Τρίμματα

 κι όταν κλειδώνομαι πείθεις τον εαυτό σου 

πως προσπαθείς να με ξεκλειδώσεις .

αλλά ξέχασα να μεγαλώσω και σήμερα 

κι η λογική σου δεν ανέχεται τη δική μου φαντασία .

//

έτσι γίναμε 

λογικοί και τάχα μου ονειρικοί ,

ανίκανοι να ζήσουμε,

θέλοντας μόνο να διαγράφουμε 

και να ξεχνάμε .

μας έχουν μείνει μόνο κάτι δίφραγκα για τον παλιοκαφέ της κυριακής,

και μια σκονισμένη ανάμνηση από κάποιον που ερωτευτήκαμε

σε κάποια προηγούμενη ζωή

που ωστόσο έχουμε ξεχάσει.

//

κι άντε πάλι απ' την αρχή.

να μετράς 

ώρες , λεφτά, ανάσες 

χρόνια και λέξεις

να φοβάσαι να περισσέψεις 

και να μιλάς σε εμένα για ζωή, μαλάκα!

//

μου κουνάς το δάχτυλο σου 

κι ελπίζεις πως θα γίνω σαν κι εσένα από τρόμο .

κι ας με έχει ρουφήξει το πάτωμα

κι ας χρωστάω στους πάντες για να ζήσω 

μου φτάνει που ακόμη δε με έχω δει στα τέσσερα

να λυσσάω για επιβεβαίωση.

//

μου το 'πε η μάνα μου όμως 

όλα καλά .

κι εγώ την πιστεύω 

γιατί μονάχα κείνη μου 'μεινε 

και κάτι τρίμματα από τη δική σου αγάπη.. 

αλλά έχουν μουχλιάσει και πρέπει να πεταχτούν 

//να μη ξεχάσω

δήμητρα μ