Εκείνη τη νύχτα, πόσο όμορφος ήσουν
και πόσο ωραία χαμογελούσες,
ζήλευα ακόμη και το ποτήρι που έπιανες
και το έφερνες στο στόμα σου
κι εκείνο το πρώτο φιλί που μού έδωσες ξαφνικά
δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω σου κι ας υπήρχε κόσμος,
για μένα ο κόσμος όλος ήσουν εσύ.
Για ποιο κόσμο μού μιλάς;
Χαμένη ανάμεσα στα πόδια σου,
γονατιστή μπροστά σου να σε γεύομαι,
χωρίς να αφήνω με τα μάτια μου τα μάτια σου,
τίποτα πιο εύγευστο από το δέρμα σου
και τα ρούχα σου πεταμένα να ομορφαίνουν το πάτωμα,
εγώ ζεστή στην αγκαλιά σου,
τα δάχτυλά σου ακόμη να τα νιώθω παντού,
πάνω μου, μέσα μου.
Τα χέρια σου, δεν τα χόρτασα τα χέρια σου,
ώρες θα μπορούσα να τα κρατάω,
βρώμικα, καθαρά, κουρασμένα,
να τα φιλάω, να δαγκώνω ελαφρά τις άκρες των δαχτύλων σου,
να τα ευχαριστήσω που με άγγιξαν, που με έκαναν δική τους.
Εκείνη τη νύχτα αγάπη μου, τελείωσε ο κόσμος.
Ανθή Πάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου