και στην τελική, αν δεν είμαστε ας γίνουμε.
Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η συμπεριφορά
αυτή είναι παιδιάστικη, είναι οι ίδιοι που
θα σου πουν
ότι την ευτυχία την φτιάχνεις μόνος σου
δεν την περιμένεις με σταυρωμένα χέρια.
Και οι ίδιοι που όταν όλα τους πάνε καλά
θα σου πουν
κάτι τους λείπει.
Μου είναι τόσο γνώριμο όσο η μυρωδιά ενός
βιβλίου όταν το ανοίγεις για πρώτη φορά.
Καταστροφή| σε όλο της το μεγαλείο.
Θα σου δώσω μια τανάλια να μου βγάλεις τα νύχια
ένα-ένα.
Έτσι θα είμαστε και οι δύο κερδισμένοι.
Εσύ θα ξεσπάσεις και εγώ θα έχω
μεγαλύτερο πόνο να μου τραβάει την προσοχή.
Ρηχό.
Τόσο που δεν βλέπω εσένα αλλά κυρίως εμένα.
Αλλά είναι κι αυτή η ριμάδα η αφή.
Θα σου δώσω και ένα σιδερένιο άροτρο.
Να διακόψεις τη συνέχεια της επιφάνειας των σκέψεων μου
και να ισοπεδώσεις όποια έχω φωνή.
Μην σκας όμως θα έρθουν και καλύτερες στιγμές.
Σε επιφανειακό επίπεδο πάντα.
Και “Έλα μωρέ τώρα”.
Πλήρη απαξίωση και ο κυνισμός είναι πλέον
στάση ζωής.
Επόμενη στάση: μια ρεαλιστική διάσταση, να μπορώ
να καυχιέμαι και εγώ ότι έχω μια ασπίδα
στην αφοσίωση που έδωσα μα πήγε στράφι.
Τελευταία στάση: απογοήτευση μιας και δεν θέλω
να επέλθει ο φθόνος.
Δεν έχει νόημα.
Ποτέ δεν είχε.

Χριστίνα Ντόνε