άτιτλο όπως πάντα

Ζορίζομαι πολύ να βρώ τις σωστές εισαγωγές. Για αυτό και ξεκινάω πάντα με άτσαλο τρόπο τα πάντα.Τις συζητήσεις μου, τα κείμενά μου, τα όνειρά μου, τις σχέσεις μου, τους έρωτές μου, τις πιο γερές φιλίες μου, τα πάντα. Και γι αυτό όταν ακούω από τους άλλους "δεν παρεξηγώ εγώ", νιώθω άνετα, νιώθω ζεστά μαζί τους. Λέω πως ό,τι και να κάνω δεν θα σχηματίσει κακή άποψη ο άλλος για μένα. Κι εκεί είναι το λάθος μου. Το θέμα δεν είναι τι σκέφτεται ο άλλος για μένα όταν κάνω παράξενα πράγματα. Αλλά το τι σκέφτομαι εγώ για τον εαυτό μου. Εκεί είναι που κολλάμε όλοι. Έκει είναι που αρχίζουμε και νιώθουμε ανασφαλείς και χαμένοι. Μόνοι και μπερδεμένοι. Σαν ένα πλοίο που έχασε τον προσανατολισμό του και χάθηκε. Σαν τούτο εδώ το κείμενο που άλλα ήθελε να γραφτούν και άλλα γράφονται. Μα πάντα αλήθειες. Γιατά τα γραπτά μένουν περισσότερο από τα λόγια. Αν τα λόγια όπως λεν πονάνε, τότε τα γραπτά σε ματώνουν. Κι εγώ ματώνω όλο και περισσότερο. Γιατί όλο και νιώθω την πληγή μου να είναι πιο βαθιά από την ψυχή μου. Και αυτό είναι το πακέτο. Έχω καιρό να νιώσω κάτι που να με κάνει να αρχίσω να τρέχω με όλη μου την δύναμη. Ξέρεις αυτό που στο τέλος δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, από τα νεύρα, από τον θυμό, από την κούραση, από την παράνοια. Τι λέξεις κι αυτές;! Λες και κάποιος τις έφτιαξε αποκλειστικά για μένα. Έχω σταματήσει βλέπεις βέβαια να ματώνω τα χέρια μου σε τοίχους, πόρτες και ό,τι άλλο βρώ. Έχω πλέον μάθει να πολεμάω τον θυμό μου πιο πολιτισμένα. Δεν κλαίω, δεν ουρλιάζω, δεν μεθάω. Απλά κάθομαι σ'ένα κρύο και σκοτεινό μέρος και φοβάμαι. Φοβάμαι μην μείνω μόνος, φοβάμαι μη φύγεις, φοβάμαι μη τα παρατήσω, φοβάμαι τις σκέψεις μου, φοβάμαι το αύριο, φοβάμαι τις αναμνήσεις μου, φοβάμαι τον ιδιο τον φόβο. Και γαμώτο, πόσο φοβάμαι να φοβάμαι...

έ ρ ω τ α ς