Αρκετές λάμπες

ναι τα πιο λεφκα φωτα της βιβλιοθηκης, οχι οι σκιεροί δρόμοι της πολης που μεγάλωνα, οχι οχι. τα φωτα εδω, πυροδοτουν δίνες, παραλλίες, σκοποβολή, με πετυχένουν στο λεμο με πετυχαίνου ξώφαλτσα στο κεφαλόσκαλο και σουμα, χωμα λεξεις τριγμοι,
μου λέγει, τελικά: όλοι αλεθονται, οι ανθρωποι ερχονται και διασκεδαζουν μασανε φτυνουν πανω μεσα γυρω παντου, πυγολαμπιδες ψυχοραγουν εγω εσυ εσυ εσυ εσυ εσυ εσυ εγω, ψυχοραγουν, παραμονευουν τα παθη παντα παντα περιμενουν, δεν μιλαω, αν μιλησω ολα θα καταστραφουν, μπαινω κατω απο δεκα κιλα κοπρια, ανασαινω οργανικη λαμπερη επιδερμιδα, αναπνεω αργα, μασασ αργα αργα. χορευω καν καν με το σαγονι ιχουν αχοι κ μεις μαζι σ ενα φλυτσανι τσάι τσίντσερ λεμον, ηχω κι εγω βαριανασώ και μεστην ακρατη σιωπη που μου ειπανε να κρατησω για μια βδομαδα θεραπια, γευομαι το μελλον ινε στυφο στινγκο παρατολμο, ειναι αποτυχια, περιμενε βιαζεσαι, ειναι καταστροφη, η καρδια τρυπιμενη, και εγω και συ και συυυ. ναι τι.

Φουαβώ Επινάρ