Σ.Κ.: Ποιος δικός μας;
σαν τους μπάσταρδους κανείς
φυλή της λασπωμένης Γης
μη τρίζουν τα κόκαλα των
γνήσιων ανθρώπων
όχι σαν μακάβρια παράσιτα
σα ζούμε τώρα στα «όομα» του
αφομοιώνοντας, πάντα λαγνά
κολυμπώντας με τον κύριο ψέμα
κοροϊδεύοντας τον, μέγα εαυτόν
εμείς τώρα, αυτός τότε, σχέση καμία
δυο κόσμοι ανάποδοι, του όντος κρυψολαγνεία:
Α.: Ον, βλέπεις; Μιλάω, δες
ένας άχρηστος κουνάει το κεφάλι του
περιμένει το ποτήρι του, φοβάται το ποτήρι του
συ ει, η αλήθεια που εκφράζεται απελπισμένα
στην ώρα επαφής μας, με τον καθένα, ψυχολογώντας
Ον, σου μιλάω, ίσως μάθεις κάτι, άκου
του τρελού του πίσω δωματίου, τα αερολόγια
να πίνει νερό στο όνομα της παράνοιας του κρύου
αφιερώνει τραγούδια στο φανταστικό, εδώ κόσμεχειροκροτάμε
φοριέται, ανάποδα φοριέται η μπλούζα σου, μικρέ μου φίλε
Ον, τότε τραγουδούσαμε, ακόμη τραγουδάμε
στα πιο αισχρά χαρακώματα μιας απύθμενης ντροπής
στο πιο ανεπαίσχυντο κοινό της ειδεχθούς πραγματικότητας
με τα πιο κολασμένα όργανα της καταραμένης θλίψης
αφιερωμένο, ον, αφιερωμένο στις ελπιδοφόρες κόρες που πονάω
Άγγελος Ηλιάδης
