Οι βραδινές κουβέντες με τη θάλασσα πλάι στα μουράγια γεμίζουν αλμύρα το στόμα μου. Ο παφλασμός των κυμάτων σκορπάει σταγόνες στο πρόσωπο μου. Μπαίνουν στα μάτια μου και με τρυπάν, με τσούζουν. Κι είναι όπως κάθε φορά που θυμάμαι κι όπως κάθε φορά που ξεχνάω, όπως κάθε φορά που θέλω να ξεχάσω. Αλμύρα και σεβντάς σε όλο μου το πρόσωπο, όλη ή θάλασσα που κρύβω και με πνίγει βγαίνει από μέσα μου, κοκκινίζει τα μάτια μου.
Κοκκινίζουν και τα στόματα καμία φορά, αυτά από έρωτα και κάθε που βγαίνουν τα κεράσια τον Μάη και αφήνουμε τις ψυχές μας να αναστενάξουν στο λιόγερμα.
Θέλω πολλά να σου πω,οι σκέψεις μου χάνονται, ξεχνάω και κάποτε τα πράγματα μένουν τόσο σιωπηλά που είναι βέβαιο ότι θα ήθελαν να μιλούσαν, αλλά έχουν χαθεί, έχουν γίνει αέρας και αν αυτός ο αέρας σε κρυώνει είναι γιατί ή ιστορία που σου γράφω μπορεί και να είναι θλιβερή!
Σοφία Ρουμπαγιάτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου