Τα Παιδιά του Σπαμ

Μια μποέμ μάζα που με τρομάζει.

Ακαταλαβίστικα μοτίβα και πολύχρωμα στέκια με άποψη.

Εποχή σου λέει μετά της δήθεν αναπολούμενης παλαιότητα - με βαθύ 

ξέφτισμα ινσταγκραμικό.

                          - 

η mainstreamιά του alternativity, 

αχ αυτή.

Είμαι ζωντανή και ελεύθερη, αλήθεια.

Κυκλοφορώ ανενόχλητη σε κάθε ιστότοπο προερχόμενο από οποιοδήποτε μέρος της γης

(τέτοιες βαρύνουσας σημασίας ανάγκες, ποτέ, κανείς δεν απαγορεύει) 

Πόσα "like" θεέ μου, θα σκάσω 

Μαμά, μην μου βάλεις άλλα, θα φουσκώσω 

και μετά; 

το μετά το σκέφτεσαι μαμά; 

πως θα φαίνομαι αυτάρκης, πλαστική και αψεγάδιαστη; 

Το μέσα μου μη σε αφορά είναι από χρόνια παραιτημένο. 

Αχ, βρε επαναστάτη νέε,

Αχ, βρε ερωτευμένε εσύ,

διάβασε λίγη laptopική ποίηση να λυτρωθείς

εποχή του -ισμού 

με βαρύ νόστο για την αγνότητα του χθες, 

μονάχα μέσα από pixels όμως, 

μην μου το ξεχνάς αυτό.

(V)