Μπερδεύεσαι

 

Μην τα μπερδεύεις εγώ ποτέ δεν χάνω

Δεν ασχολούμαι με θέματα στιγμής

Και για να ξέρω τι κάνεις όταν χάνεις

Κάθε φορά που κινδυνεύεις να σωθείς.

Μην τα μπερδεύεις εγώ δεν προχωράω

Εδώ θα είμαι, κάθε μέρα σου σε κάθε σου αρχή

Μα τα νομίσματα εγώ δεν τα αξίζω

Δώσ' τα στον δρόμο, κάτι θετικό θα δεις.

Σου λέω χρόνο χάνεις στα μάτια μου κοιτάς

Λέξεις μην λες δεν ήξερες το τέλος.

Κι αν σε φοβίζει στα σκοτάδια προχωράς

Εκεί που πήγαινα το ξέρω θα πηγαίνω.

Μη σε φοβάσαι στα μάτια να κοιτάς

Αυτούς που σε 'καναν με φόβο να κοιμάσαι

Τα όνειρα σου να μάθεις να αγαπάς

Μην τα σκορπίζεις κοντά τους να κοιμάσαι

Κι αν έχεις μάθει μες τα ψέματα να ζεις

Το παραμύθι σου να ξέρεις θα τελειώσει

Όπως στο τέλος κάτι όμορφο θα δεις

Σε μια αρχή δεν ξέρεις τι θα νιώσεις

Μόνος ξεκίνησες αυτό να το θυμάσαι

Γύρνα στο πίσω σου και κοίτα το καλά

Ψάξε τις μνήμες σου τα βήματα σου μέτρα

Κάτσε και σκέψου ή μην το σκέφτεσαι απλά

Αλήθειες ψάχνω στ' αυτί ψιθύρισε μου

Μην με φοβάσαι για κοίτα με καλά.

Βήτα Κάππα

Πίκρα

Σήμερα ξύπνησα κάπως αγχωμένη και με έναν κόμπο στο στομάχι ένας κρύος ιδρώτας με έλουζε από πάνω μέχρι κάτω, Σηκώθηκα πλύθηκα, ντύθηκα και ξεκίνησα την μέρα μου πίνοντας έναν καφέ και κάνοντας το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, και μέσα στο μυαλό μου να επικρατεί ένα τεράστιο χάος και το μόνιμο θέμα ήσουνα εσύ, μετά από τόσο καιρό που είχα να σε δω μετά από όλους αυτούς τους μήνες έπεισα τον εαυτό μου ότι σε ξέχασα κι όμως σήμερα ένιωσα τόσο έντονα μέσα μου ότι θα σε δω. Δεν ξέρω πώς πού και γιατί αλλά  ήμουν σίγουρη, και αφού λοιπόν έβαλα μπουφάν και τα παπούτσια μου έφυγα νευρική από το σπίτι με προορισμό να σε συναντήσω, και όσο πλησίαζα στο κέντρο της πόλης τόσο πιο έντονα ένιωθα τον κόμπο στο στομάχι και η καρδιά μου να τρεμοπαίζει, φτάνοντας εκεί καταστάλαξα με την παρέα μου δίπλα από τον κεντρικό δρόμο, και δεν μιλούσα. Απλά περίμενα να έρθεις και ξέρεις τι έγινε; ήρθες, και σε είδα και εκείνη τη στιγμή ο χρόνος σταμάτησε και εγώ ξέχασα να αναπνέω, και εσύ όπως πάντα περπατούσες βιαστικός με το ένα χέρι στην τσέπη και το άλλο πάντα να κρατάει ένα τσιγάρο. Τα μάτια μου για λίγο έλαμψαν όσο εσύ  περπατούσες μέσα στο πλήθος γύρισες το κεφάλι και με κοίταξες και χάθηκες και χάθηκα και εγώ μαζί σου!

Ελεβιν

Για μια Τετάρτη του Νοέμβρη

Μέρα με βροχή. Βροχερή μέρα. Ακουστική μέρα. Ρυθμική, δροσερή και διάφανη μέρα. Μια μέρα αφιερωμένη στα κουρασμένα φύλλα. Κάθε σταγόνα παίρνει από το χέρι ένα φύλλο και το συνοδεύει να πέσει απαλά, το ξαπλώνει στο χώμα, το φιλά και το σκεπάζει με το ίδιο της το σώμα. Άμα μεγαλώσω και ειδικά άμα γίνω μαμά για κάτι ή κάποιο, σαν αυτή τη βροχή θέλω να είμαι. Σαν αυτή τη βροχή ανάμεσα στην καρυδιά, τον ήλιο και την καστανιά. 

Μ. Κατσ

Η ασχήμια

Θα πάρω μπλε από τα μάτια σου, 

να βάψω τα πουλιά, 

να ξεχωρίζουνε στο γκρίζο,

να πετάξουνε ψηλά,

να ομορφαίνουνε της πόλης την ασχήμια.

Ανθή Πάνου

Θερμοκρασία Δωματίου

Όπως το κίτρινο του λαμπατέρ

αγκαλιάζει τις σελίδες ενός βιβλίου

πριν τον ύπνο

έτσι να χαϊδευόμαστε οι άνθρωποι.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Λίγο πριν την αποδόμηση

 Καρτερικά αναμένουνε τα χείλη μου, 

να σμίξουν με τα δικά σου•

Εσύ μιλάς

κι εγώ ψυχανεμίζομαι

πως έρχεσαι δειλά κοντά μου

κι έχεις καλό σκοπό

Ήθελα να σου πω κι αλλά ακόμα

για το πως με κάνει 

η παρουσία σου

να αντιδράω

Μα δίστασα•

Κι είναι κι αυτό θαρρώ

μια αντίδραση, 

που δεν σου εκδηλώνω

Πίσω απ' το προσωπείο μου

κουρνιάζει η λαχτάρα•

μονάχα μερικές φορές, 

πάνω στην έκσταση της ένωσης μας, 

σκύβω τρυφερά και σε φιλώ

κι εσύ τότε

με κοιτάς

σαν να ξέρεις τι εννοούσα

"Μη βιάζεσαι" μου λες

και έχεις δίκιο

δεν δίνω χώρο

στο χρόνο

να ωριμάσει το άγονο πάθος•

Μα με κυριεύει η καύλα

και δεν μπορώ να περιμένω

τα θέλω όλα

τώρα

συνεχώς

Μου είσαι αντιπαθής 

κάποιες φορές

ίσως επειδή με αναγκάζεις

να ρίχνω τις άμυνες μου•

Κι όσο εγώ - πεισματικά -  αρνούμαι

τόσο πιο αντιπαθής μου γίνεσαι

και τόσο πιο απόμακρη

και αναιδής

σου φαίνομαι εγώ

όπως και εξάλλου είμαι

Πρώτη φορά αποφάσισα

να μην βαφτίσω το συναίσθημα

αφού 

δε μένει στάσιμο•

Κι εσύ 

ίσως νιώσεις προδομένος

αν ξεστομίσω κάτι, 

που την άλλη μέρα θα αλλάξει• 

Κι ίσως με πάρεις για σαλεμένη

ανώριμη

και αδαής

όπως κι εξάλλου, είμαι

Πρώτη φορά το αποφάσισα

μα δε μου βγαίνουνε κι οι λέξεις

τρέχουνε 

μέσα στο μυαλό μου

Κατεβαίνουν 

και κολλάν στο στόμα μου

μου κλέβεις τη μίλια

και κάθομαι και σου χαμογελώ

εσύ δεν ξέρω 

αν το ακούς

μα πέρασε η ώρα

κι εγώ θα ήθελα να μείνω λίγο ακόμα

όμως 

μάλλον δεν άκουσες

ή σε φέρνει σε αμηχανία

η σιωπή μου

και θες να ξεμπερδεύεις

Καλύτερα έτσι•

Θα σε διώξω έτσι κι αλλιώς, 

αργά ή γρήγορα, 

το ξέρω•

Παράλληλα με τη σκιαμαχία 

βιαστικά θα σέρνω απ' τα μαλλιά

τον έρωτα

να φτάσει πριν την αποδόμηση

και θα αποδομηθώ στα μάτια σου

και θα ξεμείνω

μόνη 

με τον έρωτα

και τη σκιά του ιερού μου μένους

πίσω από μια πόρτα κλειστή

Να απαριθμώ πόσα 

έπρεπε να πω

και πόσα είπα, 

που δεν έπρεπε

•Morrigan•

Σα γυναίκα προς γυναίκα

 

σαν γυναίκα προς γυναίκα 

υπόσχομαι 

να μην αφήσω κανέναν 

να απλώσει τ'άγγιγμα του 

στους μηρούς σου, στα χέρια, στον λαιμό σου.

υπόσχομαι 

να μην επιτρέψω σε κανέναν 

να λύσει τα πλεγμένα τα μαλλιά σου...

γιατί τα μαλλιά είναι προστυχιά

και τα ρούχα σου φωνάζουν σε 'κείνον

πόρνη.

υπόσχομαι 

να γίνω η σκιά του που απλώνεται σε ολόκληρο το σπίτι 

και δηλητηριάζει το μυαλό του με ενοχές 

που ακούν μέχρι και τα παιδιά του. 

υπόσχομαι

να είμαι εκεί όταν θελήσεις, 

όταν με ζητήσεις.

υπόσχομαι να τον θάψω εγώ 

και να λερώσω τα δικά μου χέρια 

γιατί κι εγώ είμαι εσύ 

κι όλα όσα ονειρεύτηκες για σένα.

υπόσχομαι σε εκείνη 

που ζει με την βρωμιά του 

με τα σάλια , και τα βρωμόλογα του.

σε εμένα που ζω με το βλέμμα εκείνων,

με τις χειρονομίες, και τα βογκητά τους.

θα γίνω κι εγώ μια θάλασσα 

θα σε αγκαλιάσω για να σε ξεπλύνω,

θα λύσω τα μαλλιά σου και θα σε δω γυμνή,

θα σε φιλήσω

κι εκείνον θα τον πνίξω

για να λυτρωθείς 

εσύ και το κορμί σου.

για να μη νιώσεις ποτέ

πως ήσουνα εσύ 

το λάθος στη ζωή σου.

δήμητρα μ

Άτιτλο

Μύτη μου. 

Μέση σου. 

Μασχάλη σου. 

Δόντι μου. Ελαφρά όμως.

Κι άλλα τέτοια. 

Τα ρούχα μου έχουν την ίδια 

μυρωδιά με τη δική σου.

Μία τρίχα από τα μαλλιά σου

Μετακόμισε. 

Δεν την πέταξα, τη φύλαξα. 

Τώρα απλώς στέλνω μέιλς. 

Καλαταλές

Εκείνη τη νύχτα

Εκείνη τη νύχτα, πόσο όμορφος ήσουν

και πόσο ωραία χαμογελούσες,

ζήλευα ακόμη και το ποτήρι που έπιανες

και το έφερνες στο στόμα σου

κι εκείνο το πρώτο φιλί που μού έδωσες ξαφνικά

δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω σου κι ας υπήρχε κόσμος,

για μένα ο κόσμος όλος ήσουν εσύ.

Για ποιο κόσμο μού μιλάς;

Χαμένη ανάμεσα στα πόδια σου, 

γονατιστή μπροστά σου να σε γεύομαι,

χωρίς να αφήνω με τα μάτια μου τα μάτια σου,

τίποτα πιο εύγευστο από το δέρμα σου

και τα ρούχα σου πεταμένα να ομορφαίνουν το πάτωμα,

εγώ ζεστή στην αγκαλιά σου,

τα δάχτυλά σου ακόμη να τα νιώθω παντού,

πάνω μου, μέσα μου.

Τα χέρια σου, δεν τα χόρτασα τα χέρια σου,

ώρες θα μπορούσα να τα κρατάω,

βρώμικα, καθαρά, κουρασμένα, 

να τα φιλάω, να δαγκώνω ελαφρά τις άκρες των δαχτύλων σου,

να τα ευχαριστήσω που με άγγιξαν, που με έκαναν δική τους.

Εκείνη τη νύχτα αγάπη μου, τελείωσε ο κόσμος.

Ανθή Πάνου

Τρίμματα

 κι όταν κλειδώνομαι πείθεις τον εαυτό σου 

πως προσπαθείς να με ξεκλειδώσεις .

αλλά ξέχασα να μεγαλώσω και σήμερα 

κι η λογική σου δεν ανέχεται τη δική μου φαντασία .

//

έτσι γίναμε 

λογικοί και τάχα μου ονειρικοί ,

ανίκανοι να ζήσουμε,

θέλοντας μόνο να διαγράφουμε 

και να ξεχνάμε .

μας έχουν μείνει μόνο κάτι δίφραγκα για τον παλιοκαφέ της κυριακής,

και μια σκονισμένη ανάμνηση από κάποιον που ερωτευτήκαμε

σε κάποια προηγούμενη ζωή

που ωστόσο έχουμε ξεχάσει.

//

κι άντε πάλι απ' την αρχή.

να μετράς 

ώρες , λεφτά, ανάσες 

χρόνια και λέξεις

να φοβάσαι να περισσέψεις 

και να μιλάς σε εμένα για ζωή, μαλάκα!

//

μου κουνάς το δάχτυλο σου 

κι ελπίζεις πως θα γίνω σαν κι εσένα από τρόμο .

κι ας με έχει ρουφήξει το πάτωμα

κι ας χρωστάω στους πάντες για να ζήσω 

μου φτάνει που ακόμη δε με έχω δει στα τέσσερα

να λυσσάω για επιβεβαίωση.

//

μου το 'πε η μάνα μου όμως 

όλα καλά .

κι εγώ την πιστεύω 

γιατί μονάχα κείνη μου 'μεινε 

και κάτι τρίμματα από τη δική σου αγάπη.. 

αλλά έχουν μουχλιάσει και πρέπει να πεταχτούν 

//να μη ξεχάσω

δήμητρα μ

Τα Παιδιά του Σπαμ

Μια μποέμ μάζα που με τρομάζει.

Ακαταλαβίστικα μοτίβα και πολύχρωμα στέκια με άποψη.

Εποχή σου λέει μετά της δήθεν αναπολούμενης παλαιότητα - με βαθύ 

ξέφτισμα ινσταγκραμικό.

                          - 

η mainstreamιά του alternativity, 

αχ αυτή.

Είμαι ζωντανή και ελεύθερη, αλήθεια.

Κυκλοφορώ ανενόχλητη σε κάθε ιστότοπο προερχόμενο από οποιοδήποτε μέρος της γης

(τέτοιες βαρύνουσας σημασίας ανάγκες, ποτέ, κανείς δεν απαγορεύει) 

Πόσα "like" θεέ μου, θα σκάσω 

Μαμά, μην μου βάλεις άλλα, θα φουσκώσω 

και μετά; 

το μετά το σκέφτεσαι μαμά; 

πως θα φαίνομαι αυτάρκης, πλαστική και αψεγάδιαστη; 

Το μέσα μου μη σε αφορά είναι από χρόνια παραιτημένο. 

Αχ, βρε επαναστάτη νέε,

Αχ, βρε ερωτευμένε εσύ,

διάβασε λίγη laptopική ποίηση να λυτρωθείς

εποχή του -ισμού 

με βαρύ νόστο για την αγνότητα του χθες, 

μονάχα μέσα από pixels όμως, 

μην μου το ξεχνάς αυτό.

(V)

Απόγευμα Γενάρη

Άνθρωποι περπατάνε στο δρόμο, άλλοι βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους, 

κάποιοι χωρίζουν, κάποιοι σμίγουν, 

κάποιοι ξανασμίγουν, 

μία γιαγιά απέναντι μιλάει με τα εγγονάκια της στο τηλέφωνο, 

κάποιος καπνίζει στο μπαλκόνι, 

εργασίες παραδίδονται ένα τσακ πριν την προθεσμία, 

κάποιοι γράφουν μηνύματα και κάποιοι άλλοι ιστορία. 

Αυτή μαγειρεύει για εκείνον, εκείνος διαβάζει, 

μια φίλη που γεννάει, μια που ξεπερνάει, κάποια άλλη που ερωτεύεται. 

Κάποιος που πίνει, κάποιος που κλαίει, κάποιος που θυμάται, 

κάποιος που προσπαθεί, αλλά δεν ξεχνάει.

Το πορτοκαλί έρχεται από τον ουρανό και το μπλε από τα μάτια σου. 

Ο έρωτας από το σώμα σου, η αγάπη από την καρδιά μου.

Το δικό μας Μαζί γράφει ένα ποίημα.

Αυτό το απόγευμα Γενάρη.

Ανθή Πάνου

Απορίες

 

O κόσμος άρχισε να με τρομάζει 

τα βράδια λέει πως διασκεδάζει 

Τη βουή συναισθημάτων βουλιάζει 

Και

 πνίγονται τα όνειρα του

Ευτυχισμένος λόγω αλκοόλ 

Μετονομαζόμενος σε διαδικτυακό ον 

Απαθανάτιση της στιγμής,

ή θάνατος αυτής;

Δεν ξέρω ποιος είναι ο δυστυχής 

Θύμα ή παρατηρητής 

Όρεξη για αδιάκοπο πάρτυ 

Μόνιμο φλας που βγάζει το μάτι

Ποιος ξέρει τι είναι το μέλλον,

Τι επιτάσσει η μόδα ή το συμφέρον,

Ποιος ασχολείται εν τέλει μαζί σου,

Πότε τρέμει η φωνή σου;

Γιατί η μόδα έχει παρακμάσει;

Γιατί η γύμνια έχει διχάσει;

Ποιος διασκεδάζει λυπημένος;

Γιατί ο έρωτας είναι  απαγορευμένος;

Ανώνυμο