Ξέρω πως
τα τσιγάρα που κάπνισα
και τα ανείπωτα σ' αγαπώ μου που κάηκαν στο τασάκι με τις στάχτες
δεν θα σε φέρουν πίσω.
Μα υποσχέσου μου
πως από εκεί που είσαι
δεν θα με ξεχάσεις ποτέ
Και κάπου-κάπου θα με επισκέπτεσαι τα βράδια,
αγαπημένε μου παππού.
Υ.Γ: Έχω κρατήσει κάτι πολυτιμότερο από τα δώρα που μου χάρισες,
τις αναμνήσεις μου μαζί σου.
Αγγελική Σπανδωνίδου
Και μία μέρα οι διανοούμενοι αποφάσισαν
πως ξέρουν παραπάνω από τους άλλους πράγματα
και πως η ποίηση θα είναι μία, αυτή η δική τους
και ό,τι άλλο λέγεται και υπάρχει ως ποίηση
θα το περνάνε από το ιερό τους εξεταστήριο
κι ο κόσμος σιώπησε και υπάκουσε βουβά
γιατί αυτοί ξέρουν, τα φυσικά ξέρουν
τα αφύσικα ας παραμείνουν ανεξήγητα εξού και αφύσικα
στη λαιμητόμο της κρίσης, ένοχες αυτές οι ποιήτριες
που συνεχίζουν και γράφουν
παρά την διάγνωσή τους ως όχι ποιήτριες
αυτές, ας ελπίσουμε, να καταστρέψουν τον κόσμο.
Χωρίς Χωρίς
Όταν θα μπορέσω ν’ ακούσω
το τραγούδι σου θα έχει σιγήσει.
Όταν θα μπορέσω να δω
τα μάτια μου θα βρίσκονται σε αυτόματο πωλητή παιχνιδιών.
Όταν θα μπορέσω να μιλήσω
το ηχόχρωμα των λέξεων θα έχει αλλοιωθεί.
Όταν θα μπορώ να αγγίξω
τα χέρια μου θα πωλούνται στα παλιατζίδικα.
Όταν θα αποκτήσω καρδιά
θα τη βάλω απευθείας στη φορμόλη.
Όταν θα είμαι έτοιμος
δεν θα βρίσκομαι εδώ.
Νοέμβριος '22
Σωτήρης Ρούσσης
Τίποτα δεν φαινόταν
ότι θα πήγαινε καλά
ένας Οκτώβρης μαύρος και περίεργος
ο κόσμος μαζεμένος για να πει μία κουβέντα
μέχρι τη στιγμή που κοιταχτήκαμε
κάπου εκεί σταμάτησε ο χρόνος
και τα φώτα του δρόμου φώτιζαν το πρόσωπό σου
ενώ ο ουρανός γκρεμιζόταν πάνω μας
με το βαθύ μπλε της νύχτας.
Χωρίς χωρίς
Για παράδειγμα, ένα τασάκι χωρίς έστω μια σβησμένη γόπα, δεν είναι τασάκι. Με παρόμοιο τρόπο εγώ δεν είμαι εγώ χωρίς εσένα. Κι ένα ακόμα παράδειγμα αν το χρειάζεσαι. Η καρέκλα δεν είναι καρέκλα αν δεν κάθεται κάνεις. Και τώρα δεν μιλάω για την θεωρία της αυτοεκπλήρωσης μέσα από έναν σκοπό αλλά για το κενό που συμπληρώνει μέσα μου το πηγούνι ή και κάθε άλλη γωνία σου. Για τον λεκέ -ντάμκα θα έλεγες εσύ - των χεριών σου, των ανοιχτών δαχτύλων σου στον λαιμό μου. Σαν άχαρο μαύρισμα. Και τώρα είμαι ο σημαδεμένος με τον περίεργο λαιμό
Άγνωστο
Ήρθες μέσα στα σκοτάδια,
Διέρρηξες την πόρτα του εγκεφάλου μου
Χωρίς όμως να παραβιάσεις την ιδιωτικότητά μου
-Να μωρέ
Ήταν σαν να σου είχα δώσει το ελεύθερο να μπαίνεις μέσα μου όποτε θέλεις
Δεν είχα να σου κρύψω τίποτα
Κι ούτε που ήθελα.
Άνοιξες την πόρτα λοιπόν,
Ήρθες στο υπνοδωμάτιο,
Με είδες που κοιμόμουν
Κι ας ήταν νωρίς
(Η ώρα έντεκα)
Η κουβέρτα είχε πέσει στο πάτωμα,
Ήρθες και με σκέπασες
Με όση στοργή μπορούν να σκεπάσουν δυο χέρια μια ψυχή,
Έγραψες σε μια σελίδα
"Θα τα πούμε το πρωί,
Σ’ αγαπώ και να προσεχείς
Γιατί στα όνειρα πολλές φορές πεθαίνουν οι άνθρωποι
Και δεν θέλω να ξυπνήσεις τρομαγμένη.
Κυρίως γιατί δεν θέλω
Να καταλάβεις
Πως με τους αγώνες μας που αφήνουν τους ανθρώπους γύρω μας αδιάφορους,
Πεθαίνουμε κάθε μέρα"
Έκλεψες την καρδιά μου,
Την περιέθαλψες,
Την καθάρισες
-Και είναι η αλήθεια πως έβγαλε πολύ βρομιά-
Μα δεν την έβαλες στην θέση της,
Η θυρίδα είχε κλείσει
Πια ο χτύπος και ο ρυθμός του κορμιού μου σου ανήκουν
Πια σαν κύμα το σώμα μου παφλάζει
Άλλοτε δυνατά, να με ακούσουν οι πονεμένοι
Άλλοτε σιγανά, να μην ενοχλώ τους ρομαντικούς που ήρθαν να κολυμπήσουν στην δίκη μου θάλασσα κάποιο βράδυ του Αυγούστου.
"Σ’ αγαπώ και να προσεχείς" μου είπε
Και το πρωί
Ανοίγοντας τα μάτια μου είδα το πρόσωπο του.
Σε αυτό το όνειρο μωρό μου
Δεν πέθανε κανείς.
Ελένη Παπαστεργίου - Ορδαλία
Ύστερα από πολλές πλύσεις κατάλαβα,
πως σημασία δεν έχει το απορρυπαντικό.
Άλλαξα πολλά απορρυπαντικά
τον τελευταίο χρόνο
και έπλυνα τα ρούχα σου μαζί με τα δικά μου
βρες μου τρόπο
σε παρακαλώ
να ξεριζώσω την καρδιά μου
να την βάλω μέσα στο πλυντήριο
και να ρίξω μέσα
ένα ολόκληρο απορρυπαντικό
να πλυθεί να ξεπλυθεί
να πάψει τις νύχτες να φωνάζει το όνομα σου.
να πάψει να σε δικαιολογεί και να σε λυπάται
να πάψουν τα ρούχα μου να μυρίζουν εσύ.
να πάψω να κρατιέμαι
από γελοία φτηνά απορρυπαντικά
και από μαλακτικά που μυρίζουν
όπως με αγάπαγες.
Βασίλης Χ.
αν μου ζητούσαν να συμπεριλάβω εσένα,
τον καπιταλισμό και το φθινόπωρο,
σε μια πρόταση,
θα τους μιλούσα για τον Σεπτέμβριο — που ζητούνται τα πάντα αλλά τίποτα δεν χαρίζεται.
Αφροδίτη Κατσαδούρη
Βάφτισα εκείνον τον απριλιάτικο θάνατο "Μοίρα"
- για να τον καταλάβω
Μέχρι που όντως κατάλαβα
πως η Άτροπος φωλιάζει σε σκληρά χέρια
και σε γλώσσες
και σε χυδαία βλέμματα στο δρόμο
σε ανύποπτους ήχους παπουτσιών πίσω μου στα σκοτεινά πεζοδρόμια
στο δρόμο για το σπίτι
Στους σφιγμένους μου καρπούς πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια
Αν σκάψεις τη σάρκα μου, θα τη βρεις κάπου ανάμεσα
εκεί που κρύβονται οι αδερφές μου
και ουρλιάζουν
Όταν φοβούνται
meropion
Σε δύσκολα χρόνια
με τρελούς γύρω μας
θα ήθελα να σου πω
ότι μού λείπει πώς ήμασταν πριν
αν σου έλεγα κάτι ακόμα
θα σου έλεγα ότι η ζωή δεν είναι
αυτή η συνεχής μάχη με τα τέρατα
ότι η πόλη κάποτε ήταν καλύτερη
ότι τα παιδιά ήταν πιο χαρούμενα
και οι ψυχές μας πιο ανάλαφρες
γράφω μα δεν σου λέω
αλλά αν σου έλεγα
θα ήταν για κάτι λουλούδια του καλοκαιριού
που τότε έμοιαζαν πιο μεγάλα
και πιο έντονα
πιο χαρούμενα ίσως
και πώς κάθε μέρα
την περιμέναμε να ξημερώσει
πώς και πώς
χωρίς να χρειαζόμαστε παυσίπονα
για να επουλώσουμε το είναι μας.
Χωρίς Χωρίς
Η φωτεινή ταμπέλα
θέλω να ξεφύγω 24/24
φάντασμα της πόλης
δεν χάνω τίποτα
από τη νύχτα που
για τους άλλους τελειώνει
γιατί έχουν να κάνουν κάτι
από κάπου έχουν έρθει
κάτι τους απασχολεί
και κάτι τους τρέχει
ενώ για μένα
είναι αυτή η περιπλάνηση που είναι γοητευτική
είναι αυτή η αποπλάνηση που ξεφεύγει
κάπως από τη μονοτονία
ώσπου η ταμπέλα αναβοσβήνει Escape 24
κρίμα που επισκευάζει μόνο αυτοκίνητα
Γιόλι Μπεζ
κι αφού με πήρες
και διάβασες τον εαυτό σου πάνω μου
με πέταξες σπρώχνοντάς με απαλά αρχικά
αλλά έπεσα βαρύγδουπα,
έπεσα στο κενό
ξέρω και δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει από τότε
είναι σαν να έπεσα στο απέραντο μαύρο του χρόνου
και έχω να σε δω πολύ καιρό
αλλά δεν μου λείπεις
απλώς σήμερα σκέφτηκα το άγγιγμα του σώματός σου στο δικό μου
και το άρωμα στο δέρμα σου
που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου
και είναι ένα και μοναδικό
δεν είμαι ερωτευμένη, δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ
η ιδέα σου νόμιζα έπερνε σάρκα και οστά μπροστά μου αλλά ήταν οφθαλμαπάτη
ποτέ δεν ήσουν
ποτέ δεν ήμασταν
και δεν έληξε τίποτα
γιατί τίποτα δεν υπήρχε
νιώθω απλώς ότι έπρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι μας πιο έντονα με την αίσθηση τέλους
κι όχι με ένα φιλί και τα λέμε και μετά από μήνες όταν σε πετυχαίνω
να μου λες ότι δεν θες κάτι από μένα
γιατί μου είπες ότι θα τα πούμε σαν να το εννοούσες;
εκείνη η φορά που βρεθήκαμε ήταν όντως όμορφη
κι όμως, δεν τα είπαμε ποτέ τελικά
ίσως τζάμπα κρυφοελπίζω
να πέσουμε ο ένας τυχαία πάνω στον άλλον
αφού δεν δεν δεν
αφού δεν ήμασταν ποτέ
κι ήσουν πάντα
κάτι απατηλό
ταράτσα τσιγάρο αιώρα πάρτυ μόνοι κιθάρα ηλεκτρική και τραγούδι που προβλέπει μήνες μετά χρόνια και συνεχίζει
Λάζουλι Λάπις
Θυμάσαι προχθές το βράδυ;
Όχι;
Μισό λεπτό να σου θυμίσω.
Το σκοτάδι σκέπαζε με το πέπλο του το καθόλου κολακευτικό κτίριο των εστιών.
Καθόμασταν όλοι τριγύρω από εκείνη την ψηλή κερασιά, που μας χάριζε απλόχερα τη δροσιά της.
Επικρατούσε σιωπή. Το μόνο φως που έφεγγε ήταν η λάμπα μέσα στο μικροσκοπικό δωμάτιο και η καύτρα από το τσιγάρο σου.
Η επιβλητική ενέργεια του χώρου, είχε καταφέρει να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση πώς όλα ήταν άσχημα και μίζερα.
Μόνο εκείνο το σμήνος από πυγολαμπίδες κατάφερε να φωτίσει τα πρόσωπά μας.
Ακούστηκαν οι πιο εντυπωσιακοί ήχοι από τα αναφωνητά μας.
Κάποιος είπε πώς οι αρσενικές πυγολαμπίδες παράγουν φως για να προσεγγίσουν τις θηλυκές.
Εσύ όμως έστεκες αγέρωχος.
Απόμακρος,
αποφεύγοντας κάθε βλεμματική επαφή.
Πήρα λοιπόν κι εγώ την απόφαση, πως θα κρατούσα το φως μου για μια καλύτερη περίσταση.
Ελευθερία
Είναι πολλά τα δέντρα
που μοναχά τους στέκονται
απάνω στις πλαγιές.
Κάποια το κάνουν
για να αποσπάσουν το βλέμμα
του παρατηρητή.
Κάποια άλλα γεννήθηκαν μόνα·
μέσα από δάκρυα πουλιών και χάδια ανέμων.
Και κάποια άλλα, λίγα
το κάνουν
γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Αν δεν το κάνουν,
θα τα βρει η αποπληξία.
Σωτήρης Ρούσσης
Μία μέρα με ήλιο και πράσινα φύλλα.
Το χαμόγελό σου μοιάζει με
την μικρή κίτρινη κούπα του καφέ: μου δίνει χαρά.
Κι όταν χαίρομαι αισθάνομαι σαν πράσινα φύλλα.
Μαρία Κ.
Έρωτας
Είναι
Η αναπνοή
Το άγγιγμα
Ο χρόνος
Έρωτας
Είναι
Η ησυχία της ψυχής
Η ηρεμία του μυαλού
Ο έλεγχος
Έρωτας
Είναι
Η ολοκλήρωση
Η συνάντηση
Η ανταλλαγή
Η ένωση
Έρωτας
Είναι
Το ένα
Το τώρα
Το άυλο
Έρωτας
Είναι
Η οσμή
Η ένταση
Η θερμοκρασία
Έρωτας
Είναι
Δεν μπορεί
Να είναι
Κάτι άλλο
Πιο μικρό
Απ' την ζωή
Και πιο μεγάλο
Απ' τον θάνατο
Βήτα Κάππα
Ο αυθορμητισμός ειν... μοιάζει με αίσθηση ελευθερίας συγκλονιστική.
Κάποτε η προσοχή σου προσγειώνεται στους άλλους, που βρέθηκαν ή που τους έστησες εκεί, για να κάνει σχέδια περνώντας πάνω και γύρω τους ο άνεμος σου.
Σφίγγεται φουσκωμένος ο θώρακας, η ελευθερία του περιορίζεται μαζί τους σαν συγκρουστεί.
Η πρόθεση να φυσήξεις τόσο ώστε να τους χαϊδέψεις κι άιντε ως να τους ζωντανέψεις θα σε ανακουφίσει προσωρινά.
Μεγάλη ευθύνη μετά.
Δεν βλέπεις τα σχήματα.
Ο άνεμος συνεχίζει, μέχρι να χαθεί.
Έφυγε;
Ύστερα θα σκεφτείς, πιο μεγάλη έτσι η ελευθερία.
Κι αν είναι απόρριψη; Δεν έχει ουσία.
Έστω, ενθουσιάσου με την προοπτική.
Κι αν άλλαξε η πορεία;
Πώς να κρατηθεί ο άνεμος σε πορεία;
Πες: "Ελευθερία"
κι εγκλωβίσου σε σκέψεις που επιβεβαιώνουν τη θεωρία.
Ξέρω, εκείνου του φαίνεται λάθος.
Τις περισσότερες φορές.
Διαφωνώ. Δεν φτάνει η σκέψη μου στις συνέπειες ούτε στη λήθη.
Τις περισσότερες φορές.
Αυτός μένει απαθής να μη σε δονήσει τόσο, ώσπου να ακούς μουσική.
Επομένως, να τον δονεί ως τη φασαρία η δική σου ορμή;
Σε αγχώνει η σκέψη αυτή;
Γύρνα στην ιδέα της ελευθερίας.
Στήριξε το εγωτάξιο.
Χτίσε μέσα και μη σε μπερδεύει η θάλασσα που απλώνει ασάλευτη και κοντή ανάμεσα, σαν πρό(σ)κληση να επεκταθείς.
Ίσως τη θέλει άδεια ή είναι γεμάτη εκεί που δεν μπορείς να δεις.
Θυμήσου την Κική: "Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα"
ΥΓ Το μόνο που δεν ξέρω είναι πώς αισθάνεσαι εσύ στο δρόμο προς τη λήθη...
Κι αν η πυξίδα σου λειτουργεί ή έχεις χαθεί...
Δεν ξέρω ακόμα αν με γοητεύει περισσότερο που κολυμπήσαμε μαζί ή που μας μπλέκονται πάνω στα νερά όταν δεν τα ταράζουμε οι αντικατοπτρισμοί.
Τι να την κάνουμε τη γέφυρα, πιο δυνατή από τη διάσχιση η προσμονή.
"Το μόνο" - αφαιρετικός πλεονασμός.
"Μίλα, έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας"
"Μίλα, δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη"
*Τα αποσπάσματα είναι από την "Περιφραστική Πέτρα" της Κικής Δημουλά
Riri
Με πονάς όταν κλαις
μα με πονάς και όταν δεν κλαις
Η χαρά σου είναι χαρά μου
Μα η χαρά μας έχει καιρό να φανεί.
Τα μαλλιά σου μακραίνουν και εσύ θέλεις να τα κόψεις
Μακάρι να είχα την ίδια θέληση να κόψω δεσμούς που με πονούν.
Έμεινε μόνο η αγάπη,
να μας παιδεύει αλύπητα
για να γελά κρυφά εκείνη
Όσο εμείς χαροπαλεύουμε σε μηχανική υποστήριξη
Με μηχανικό σεξ και φιλιά
Ήταν λες και ήξερα τη μέρα που σε γνώρισα
Πόσο πολύ θα με πονέσεις
μα ενέδωσα γιατί ήσουν ήλιος
Και εγώ είχα έλλειψη βιταμίνης ντέ
Ανώνυμο
Αν σήμερα πεθάνω, τίποτα να βρω δε θα μπορώ που να με ορίζει. Αν σήμερα χαθώ, δεν θα 'χω φάει ούτε ένα ηλιοτρόπιο, λίγο αλάτι απ'τη γη και μια χούφτα αέρα. Από 'δω και πέρα, εάν τίποτα δεν υπήρχε που να με θυμίζει, θα έκλαιγα γοερά, ουρλιαχτά θα διαπερνούσαν την ψυχή μου-όχι για την μαύρη τύχη που με έφτασε-ποσώς γι'αυτήν, είμαι πια χαμένη-μα που δεν πρόλαβα να ζήσω λίγο παραπάνω ουρανό, ψυχή και σώμα σε τούτο το χώμα, να έκανα σιωπή εκεί που μου το επέβαλλε η μαγεία τούτης της φύσης. Αν έσβηνα σήμερα σαν ένα πλάσμα ανίκανο μπροστά στον κυκλώνα της μικρούλας ύπαρξης μου, πολύ θα μελαγχολούσα που δεν πρόφτασα μια μαύρη γάτα έξω απ'την αυλή, που δεν κοιμήθηκα σε έναν κορμό δέντρου, δεν μύρισα γλυκάνισο-σαν ένα τελευταίο άνθος πορτοκαλιάς. Μαργαριτάρια σε όστρακα που ανοιγοκλείνουν γελώντας, το μικρό μανιτάρι ξέρει που φυτρώνει, γνωρίζει η πορτοκαλί αυγή που θα οριστεί και η πεταλούδα πως για πάντα δε ζει. Αν σήμερα, τούτη την περίεργη ημέρα, ακολουθούσα την γνώση της μικρής σοφής πεταλούδας, θα γνώριζα πως το τίποτα με ορίζει-γι'αυτό μπορεί το σήμερα όλη μου η ζωή να ήταν.
φασκόμηλο
Σπαράγγι.
Είσαι ο ερωτικός βλαστός των μονοπατιών μου.
Κάτω απ' τις ελιές όπως πλαγιάζεις περιμένοντάς με.
Πιο πολύ από το να σε γεύομαι
απολαμβάνω
που σε αναζητώ
Μ. Κατς
Τώρα που οι νομισματικές ενώσεις
οι διεθνείς εμπορικές αλυσίδες,
τ'αζάλιστα παραγωγικά πρωινά
τα δημιουργικά κυριακάτικα απογεύματα,
οι κέτο διατροφές
τα γυμναστήρια
και τα εγχειρίδια αυτοβελτίωσης,
έχουν νικήσει τον ρομαντισμό
κατά κράτος -αστικό-
Πώς να σου πω,
χωρίς να κινδυνέψει
η σύγχρονη αυτάρκεια του ατόμου μου,
πως κάθε που σ'αποχωρίζομαι
ρημάζω;
Άννα Ντακ
το χέρι μου στο χέρι σου
δεξιά στο πρώτο μαξιλάρι
το χέρι μου στο πιγούνι σου τ
α χείλη σου με ζήτησαν πάλι.
Τζουλς
Δώσ' μου
ν' ανοίξω εγώ
τον δικό σου τον λογαριασμό,
να δεις
πώς με χτυπάει το χαμόγελό σου κατευθείαν στην καρδιά και κοροϊδεύω τον λιγνίτη
Αφροδίτη Κατσαδούρη
μου λείπει η προηγούμενη ζωή μου
να κρέμομαι απ’τα χείλη μιας χορωδίας
μέσα στο κύμα της φωνής κάποιου άλλου
και ήμουν μισή, αλλά ήξερα ακριβώς ποιο μισό μου έλειπε
και τι θα έπρεπε να κάνω για να το γεμίσω
τίποτα δε μ’ευχαριστεί
σκάω κάτω με δύναμη απ’ τον τρίτο
και τινάζω απλά τη σκόνη από το παλτό μου
για να ξανασηκωθώ και να πάω δουλειά
ξανά, και ξανά, και πάλι, και κάθε μέρα μέχρι τη μέρα
που όταν σκάσω κάτω όπως συνήθισα πια
θα γίνω ένα με το χώμα
ήταν τόσο μικρή, μα μπορώ ακόμα να τη δω
να στέκεται στη στάση του λεωφορείου
περιμένοντας ν’αλλάξει κάτι που να φαίνεται
ή να παίρνει τα πόδια της κλαίγοντας για το σπίτι
όταν δεν της έβγαινε
(ποτέ δεν της έβγαινε)
πόσο πιο αληθινή ήταν; πόσο πιο διασώσιμη;
το πρωί, ανάμεσα στους αγνώστους στο μετρό
είναι τόσο εύκολο να το νιώσω:
δεν είμαι εκεί για κανέναν άλλο
πέρα από τον εαυτό μου, και ακόμη κι αυτό
είναι συζητήσιμο
ungrateful
Το ποντίκι εκεί
το βελάκι δίπλα στο όνομά σου
online offline online offline
με κάθε αναπνοή
πίεση ξανά πίεση αποσυμπίεση
τα γράμματα
το ένα δίπλα στο άλλο
το enter απόμακρο
καρδιοχτύπι και πλήκτρο
όλα τα δάχτυλα
μανιωδώς στο escape
μικρή στιχομυθία
χαμένη στο space
Γιόλι Μπεζ
Μου έκανε δώρο
ένα πακέτο τσιγάρα
να τα καπνίζω
και να την σκέφτομαι
κι εκείνη έφυγε
κι εγώ καπνίζω
και την σκέφτομαι
όταν τελειώσει το πακέτο
θα σταματήσω να την σκέφτομαι
ή μήπως να κόψω το τσιγάρο
να κρατήσω το πακέτο
και να σε σκέφτομαι
σαν μια καλή συνήθεια
και όχι σαν μια όμορφη
αργή και βασανιστική βοήθεια
ΒΚ
Σκάβουμε ασταμάτητα από το πρωί·
μα τι θέλουμε να ξεθάψουμε επιτέλους;
Καθένας σκάβει όπως μπορεί·
άλλος με το φτυάρι, άλλος με τα χέρια,
άλλος δεν έχει ούτε χέρια ούτε φτυάρι
και σκάβει με τα δόντια –
μα τι θέλουμε να ξεθάψουμε;
Τριγύρω το χώμα υγρό·
η βροχή σταματά λίγο κι ύστερα
ξαναρχινάει
πιο δυνατή, πιο σφοδρή
κι ανατριχιάζει τα κόκκαλά μας.
Ωστόσο, καθένας έχει τον λάκκο του.
Δώθε ένας έχει πάρει το χρώμα αυτό
λίγο πριν ξεψυχήσει,
μα δεν σταματά να σκάβει
κι όλο επιμένει κι επιβιώνει.
Ο κόσμος όλος γίνεται και πιο μαύρος,
πιο σκοτεινός κι εμείς πλέον βλέπουμε
μόνο τα χέρια μας μελανιασμένα
κι εκείνους τους λάκκους
που μας κοιτάζουν πάντα πίσω.
Νύχτωσε πια·
η ψυχή μας κουράστηκε,
δεν μπορεί άλλο να περιμένει.
Αδράξαμε όλη την μέρα μας σκάβοντας·
ο λάκκος που μας κοιτάζει πίσω
είναι δικός μας λάκκος.
Αφήνουμε τα φτυάρια ή τα χέρια ή τα δόντια–
μπαίνουμε μέσα.
Τώρα μπορούμε να σταματήσουμε.
Λευτέρης Χονδρός
Βλέπω πως ξεκίνησε πόλεμος.
Η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία.
Φοβάμαι.
Δεν είναι το ίδιο με τα μαθήματα ιστορίας που κάναμε.
Φοβάμαι και χαζεύω στο instagram.
Ένας πόλεμος όσο να ‘ναι αναγκάζει την προσοχή να στραφεί προς τα έξω , προς τους άλλους.
Έχω πάψει όμως να πιστεύω.
Ανάμεσα σε ατελείωτες εικόνες , βίντεο, και πληροφορίες, η πίστη μου νιώθει διαμελισμένη.
Ένας πόλεμος όσο να ‘ναι κάνει την πραγματικότητα επικίνδυνα πειστική.
Είχα εχθές έναν εφιάλτη.
Ίσως ακουστεί αστείο.
Είδα πως όσο κι αν έτριβα την οθόνη του κινητού μου η ροή δεν ανανεωνόταν ποτέ.
Είπα από μέσα μου “Ορίστε, το τέλος του κόσμου”
Νιώθω ένα μεγάλο χρέος, μια απροσδιόριστη ευθύνη απέναντι σε κάτι άγνωστο.
Στα πάντα.
Νιώθεις άραγε και εσύ το ίδιο;
Ιάσων Άλυ
Ροζ κραγιόν
στα χείλη
το τσιγάρο τσιγάρο
αργά σβήνει
ροζ κραγιόν
για μια φίλη
που στη τσάντα καιρό
έχει ξεμείνει
Βήτα Κάππα
Της μοναξιάς σύντροφοι
Της ζωής παραβάτες
Λησμονημένοι περιπλανώμενοι και μόνοι
Στου θανάτου τα μονοπάτια
Δίχως μισόλογα και παρακάλια
Στους ανέμους κόντρα
Κόντρα στα σημεία των καιρών
Σε κάποιο απόσπασμα, της ζωής την αξιοπρέπεια αποζητάμε
Μέρα τη μέρα
Στιγμή τη στιγμή
Το τέλος γύρω φέρνουμε με τρόπο ερωτικό.
Τάσος Δ.Π.
Έχω δυο τέρατα μες το κεφάλι,
Κι αλλά δυο μες το δωμάτιο
Παιδιά μου είναι
Απ’ τα σπλάχνα μου τα έβγαλα
Πόνεσα για να τα μεγαλώσω
Και ενηλικιώθηκαν,
Πατούν δυναμικά με τα τριχωτά πόδια τους τα νησιά που ονειρεύτηκα να πάω,
Τα λεηλατούν.
Μην τους φωνάζεις.
Πια δεν ακούν τις εντολές μου
Ούτε τα παρακάλια μου
Δεν σταματούν,
Μα παιδιά μου είναι
Που περιφέρονται μες τις σκιές,
Τι να τα κάνω;
Δεν μπορώ να τα σκοτώσω.
Παιδιά μου είναι,
Απ’ τα σπλάχνα μου γεννήθηκαν,
Απ’ τις λέξεις, απ’ τις σκέψεις του σημειωματάριου,
Τέρατα,
Έγιναν τέρατα και με στοιχειώνουν,
Με σπρώχνουν στις σκιές,
Κλείνω τα μάτια,
Δεν θέλω να δω την μορφή τους να ενσαρκώνεται.
Έχουν γίνει καχύποπτα,
Δεν μπορώ να αντισταθώ πια,
Τρέμω τα ίδια μου τα παιδιά
Γιατί είναι και δικά σου.
Τι μάνα είμαι εγώ που θέλω να τα ξεφορτωθώ;
Τι πατέρας είσαι εσύ που τα εγκατέλειψες;
Ελένη Παπαστεργίου/Grusel
Μια ζωή αντιγραφή,
μια ψυχή που έχει διαγραφεί,
ποίημα με ομοιοκαταληξία λειψή,
προσευχή που έμεινε μισή.
Δίχως άλλους παίκτες η σκηνή,
και το κοινό πια έχει χαθεί,
αν κάποιος θελήσει να με βρει,
θα ‘με εκεί που η καρδιά θρηνεί.
Τα πρόσωπα δίχως σημασία,
ίδια λάθη στα ίδια σημεία,
ίδιος πόνος, ίδια απαξία,
ίδια φθαρμένη μελωδία.
Αρμάνδος Στυλιανάκης
Άπειρος κι ερασιτέχνης
Καμιά διάθεση βελτίωσης
Λησμονημένη δημιουργικότητα
Ένας καμβάς
Γεμάτος από χρώματα
Ένας όχλος
Μια σύνθεση επαναστατική
Το πινέλο του εξουσιάζει
Κάθε ιδιαίτερο συνδυασμό
Κραυγάζει το πλήθος
Τα χρώματα ξεφεύγουν από τις γραμμές
Σκεπάζει με γκρίζο την χαρά
Άψυχη μονοτονία
Ξεθώριασαν τα όνειρα
Νωπό χαρτί
Ποτέ δεν θα στεγνώσει
Όπου κι αν ακουμπήσεις
Θα λερωθείς, το στίγμα της επανάστασης
Συρφετός ακρυλικός
Ουρλιάζει ακόμα
Ανώνυμο
Είμαι ο βασιλιάς του κόσμου.
Είμαι η αρχή της γνώσης
η ευδαιμονία
Είμαι ο ενοχλητικός κέρσορας που αναβοσβήνει στην οθόνη σου
οι λευκές γραμμές στο φύλλο χαρτί.
Μη με παραμελήσεις
μεγαλώνω και τρυπώνω το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι σου ανοίγω μια μικρή τομή στο κρανίο σου και τριγυρνάω.
Βρίσκω μια τσουλήθρα που με οδηγεί κατευθείαν στο στήθος σου.
Η πτώση μου δίνει και άλλη δύναμη και σε καθηλώνω εκεί, ζυγίζω τόνους πια
σου κλέβω τον ύπνο και σου μουσκεύω το μαξιλάρι.
Διχοτομούμαι
το πάνω μέρος μου επιπλέει στο πρώτο ποτήρι κρασί.
Μ’ αγαπάει.
Το υπόλοιπο κολυμπάει μανιωδώς στο τέταρτο.
Μ’ αγαπάει;
Είμαι απλά ένα κόμμα κάτω από μια τελεία.
Μυρτώ Μα.
Ομόνοια 62 και η μαζική μοναξιά είναι απίστευτη. Χτυπάει κόκαλα, σπονδύλους και συμμάζεψέ το. Γενάρης του 2022. Αυτό πώς να το κάνουμε, δεν σώζεται. Όταν ακόμα ένα βράδυ έχει περάσει από αυτή τη ζωή και δεν σε έχω δει. Ας αντικαταστήσουμε, λοιπόν, ό,τι μπορεί να νιώθαμε με το κάτι άλλο. Ας δούμε τι μπορεί να γίνει με αυτά τα ενδεχόμενα.
Γιόλι Μπεζ
Εισβάλλει ένα μικρό ρεύμα από το παράθυρό μου. Με επισκέπτεται τα βράδια, κι αφήνει μόνο ψιθύρους. Δες! Δες, μου λέει.
Μερικές νύχτες, οι σκέψεις μου είναι τόσο μακριά, που το σώμα μου δεν αντιδρά. Αλλά συνήθως ανυπεράσπιστο, χορεύει στους ψιθύρους.
Βλέπω τη φύση, κοιτώ το φόρεμά της. Απόψε είναι λευκό. Επί μία βδομάδα γδύνεται και με ξανασυναντά το πρωί. Δακρυσμένη, κρύβει και τα τελευταία της πέταλα. Σιωπεί, αλλά βαριανασαίνει. Κάνω υπομονή, γιατί δεν είναι έτοιμη να με υποδεχτεί. Αλλά όταν ηρεμεί, βήμα βήμα, την πλησιάζω σιωπηλά. Και τότε, της ψιθυρίζω εγώ. Εδώ! Εδώ είμαι, της λέω.
Γνωρίζει πόσο μικρός είμαι μπροστά της. Ξέρει ότι είμαι στο έλεός της. Ωστόσο, ακόμη και στο χείριστο κατακλυσμό, με αγκαλιάζει. Εγώ αντικρίζω τα μάτια της και αυτή χαζεύει τις εποχές μου.
Ξέρει πως έχει κρατήσει χρόνια αυτός ο χειμώνας.
Για μία μόνο στιγμή, στέκεται στο δρόμο μου. Ποτέ δεν επεμβαίνει. Αφήνει τα φύλλα μου να κρυφτούν σαν τα δικά της. Αφήνει τη ζωή ληθαργική και τα πλάσματα να ονειρεύονται.
Δεν υπάρχει η παραμικρή ριπή αέρα. Στέκομαι σα δεντράκι στον κήπο της. Επιτέλους, με στολίζει κι εμένα μαζί της. Επιτέλους, δεν ζηλεύω την Άνοιξη.
Ανώνυμο
επιβάτες
σκουριασμένες πλάτες
λεωφόροι
και πνεύματα
που χωράνε οι δρόμοι.
ζωή
ανοιχτή και κλειστή
ο έρωτας περνά
κι αφήνει μια τελευταία πνοή.
περαστικοί
ανυπόφοροι και ντροπιαστικοί
συρμοί
και το μέτρο δεν αλλάζει ρυθμό.
Δεν μένω πια εδώ.
Lii Yiu
Εποχή μοναξιάς.
Εποχή ζεστού καφέ που χύθηκε.
Εποχή χορδής που έσπασε.
Εποχή βιβλίου που δεν διαβάστηκε.
Εποχή μοναξιάς ξανά.
Εποχή ματιών μου που στερέψανε.
Εποχή ψυχής μου που είναι άδεια.
Εποχή χωρίς εσένα.
Ανώνυμο
